Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Μια στιγμή του Σήμερα...

                                                          Μια στιγμή του σήμερα.
Άνοιξα τα μάτια μου, κοίταξα γύρω μου θυμήθηκα το όνειρο, φώναξα,
-Μάνα είδα ένα όνειρο σαν παραμύθι!
-Αχ παιδί μου μην πιστεύεις στα όνειρα, η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Μα είναι ποτέ δυνατόν, έτριψα τα μάτια μου και αργο-ξύπνησα για ακόμα μια φορά. κοίταξα γύρω μου, ήταν το σήμερα, το ραδιόφωνο τόχα ξεχάσει ανοικτό έπαιζε κάποιο βαρύ ζεϊμπέκικο, από τον σταθμό Ντέρτι, ο ήλιος σαν κλέφτης έμπαινε από τις χαραμάδες του παραθύρου, η καμπάνα της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου σήμαινε, διερωτήθηκα γιατί; Ή κάποια εορτή ή κάποιος θάνατος σκέφθηκα.
Εκεί στον περίγυρο της εκκλησίας είναι και το μνήμα αυτής που με γαλούχησε, αυτής που φώναξα στο όνειρό μου, αυτής που μούλεγε ότι η ζωή δεν είναι παραμύθι, είχα υποσχεθεί θα πήγαινα να γονατίσω από πάνω της νάπαιρνα μαζί μου λίγο χώμα, από αυτό που την σκέπασε, ποτέ δεν είχα καιρό. Στην επίσκεψή μου στον ναό σε μια πανήγυρη, της έδωσα μια φευγαλέα ματιά, πάνω της άνθιζαν δυο νυχτολούλουδα δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε για ένα γιατί άργησες;
Μάνα συγχώρα με, δεν τόθελα, να φύγω...
Έφυγα.
-Θάρθω αύριο σκέφθηκα, αλλά και αυτό (το αύριο) με κατατρέχει, σαν κατάρα, πάντοτε είναι σήμερα…
-Ξύπνησε και το ταίρι μου, φτιάξαμε καφέ,
-Τι θα κάνουμε σήμερα μούπε;
Έψαξα στην τσέπη μου βρήκα το κλειδί του ενοικιασμένου αυτοκινήτου, έβαλα μπροστά και πήγαμε για κολύμπι στα πετροβότσαλα της Αγίας Ευφημίας.
-Θεέ μου, πόσες διαφορετικές ζωές, χωράνε στον λαβύρινθο της σκέψης κάθε ανθρώπου, ξεκινώντας απ’ τα γεννοφάσκια, μέχρι το σήμερα, ένα χρονικό διάστημα τόσο μεγάλο στον ανθρώπινο νου, μα και σαν λάμψη αστραπής στο σύμπαν εκεί όπου χάνεται ο χρόνος.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης,

8 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αχ αυτές οι απραγματοποίητες υποσχέσεις, οι «φευγαλέες ματιές», οι ανείπωτες κουβέντες… Τα «σ’ αγαπώ» που διστάσαμε ν’ αρθρώσουμε, τα «συγνώμη» που ευνουχίσαμε, τα «ευχαριστώ» που συγκρατήσαμε, θα κυκλοφορούν αενάως στο σύμπαν της ύπαρξής μας. Γιατί πάντα θα τα ξεγελάγαμε με ένα αφελές «κάποτε»

nikol είπε...

Ετσι είναι η ζωή μας Γαβρίλη μου , γεμάτη φευγαλέες ματιές , υποσχέσεις εκείνα που θέλαμε να πούμε και δεν είπαμε ..
Την αγάπη μου

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Πάντα θα έχουμε ανεπίδοτες κουβέντες και ανεξόφλητους λογαριασμούς με τον παρελθόν μας Γαβρίλη μου. Απέραντος σεβασμός στις μνήμες και στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες απ' τα παλιά τα χρόνια.
Καλό μήνα να έχεις!

Αστοριανή είπε...

Πάντα θα έχουμε ανεπίδοτες κουβέντες και ανεξόφλητους λογαριασμούς με τον παρελθόν μας ...ΜΚ


..συμφωνώ κι επαυξάνω!
τελειωμό δεν έχουν!
Φιλί στην Ορτανσία σου,

Φιλί σε όλους σας,

Υιώτα

pylaros είπε...

ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΦΊΛΕ ΜΟΥ ΣΤΡΆΤΟ,
Άργησα λιγάκι να απαντήσω, μια ζωή γεμάτη όλο κάτι να κάνεις να τρέξεις από δω κι από εκεί, Ξέρω πρέπει να γίνω σύγχρονος να ανακατευτώ με την σημερινή κοινωνία να πάψω να θυμούμαι τα περασμένα...
Είναι τόσο δύσκολο φίλε είναι σα να θέλεις να μάθεις τον γέρο λύκο καινούργια κόλπα εξ άλλου η κοινωνία μας τόσο ανομοιόμορφη, δεν ξέρω ίσως να είμαι κι εγώ επιρρεπής στην μοναξιά μου σε κάτι το διαφορετικό, σε αυτό που έχω ζήσει τα οποια επιρριάζουν την σκέψη του σσήνερα.
Πολυλόγησα

ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γάβο

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Νικόλ
Πράγματι η ζωή μας είναι ένα άθροισμα περιστατικών που τελικά όταν αρχίζουμε και θυμόμαστε

μετανοιώνουμε για (εκείνα που θέλαμε να πούμε και δεν είπαμε ..)

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη,

Μου άρεσε αυτό που γράφεις (Απέραντος σεβασμός στις μνήμες και στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες απ' τα παλιά τα χρόνια.)
Αν κι έχω προσπαθήσει να εκσυγχρονισθώ με τα σημερινά δεδόμενα ο νους μου τρέχει στα περασμένα, λέω μήπως είναι η αιτία όπου δεν εργάζομαι κι έχω ελεύθερο καιρό ή μήπως προσπαθώ να βρω την ταυτότητά μου τόσο διαφορετική, αλλά πάλι η εδώ κοινωνία τόσο ανομοιόμορφη.
Αισθάνομαι σαν αρχαιολόγος που ψάχνω ή συγκρίνω τις ρίζες μου, την γλώσσα που μου έμαθαν, τα τότε πιστεύω με το σήμερα, αυτό κατα κάποιον τρόπο φέρνει και την μοναξιά από τις πλατυές μάζες ανθρώπων, αλλά ο άνθρωπος γενιέται δεν φτιάχνεται
Ευχαριστώ
με εκτίμηση
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γιώτα,

Η ζωή άμα το καλοεξετάσεις είναι ένα αίνιγμα, όταν περνάν τα χρόνια και κοιτάς στο παρελθόν σου λες αν έκανα αυτό ή αν και αν χιλιλαδες αν

Σήμερα οι σκέψεις είναι κι αυτές ένα άθροισμα εμπειριών του δικό σου παρελθόντως αλλά όπως πάντα... μένουν κι αυτές στα βάθη του εγεφάλου σου έως να έρθει η στιγμή να τις εξωτερικεύσεις
Ας έχουμε καλή υγεία το κυριότερον στην σηνερινή εποχή
Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ