To Σπίτι μου το Πατρικό:

Το σπίτι μου το Πατρικό:

Διαβάτης πέρασε φίλος, μούστειλε τις φωτογραφίες, από τα Μαρκάτα Πυλάρου, σήμερα 8 του Γενάρη 2017

Το κοιτάζω με καμάρι, το κοιτάζω και δακρύζω, το κοιτάζω και δεν το πιστεύω, είναι  το σπίτι που γεννήθηκα, λευκοντυμένο στο χιόνι, άρα γιατί;  Ποιον  να περιμένει μήπως εμένα; Ή μήπως ετοιμάζει κάποια κρυφή γιορτή και δεν μου το λέει;

Μα και η λεμονιά  μου στην κάτω δεξιά γωνία γεμάτη κίτρινα λεμόνια κι αυτή με περιμένει.

Δάκρυα μούρθαν στα μάτια κι ένα αιώνιο γιατί, είμαι τόσο μακριά του, άρα ποιος να φταίει;

Μια φωνή μου λέει:   

Μην το  ψάχνεις, μην ανακατεύεις το γιατί, αν το βρεις, θα είναι μια απίστευτη τραγωδία, αυτή που ζήσαμε όλοι μας τα πέτρινα χρόνια…

Και όμως είναι ο μαγνήτης μου, η νοσταλγία μου, η ζωή μου,  είναι το μέρος που πρωτάνοιξα τα μάτια μου, αυτό πρωτάκουσε την πρώτη μου λέξη μάνα…

Εδώ πάει και το Ποίημα του Γ. Δροσίνη

Ξένε που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις,

Πες μου ποιος είναι ο τόπος σου και πια πατρίδα έχεις;             

Γαβριήλ Παναγιωσούλης