Της Ναυτικής Ζωής

                                      Της  ναυτικής  ζωής…  

Το πρωινό καλημέρισμα με τη λέξη σκάντζα, ήταν η ρουτίνα, αμέσως  ο καφές στη γέφυρα, προσέχαμε και για τις κατσαρίδες, οι αφιλότιμες είχαν το ίδιο χρώμα, η προθέρμανση της κουζίνας, τα ψαρόλαδο στην κουβέρτα, το ματσακόνι ο θόρυβος από τα βίντσια στα λιμάνια, οι μπουκαπόρτες αραδιασμένες στην κουβέρτα πάνω από τα μεντζανιά οι μουσαμάδες, η αρματωσιά της μαγκιόρας, οι αλάδωτες μπαστέκες, τα συρματόσχοινα μπλεκόταν στα πόδια μας.

   Ο καθαρισμός της φασίνας να την δένω με ιβιλάϊ και να την πετώ στη θάλασσα.   

Μετά η γρίνια για το φαγητό, πάντοτε δεν ήταν ευχαριστημένοι, κάτι θα εύρισκαν, οι φουρτούνες το τραβέτσομα, το μπότζι, τα σίδερα βαλμένα στην κουζίνα σε τετραγωνικά διαστήματα, το άνοιγμα των ποδιών για να μην κατρακυλήσουμε, και ο θόρυβος κάθε κύματος που χτυπούσε την πλώρη, ανασηκωνόταν κι έπεφτε πάλι στην ράχη του, κάνοντας ένα δαιμονισμένο θόρυβο. Το κατάστρωμα γέμιζε τόνους νερό, έτρεχε από τα μπούνια λες και ήταν οι πηγές της νεότητας.  Κι εμείς καρτερικά κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο, σα να θέλαμε να πάρουμε θάρρος από τα βλέμματά μας, σα να λέγαμε υπάρχει και στεριά, κάποτε θα φθάσουμε αγάντα…

Όλα αυτά τα συμβάντα ήταν ο πηλός του δημιουργού που έπλαθε τον χαρακτήρα μας, εμάς των εφήβων, μάλλον ο μισός πηλός, ο άλλος μισός ήταν οι γυναίκες στα λιμάνια.  Είναι αυτές που μας έπλασαν που μέσα τους μας έδωσαν την αυταπάτη ότι είμαστε συνάνθρωποι, άντρες, είναι αυτές βλέπαμε και μας έβλεπαν σαν αντικείμενα.

Με την Ρίτα περπατήσαμε στο λιμάνι του Αμβούργου, μου εξηγούσε  την παράδοση που είχαν ότι κάθε πλοίο που μπαίνει στο λιμάνι παιανίζει ο εθνικός ύπνος της σημαίας του πλοίου. Ήταν τόσο άνθρωπος ώστε το πρωί με συνόδευε να με πάει στο βαπόρι μου.

Με την μικρή  Τζαμαϊκανή στο Kingston, πίναμε μπύρα  Red Stripe, επισκεφθήκαμε τα γραφεία της εφημερίδας  Daily Cleaner, μετά τα γραφεία της εταιρίας παραγωγής Ρούμι   Appleton Estate, μας έδειξαν  φωτογραφίες με βαρέλια που έδιναν παλαιά στα πλοία με την επιγραφή Crew Rum  η μικρή μου φιλενάδα πάντα με συνόδευε ως την πύλη του λιμανιού ποτέ δεν με άφησε μόνο, βλέπεις οι δρόμοι ήταν επικίνδυνοι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης