Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Άραγε γιατί;

                                                    Άραγε γιατί;

Είχε νυχτώσει, πέρασα από την πλατεία τα παγκάκια ήταν άδεια, διάλεξα ένα και κάθισα δίπλα από το δρόμο. Στη μέση ένα κυκλικό κουβούκλιο όπου έπαιζε η ορχήστρα του δήμου, κάθε Κυριακή βράδυ. Απέναντι το πράσινο κτίριο του κυβερνείου, ένας τυφεκιοφόρος σκοπός στην πόρτα, εκεί τελείωνε και ο δρόμος μετά ήταν η θάλασσα, από αριστερά ήταν η σιδηροδρομική γραμμή όπου πήγαινε στον λιμενοβραχίονα, εκεί που ήταν αραγμένο το βαπόρι μου. Δίπλα μου ανυψώνονταν δένδρα φοίνικες σε φόρμα κυκλική. Τα κορίτσια της νύχτας πέρναγαν από εκεί για να κόψουν δρόμο από ένα μονοπατάκι όπου οδηγούσε στο μπαρ η γαλάζια θάλασσα που ήταν ακριβώς πίσω από το ξενοδοχείο του βορρά αυτό που ήταν απέναντι απ’ το κυβερνείο.
Σκέφτηκα στη ζωή μου σε πόσες πλατείες έχω κάτσει μοναχός κάνοντας όνειρα, ρίχνοντας νοσταλγικές σκέψεις, μάλλον αποζητώντας κάτι τι το απρόοπτο κάτι τι που δεν ερχόταν, κάτι τι που δεν αγοράζεται, αρχίζοντας από την Κούβα, την Κόστα Ρίκα, την Ονδούρας, το Βερακρούζ του Μεξικού, το Central Park στη Νέα Υόρκη, το café du monde στην Γαλλική συνοικία της Νέας Ορλεάνης, και τώρα εδώ σε τούτη την χώρα. Η ζωή του ναυτικού τόσο αφιλόξενη, σκληρή, ωμή!
Σηκώθηκα.
Πήρα το δρόμο για το βαπόρι, δεν μίλησα κανενός, εξ’ άλλου τι να πω;
Γυναίκες υπήρχαν ένα σωρό, ήταν ακατανόητο γιατί να θέλω εκείνη; Ποιος θα με καταλάβαινε; Αφού ούτε ο ίδιος δεν μπορούσα να καταλάβω τον εαυτόν μου;
Μια μοναξιά που η θάλασσα την έκανε ακόμη πιο λυπητερή, το πέλαγος άνοιγε την πληγή και της έριχνε αλάτι, μια μοναξιά που δεν έχει αντίδοτο, μια μοναξιά που σκοτώνει. Μόνο ο χρόνος αυτός είναι ο γιατρός, αλλά κι αυτός τόσο αργός λες και βαδίζει σαν κοχλίας, δεν βιάζεται να φύγει, αν αντέξεις έως τότε θα σε γιάνει. Πήρα απόφαση πρέπει να ξεχάσω.
Ξανά στο λιμάνι, πήγα με φίλους σε μπαρ, διασκέδαση, στον δρόμο είδα κάποια που της έμοιαζε, ταράχτηκα, ήταν βράδυ, μπήκε με παρέα σε κινηματογράφο, περίμενα, περίμενα να τελειώσει, όταν βγήκε έπεσα πάνω της. Όχι δεν ήταν εκείνη…
Τότε κατάλαβα ότι δεν είχα ξεχάσει.
Άρα γιατί;
Μετά άλλαξα βαπόρι πήγα ταξίδια μακριά στον Ινδικό Ωκεανό, γνώρισα καινούργιους ανθρώπους.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

8 σχόλια:

airis είπε...

Απίστευτη η διήγησή σου Γαβρίλη μου!'Πάντα, μα πάντα απολαμβάνω τον τρόπο που αφηγείσαι τις ιστορίες της ζωής σου!!!!

Μηθυμναίος είπε...

Πόσες φορές ξεστομίσαμε εκστασιασμένοι το «Άραγε γιατί» στη ζωή μας, Γάβο και πόσες φορές έμεινε αναπάντητο. Ο δρόμος με τα διλήμματα είναι μαθητεία ζωής.

nikol είπε...

Πήρες ποτέ απάντηση Γαβρίλη μου;;; Σίγουρα όχι . Το σημερινό σου κείμενο έχει μια θλίψη , μια νοσταλγία !! Να είσαι καλά φίλε μου

pylaros είπε...

Αριστέα μου νόμιζα ότι είχαμε χαθεί καμιά φορά σε βλέπω στο Φ.Β. στον Πύργο

σε ευχαριστώ για την επίσκερψή σου, Η ζωή μας απαρτίζεται από μικρές μικρές ιστοριούλες που έφτιαξαν το ότι είμαστε σήμερα.
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο αυτό που ακόμα με καίει και δεν υπάρχει εξήγηση είναι το (Άραγε γιατί) Πόσο αλήθεια είναι αυτό που γράφεις: "Ο δρόμος με τα διλήμματα είναι μαθητεία ζωής."

ευχαριστώ
Γάβο

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
όπως λες κι εσύ ποτέ δεν πήρα απάντηση, ούτε κατάλαβα το γιατί, έφτασα να πιστεύω ότι έχει να κάνει με το κάθε ενός το πεπρωμένο, με κάτι ψυχικό όπου δεν κοντρολάρεται.
ευχαριστώ
με την αγάπη μου
Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Είναι κάτι που κι εγώ αναζητάω συχνά. Και η μόνη απάντηση που βρίσκω διαθέσιμη είναι "έτσι έπρεπε να γίνει". Αργεί να φανεί ο λόγος, αλλά διαχρονικά καταλαβαίνω πως όλα μπαίνουν στη θέση τους σαν κομματάκια παζλ, μέχρι να ολοκληρωθεί η εικόνα. Το σενάριο της ζωής μας εμείς το γράφουμε Γαβρίλη. Υποσυνείδητα ίσως, αλλά είναι το σύνολο των επιλογών μας.
Συγκινητική και ταξιδιάρικη η αφήγησή σου.
Να είσαι καλά!

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη
Στο άραγε γιατί δεν υπάρχει απάντηση, θα έλεγα αντί του "έτσι έπρεπε να γίνει". (έτσι ήταν γραμμένο ή προγραμματισμένο να γίνει) τώρα από που πηγάζει αυτή τύχη ή η μοίρα του κάθε ατόμου είναι κάτι που ούτε η Πυθία θα μπορούσε να μας δώσει έναν χρησμό πειθώς.
Ναι μεν εμείς γράφουμε το σενάριο της ζωής μας αλλά πιστεύω σε ένα αόρατο πνεύμα σε κάτι σαν μια ενέργεια, σαν ένας μαγνήτης που μας προτρέπουν να κάνουμε την τάδε κίνηση, ή την δείνα γνωριμία ξέροντας ότι θα είναι ασύμφορη από υλιστικής ή κερδοσκοπικής απόψεως και όμως προχωρούμε...
Είναι κι αυτό ένα αίνιγμα που δεν δύναμαι να βρω λύση ή εξήγηση, νομίζω ότι έχει να κάνει και με την απαίτηση της ψυχής μας (καρδιάς) να ευχαριστηθεί κι αυτή με την αγαλίαση της ευτυχίας μια λέξη τόσο διαφορετική για τον καθένα μας,,,,
Τελικά η ζωή μας όπως λες κι εσύ "είναι το σύνολο των επιλογών μας" έστω κι αν το τρισδιάστατο σώμα μας είχε διαφορετικές επιλογές από αυτήν της καρδιάς μας.

σε ευχαριστώ πολύ
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ