Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

To Σπίτι μου το Πατρικό:


Το σπίτι μου το Πατρικό:
Διαβάτης πέρασε φίλος, μούστειλε τις φωτογραφίες, από τα Μαρκάτα Πυλάρου, σήμερα 8 του Γενάρη 2017
Το κοιτάζω με καμάρι, το κοιτάζω και δακρύζω, το κοιτάζω και δεν το πιστεύω, είναι  το σπίτι που γεννήθηκα, λευκοντυμένο στο χιόνι, άρα γιατί;  Ποιον  να περιμένει μήπως εμένα; Ή μήπως ετοιμάζει κάποια κρυφή γιορτή και δεν μου το λέει;
Μα και η λεμονιά  μου στην κάτω δεξιά γωνία γεμάτη κίτρινα λεμόνια κι αυτή με περιμένει.
Δάκρυα μούρθαν στα μάτια κι ένα αιώνιο γιατί, είμαι τόσο μακριά του, άρα ποιος να φταίει;
Μια φωνή μου λέει:   
Μην το  ψάχνεις, μην ανακατεύεις το γιατί, αν το βρεις, θα είναι μια απίστευτη τραγωδία, αυτή που ζήσαμε όλοι μας τα πέτρινα χρόνια…

Και όμως είναι ο μαγνήτης μου, η νοσταλγία μου, η ζωή μου,  είναι το μέρος που πρωτάνοιξα τα μάτια μου, αυτό πρωτάκουσε την πρώτη μου λέξη μάνα…
Εδώ πάει και το Ποίημα του Γ. Δροσίνη
Ξένε που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις,
Πες μου ποιος είναι ο τόπος σου και πια πατρίδα έχεις;             
Γαβριήλ Παναγιωσούλης



7 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Σπαρακτικό μα και υπέροχο!!!! Όλο!!! Εικόνα και κείμενο. Να είσαι καλά, καλή εβδομάδα.

pylaros είπε...

Ευχαριστώ αγαπητή μου Μαριάνθη,

Είναι οι αθώες μνήμες από τα παιδικά χρόνια που φουντώνουν, μα και η απόσταση, μα και οι ξένες ρίζες όλα αυτά προσπαθούν να απαντηθούν, σε κάτι ου δεν υπάρχει απάντηση.
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

..Γαβρίλη μου!

έτσι έκλαψα κι εγώ, 'οταν η γνωστή μας
ΜΑΓΔΑ, με το μπλε τριαντάφυλλο στην πανέμορφη ιστοσελίδα της,
έβαλε ανάρτηση για τα Βαλιμήτικα...

Πως τα πας με τα ξε-χιονίσματα;;;

Ευτυχώς που έρχεται, για μας, ο Χαβιέ...

Φιλιά,

Υιώτα

George είπε...


Πάντα ρομαντικός, αυαίσθητος, νοσταλγικός και λίγο....παραπονιάρης Μπάρμπα Γαβριήλ.
Όλους μας συγκινούν τέτοια κείμενα. Τουλάχιστον εμάς τους ξενιτεμένους. Εγώ θα σου αφιερώσω ένα τραγουδάκι με την Νάνα Μούσχουρη.

Σπίτι μου σπιτάκι μου
και φτωχοκαλυβάκι μου
χώμα που γεννήθηκα
ποτέ μου δε σ' αρνήθηκα

σπίτι μου σπιτάκι
μου αγιάτρευτο μεράκι μου
κι αν τον κόσμο γύρισα
κοντά σου ξανα γύρισα.

Της γειτονιάς μου τα παιδιά
φέραν λουλούδια και κλαδιά
ο κήπος γέμισε πουλιά
κι έγινε η μέρα Πασχαλιά

της γειτονιάς μου τα παιδιά
φέραν τα τέσσερα κλειδιά
το σπίτι γέμισε με φώς
κι έγινε ο ήλιος αδερφός.

Σπίτι μου σπιτάκι μου
και φτωχοκαλυβάκι
μου πάλιωσαν οι θάλασσες
μονάχα εσύ δεν πάλιωσες

σπίτι μου σπιτάκι μου
Λαμπριάτικο κεράκι μου
την καρδιά μου φώτισες
και βάλσαμο με πότισες.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Πάει πέρσαε και το χιόνι,
Μόνο έχει μείνει το χιόνι στα μαλλία μου,
Ε! αυτό δεν φεύγει

Χαιρετισμούς

γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα από ΝΥ φίλε μου Γιώργο!

Ξέρεις καμιά φορά ψάχνω να βρω αν είμαι το ίδιο πρόσωπο αυτό που ξεκίνησε απ το χωριό του και αυτός που είμαι σήμερα.
Πολλες φορές αμφιβάλλω, έτσι ξξανάρχομαι στο παρελθόν και νοσταλγικά θυμάμαι το ποιος είμαι...
¨οσο για το ποίημα φίλε χίλια ευχαριστώ

Πάντα με την αγάπη μου
γαβριήλ

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Καλησπέρα Γαβριήλ. Μέρες θέλω να σου γράψω, τώρα τα κατάφερα. Θέλω να σε συλλυπηθώ για το χαμό του φίλου σας. Δυστυχώς αυτή είναι η ζωή. Είχε όμως τη τύχη να γυρίσει στο τόπο του. Νάστε καλά να τον θυμόσαστε όλοι οι φίλοι του και όπως είπα και στο Ντένη, να βρήτε στέκι να μην σταματήσετε να βλεπόσαστε.
Με τους θερμούς μου χαιρετισμούς