Το Γράμμα!

Σε όλη μου την ζωή έχω ταξιδέψει με καράβια πολλά χρόνια, με αεροπλάνα πολλές φορές. Με αυτοκίνητο κάθε μέρα, αλλά μια φορά ταξίδεψα και με τραίνο, από όπου και η ιστορία που σας παραθέτω πιο κάτω:

                   Το Γράμμα! -

Έλα ήλιε μου πούσε σπουδαγμένος να μου διαβάσεις τι μου λέει τούτο εδώ το  γράμμα.

-Είναι   από το Λος Άντζελες της Αμερικής,  λέει άμα βρεθεί γαμβρός να παντρευτείς  αυτός σου έχει  στην άκρη την προίκα σου να σου την στείλει:

 -Πόσα λέει  γιε μου;

-Εδώ λέει 500.00 κανονικά σύμφωνα με την αριθμητική διαβάζοντας τα μηδενικά από δεξιά προς τ’ αριστερά,  πρέπει να λέει πενήντα χιλιάδες. Αλλά με προβληματίζει κι αυτή η τελεία.

-Πω, πω λεφτά!!

Με φίλεψε ένα κομμάτι ξερή μπομπότα τηγανισμένη σε ελαιόλαδο που έμοιαζε με παντεσπάνι, ζήτησα να πιώ νερό «το θεώρησε τιμή της» άνοιξε τα αρμάρι και μούφερε ένα ποτήρι γυάλινο τόσο φτενό, «αυτό που φύλαγε για επισκέπτες ή σπουδαία πρόσωπα»,  όπου καθώς το δάγκωσα έσπασε, φοβήθηκα,  έφτυσα και την μπομπότα.

-Μην  το μολογήσεις σε κανέναν για το γράμμα, μούπε.

Την καληνύχτισα κι έφυγα.

Στο χωριό βασίλευα η αναρχία κυνηγούσαν τους ανθρώπους  λες και ήταν λύκοι…

Η τύχη τάφερε να συναντηθούμε στο Λος Άντζελες, εγώ θαλασσοβρεγμένος,  παιδί αμούστακο, αυτός φερμένος στην Αμερική προπολεμικά.  Ήταν μια Κυριακή 12 Μαρτίου το 1951, έφθασα στο λιμάνι αυτό προερχόμενος από Βέλγιο με βαπόρι φορτωμένοι παλιοσίδερα.      Συναντηθήκαμε σπίτι του αφού πήρα ταξί  κατά τις 7 το βράδυ καθίσαμε να φάμε αρνί γκιουβέτσι μούπε ότι τόφτιαξε προς τιμή μου, για να με καλωσορίσει. Έκατσα  μαζί του στην Σάντα Μόνικα  μέχρι τέλος του μήνα με πήγε στην Αγιά Σοφιά, στα διάφορα στούντιο του Χόλυγουντ όπου είδα στα πεζοδρόμια ή αυλές των στούντιο ονόματα αστέρων εντοιχισμένα ανάγλυφα

 Ήταν ο άνθρωπος που είχε στείλει το γράμμα.

Έτσι μια πρωταπριλιά πήρα το τραίνο από Λος Άντζελες για Νέα Υόρκη, ήταν Κυριακή.  

    

 Πάνε  πολλά χρόνια από τότε, ήταν η  4η Απριλίου ταξίδευα σ’ ένα τραίνο για 72 ώρες. Είχα ένα ρολόι του χεριού το είχα αγοράσει απ’ το Ρίο Της Βραζιλίας και ήμουν τόσο ανήσυχος και νευρικός αν και αμούστακο παιδάκι που κάθε λίγο και λιγάκι το κούρδιζα μέχρι που το έσπασα. Η διπλανή μου μια κοντούλα γυναίκα μου τόλεγε μην το κουρδίζεις τόσο θα το σπάσεις. Όχι δεν ήξερα την γλώσσα  εκτός από μερικές ολίγες λέξεις, όμως ήμουν τόσο αποχαυνωμένος από αυτά που συμβαίνανε  γύρω μου ώστε δεν είχα ησυχία, κοίταξα την μηχανή τα βαγόνια του τραίνου έγραφε  Santa Fe,   El Capitán  κι εγώ επιβάτης λες και ήταν το orient express που όμως δεν ήταν αλλά ένα τραίνο που με έφερνε στο Σικάγο.  Εκεί  αλλάξαμε σταθμό στο La sale station  κι από εκεί μας μετέφεραν σε άλλο τραίνο της New York Central όπου φθάσαμε στο    Grand Central Station, της Νέας Υόρκης,   ήταν μέρα Τετάρτη, 4 Απριλίου 1951.    

Αλλά πάλι το τραίνο δεν έμοιαζε με καράβι, ταξίδευα  τρία  εικοσιτετράωρα  κοιτώνας απ’ το παράθυρο, στην αρχή έβλεπα πράσινους κάμπους με πορτοκαλιές, μετά  αχανές εκτάσεις και με τα μάτια της φαντασίας μου αποτύπωνα το  Wild West   που κάποτε έβλεπα στις καουμπόικες μαυρόασπρες  ταινίες.

Μόνο έλειπαν οι ινδιάνοι! 

Ήταν ένας χρόνος  όπου διαμόρφωσε κατά κάποιον τρόπο το ποιος είμαι σήμερα, (την τύχη μου)

Θυμούμαι την αθωότητα του τότε όχι μόνο την δική μου, μα και αυτών που άφησα πίσω στην Ελλάδα, αυτών που χάθηκαν, αυτών που βασιζόταν πάνω μου, αυτών που με κατευόδωσαν με τόση αγάπη, αυτών που   δεν ξαναείδα ποτέ, αυτών που γελάστηκαν στις προσδοκίες των.

Σήμερα το φιλοσοφώ και σκέπτομαι την συνεχή  μετακίνησή  μου καβάλα στης  θάλασσας την αγκαλιά, μα και σε στεριά, σε μέρη άγνωστα, σε ζούγκλες και τσιμεντουπόλεις σε πρωτόγονες κοινωνίες μα και σε αυτές που σε θωρούσαν αφ’ υψηλού, λες και ήταν η μαντάμ Σουσού,  (του ψαθά)  για πολλά, πολλά χρόνια.    

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης