…η Κυρά Μάρθα με περιεργάστηκε σα να αγόραζε κοτόπουλο, «Ιβάν φίλε μου άσε την εδώ, σαν καλή φαίνεται θα στρώσει.»
Πέρασα τη νύχτα με τον Ιβάν, χάρηκε το κορμί μου, την επομένη με φώναξε η Κυρά Μάρθα:
«Θα με βοηθήσεις να πάμε να επισκεφτούμε τις κόρες μου, είναι εσωτερικές σε μοναστήρι, σε σχολή καλογραιών,» φώναξε ταξί γιατί αυτή δεν οδηγούσε. ήταν περίπου 200 χιλιόμετρα στο εσωτερικό της χώρας…
Η μεγάλη σιδερένια πόρτα της σχολής άνοιξε, οι καλόγριες υποδέχθηκαν την κ. Μάρθα, εγώ ακολουθούσα φορτωμένη με πακέτα και δώρα για τις κόρες της, ξάφνου έβγαλε μια στριγκλιά,
«Όχι αυτή μην την αφήσετε να μπει μέσα, δεν τη βλέπετε, είναι τέτοια,»
Οι καλόγριες με κοίταξαν σα να είχα λέπρα, πήραν τα πακέτα από τα χέρια μου και μου έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα.
«Να πας να με περιμένεις με τον ταξιτζή,» φώναξε η κ. Μάρθα.
Ένας καλόγερος με καφετιά τριγωνική κουκούλα που έφθανε έως τα πόδια του, με μια ζώνη με φούντες χτύπησε συνθηματικά τη μεγάλη πόρτα της μονής, μια καλόγρια άνοιξε, κοίταξε δεξιά αριστερά μην τους βλέπει κανένας και τον έμπασε μέσα.
Πήγα και κάθισα μαζί με τον ταξιτζή, σε αυτό το άγιο μέρος δεν υπήρχε ούτε ένα μπαρ να ξεδιψάσουμε, έτσι από κάτω από τον ίσκιο ενός δένδρου, ξάπλωσα κι έβαλα το κεφάλι μου στου ταξιτζή τα γόνατα.
«Μου αρέσεις, του είπα, θα σε κάνω φίλο, θα σε πληρώνω. Του είπα τους πόθους μου, τα όνειρά μου, του ζήτησα να με βοηθήσει να πιάσω ναυτικό φίλο, να κάνω παιδί μαζί του, σαν κι αυτούς ξανθό, να μοιάζει με χερουβίμ, σαν αυτούς τους αγγέλους που είναι δίπλα από την εικόνα της Μαρίας, να έχω το γιο μου σαν εικόνισμα, ένα αγαλματάκι να το βάλω δίπλα στην Παρθένο έτσι όταν οι πιστοί θα προσκυνούν να βλέπουν ότι κι ο γιος μου έχει το ίδιο χρώμα...
Πέρασα τη νύχτα με τον Ιβάν, χάρηκε το κορμί μου, την επομένη με φώναξε η Κυρά Μάρθα:
«Θα με βοηθήσεις να πάμε να επισκεφτούμε τις κόρες μου, είναι εσωτερικές σε μοναστήρι, σε σχολή καλογραιών,» φώναξε ταξί γιατί αυτή δεν οδηγούσε. ήταν περίπου 200 χιλιόμετρα στο εσωτερικό της χώρας…
Η μεγάλη σιδερένια πόρτα της σχολής άνοιξε, οι καλόγριες υποδέχθηκαν την κ. Μάρθα, εγώ ακολουθούσα φορτωμένη με πακέτα και δώρα για τις κόρες της, ξάφνου έβγαλε μια στριγκλιά,
«Όχι αυτή μην την αφήσετε να μπει μέσα, δεν τη βλέπετε, είναι τέτοια,»
Οι καλόγριες με κοίταξαν σα να είχα λέπρα, πήραν τα πακέτα από τα χέρια μου και μου έκλεισαν κατάμουτρα την πόρτα.
«Να πας να με περιμένεις με τον ταξιτζή,» φώναξε η κ. Μάρθα.
Ένας καλόγερος με καφετιά τριγωνική κουκούλα που έφθανε έως τα πόδια του, με μια ζώνη με φούντες χτύπησε συνθηματικά τη μεγάλη πόρτα της μονής, μια καλόγρια άνοιξε, κοίταξε δεξιά αριστερά μην τους βλέπει κανένας και τον έμπασε μέσα.
Πήγα και κάθισα μαζί με τον ταξιτζή, σε αυτό το άγιο μέρος δεν υπήρχε ούτε ένα μπαρ να ξεδιψάσουμε, έτσι από κάτω από τον ίσκιο ενός δένδρου, ξάπλωσα κι έβαλα το κεφάλι μου στου ταξιτζή τα γόνατα.
«Μου αρέσεις, του είπα, θα σε κάνω φίλο, θα σε πληρώνω. Του είπα τους πόθους μου, τα όνειρά μου, του ζήτησα να με βοηθήσει να πιάσω ναυτικό φίλο, να κάνω παιδί μαζί του, σαν κι αυτούς ξανθό, να μοιάζει με χερουβίμ, σαν αυτούς τους αγγέλους που είναι δίπλα από την εικόνα της Μαρίας, να έχω το γιο μου σαν εικόνισμα, ένα αγαλματάκι να το βάλω δίπλα στην Παρθένο έτσι όταν οι πιστοί θα προσκυνούν να βλέπουν ότι κι ο γιος μου έχει το ίδιο χρώμα...
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου