Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

ΘΕΑΤΡΟ!

                                                 Θέατρο,

 Θαλασσοδαρμένα  γεμάτα αρμύρα  κορμιά ναυτικών των ποντοπόρων πλοίων σε κάθε λιμάνι περίμενα ν’ ακούσουν τη γνώριμη φωνή του Γραμματικού, γράμματα απ’ την πατρίδα, αμέσως σιγή επικρατούσε μαζευόταν όλοι στο σαλόνι κι άκουγαν το όνομά τους, αυτοί που δεν είχαν λάβει γράμμα κατέβαζαν τα μούτρα τους σκεπτικοί και διερώτονταν γιατί άραγε; Τι να συμβαίνει;  Όσοι λάβαιναν έτρεχαν  να διαβάσουν, άλλος έκλαιγε,  άλλος γέλαγε, άλλος θύμωνε, ήταν  ένα  θέατρο ναυτικής παράστασης μιας  αληθινής ζωής…
Του μάγειρα του Βασίλη η γυναίκα του τόγραψε, μην γυρίσεις δεν σε θέλω, ήρθε στο σαλόνι δακρυσμένος, κρατώντας το γράμμα στο χέρι του.
-Σε προηγούμενα γράμματα της μου έγραφε να γυρίσω αλλά χωρίς λεφτά που να πάω μας έλεγε!
Ο  πρώτος μηχανικός ένας κοντός στο ανάστημα Πειραιώτης που φόραγε παπούτσια αργεντίνικα  με ψηλό τακούνι   τούβαλε το χέρι στον ώμο για παρηγοριά, έφερε μια μπουκάλα κονιάκ τον κέρασε ένα, πιες για  να πάρεις θάρρος, να ξεχάσεις, μετά έφερε ένα πικάπ των 45 κι έβανε δίσκους Καζαντζίδη, τα αχ και τα βαχ του μάγειρα, μεράκλωσε έφερε  μια δυο στροφές ζεϊμπέκικου, άρχισε να κλαίει και πήγε για ύπνο.        
Την επόμενη βραδιά βγήκαμε παρέα στο λιμάνι μπήκαμε σε μπαρ ήταν γεμάτο γυναίκες,  καθίσαμε σε τραπέζι παραγγείλαμε ποτά, ξαφνικά ο μάγειρας ο Βασίλης κοκάλωσε. Έμεινε άναυδος κοιτάζοντας μια γυναίκα.
-Τι τρέχει του λέω έβγαλε έναν αναστεναγμό και μια φωνή:
-Της Μοιάζει τόσο!!!
Την κάλεσε στο τραπέζι μας να την κεράσει.
Κατάλαβα ότι δεν την ξέχασε , η σκιά της άλλης τον βασάνιζε, τούχε μείνει  ο νταλκάς… 
Ξεμπαρκάρισα και τον άφησα στο Βαπόρι, δεν έμαθα ποτέ το τέλος της ιστορίας του.  


Σήμερα άλλαξαν οι καταστάσεις, τα νέα, οι φωτογραφίες έρχονται Ηλεκτρονικά σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Μετά άλλα  μηνύματα σε τεξτ,  Όταν τα  λαμβάνεις ξαναζωντανεύει η ζωή σου, παίρνεις θάρρος χαμογελάς, συνεχίζεις να υπάρχεις σαν άνθρωπος με ρίζες πίσω στην στεριά που αν και μακριά σου τους νιώθεις δίπλα σου.   Προσπαθείς να παίξεις θέατρο όπως τα παλιά χρόνια,  να γελάς και να κλαις, αποδεικνύοντας ότι δεν σε άγγιξε η καινούργια τεχνική,  αλλά δεν τα κατάφερες, σε  άλλαξε η τεχνολογία, μέσα σου όμως έμεινες ο ίδιος άνθρωπος όπως τότε, πάντα ψάχνοντας για  μια καρδιά που να σε καταλαβαίνει. Και είναι τόσο δύσκολο!


Γαβριήλ Παναγιωσούλης 


6 σχόλια:

airis είπε...

Γαβρίλη μου έχοντας μεγαλώσει με ένα πατέρα στην ξενιτιά, το κείμενό σου με συγκίνησε! Άλλες εποχές τότε. Περιμέναμε το γράμμα πώς και πώς! Τα τηλέφωνα κόστιζαν, γίνονταν σε σημαντικές στιγμές και ημερομηνίες! (Ήταν και η διαφορά ώρας εξάλλου...)
Δυο λόγια για να μην ξεχάσεις τον άνθρωπό σου... να χωρέσεις στιγμές και συναισθήματα σε μερικές αράδες!
Σήμερα η τεχνολογία σου φέρνει τον άλλον μέχρι και ζωντανά στην οθόνη σου ( χωρίς κόστος!) Πόσο διαφορετικά θα ήταν για μένα αν είχαμε τέτοια μέσα τότε... σκέφτομαι!

Καλά να περνάς!
@

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Διαβάζοντας και το σχόλιο της Αριστέας, συγκινούμαι διπλά. Οι σκηνές στο βαπόρι που περιγράφεις, με το πικάπ και τα τραγούδια του Στέλιου, είναι τόσο ζωντανές!
Δεν ξέρω πώς νιώθουν σήμερα οι ναυτικοί μας, φαντάζομαι όμως πως θα είναι πιο εύκολη η επικοινωνία με τους δικούς τους, αλλά η νοσταλγία και η λαχτάρα θα είναι οι ίδιες.
Την καλησπέρα μου Γαβρίλη!

pylaros είπε...

KΚαλησπέρα σου αγαπητή μπου Αριστέα,
Εύχομαι νάσαι καλά,
Τώρα τελευταία έχω παραμελίσει την γραφή μου στο ΠΥΛΑΡΟσ και αλλού,
Κάπου διάβασα σήμερα ότι δεν υπάρχει μέλλον χωρίς Παρελθόν, έτσι λοιπόν κι εγώ ξαναζώ στιγμές του παρελθόντως που κατά τηνη γνώμη μου είνια ανθρώπινες πριν μας πνίξει η τεχνολογία του Τεξτ και του ιντερνετ...
Ευχαριστώ πολύ,

πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μ. Κανελλάκη
Η σκηνή στο βαπόρι αυτό ήταν Μάης 1962 το θυμάμαι γιατί μετά ξεμπαρκάρησα,

Ήταν ο κόσμος του τότε γεμάτος από ανθρώπινα συναδελφικά αισθήματα μέσα στο βαπόρι, ήταν μια εποχή όπου η επικοινωνία, αλληλογραφία με τα αγαπημένα πρόσωπα ερχόταμ μέσω ταχυδρομείου μια φορά τον μήνα περίπου.

Σήμερα άλλαξαν οι καταστάσης ακόμα και οι παραμικρές σου αμφιβολίες, ερωτήσεις λύνοντε αυτοστιγμή με την μπντέρνα τεχνολογία.

Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...Γαβρίλη μου,

εντυπωσιάστηκα με την προηγούμενη φωτογραφία..

Είναι 11.41,
μετά τα μεσάνυχτα.
Υπνος δεν με παίρνει...

Θα τα πούμε κάποια άλλη φορά.
Φιλιά,
Υιώτα.

pylaros είπε...

Good Evening dear Yiota
Με πια φωτογραφία αυτή του Βράχου στον Μύρτο;

¨οσο για την insomnia welcome to the group!!!

Good night
regards, Demitri
Gabriel