Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Το Μονοπάτι,

Η ζωή εν πλω σε φορτηγό βαπόρι είναι μονότονη, νιώθαμε τον γδούπου των κυμάτων, αυτών που έσπαγαν τη μούρη τους στην πλώρη και το έκαναν να τρέμει λες κι είχε πυρετό κι αισθανόμαστε να ξεθωριάζει η ελπίδα ότι κάποτε θα πατούσαμε στεριά. Στο πρόσωπό μας στέγνωνε η άχνη της αρμύρας. Για να περνά η ώρα, μερικοί έπαιζαν χαρτιά, εγώ διάβαζα λογοτεχνία που μου δάνειζε ο ασυρματιστής, όπως την Ανάσταση και την Άννα Καρενίνα του Τολστόι, τους Άθλιους του Βίκτωρ Ουγκώ, το Μάνα του Μάξιμο Γκόργκι, τον Παίκτη του Ντοστογιέφσκι, το Ντεζιρέ της Άννας Μαρίας Σελίνγκο, ο Ξένος του Αλμπέρ Καμύ, τους δέκα μελλοθάνατους της Άγκαθα Κρίστι κι άλλα πολλά.
Ένα μεξικανός είχε φέρει εικονογραφημένες νουβέλες σε βιβλία, (μια εύκολη εκμάθηση των ισπανικών) και το Bohemia της Κούβας. Στο βαπόρι δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο ούτε τηλεόραση. Έτσι όταν φτάναμε σε λιμάνια επηρεασμένος από τους ήρωες των βιβλίων έψαχνα να βρω έναν Γιάννη Αγιάννη, μια Τιτίκα, το μόνο που συναντούσα ήταν γυναίκες ελευθέρου έρωτα.

Ένα βράδυ στο λιμάνι Μπάρριος της κεντρικής Αμερικής, καθώς έσβηνε η μέρα και ο ορίζοντας είχε στολιστεί μ’ ένα πορτοκαλί χρώμα, ακουμπισμένος στη κουπαστή κοίταζα τον ήλιο που σα κόκκινος δίσκος εξαφανιζόταν, είδα τον εαυτόν μου σαν απομεινάρια φλόγας που πάει να γίνει στάχτη, να χαθεί. Τρόμαξα, για πρώτη φορά αισθάνθηκα μόνος, βγήκα στη στεριά να κάνω ένα περίπατο. Είχα βαρεθεί τα τόσα πολλά γυναικεία κορμιά, τα γλέντια, τα πιοτά τις γυναίκες χωρίς καρδιά, είχα βαρεθεί την εκμετάλλευση, τη λάσπη των λιμανιών, τις φωτεινές επιγραφές, την περιπλάνηση σε εξωτικούς ψεύτικους παραδείσους.

Σκεφτόμουν ποιο να είναι το πεπρωμένου μου; Διερωτόμουν αν σε κάτι έφταιξα; Αναλογιζόμουν που πήγαν τα τόσα χρόνια μου στο πέλαγος; Με μιας άνοιξαν οι ουρανοί, άρχισε να βρέχει, αυτές τις στιγμιαίες τροπικές βροχές. Έτρεξα να προφυλαχθώ, βρέθηκα σ’ ένα άγνωστο μονοπάτι γεμάτο λάσπη, τα παράλληλα χαντάκια είχαν γεμίσει νερό, οι βάτραχοι τσαλαβουτούσαν και χαλούσαν τον κόσμο με τις φωνές τους. Ξάφνου μπροστά μου φάνηκε μια φτωχή καλύβα, δυο κίτρινοι ήλιοι λουλούδια στέκονταν κολόνες στις άκρες μιας ανοιχτής πόρτας και στη μέση το χαμόγελο μιας γυναίκας. Τότε κατάλαβα ήταν η Τιτίκα μου, η ζωή μου, αυτή που μου έστειλαν οι ουρανοί, το απάγκιο από τη βροχή, μα και της περιπλανώμενης ψυχής μου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

10 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Πως είναι δυνατόν, σκέπτομαι, σε τέτοιες μικρές κι ασήμαντες της ζωής μας λεπτομέρειες, να υφαίνεται η μοίρα του καθενός μας.
Πεπρωμένο το ονομάζεις.
Αν δεν έβρεχε, αν δεν έψαχνες να προφυλαχτείς απ' τη βροχή, αν η φτωχή καλύβα ήταν σε άλλο μονοπάτι, αν στη μέση της πόρτας δεν έβλεπες αυτό το χαμόγελο της Τιτίκας... Άλλη θα ήταν, σίγουρα η ζωή σου.

pylaros είπε...

Στράτο,
Αυτά τα μικρά πράματα, αυτα τα τόσο δα νανοπράματα, μια στιγμή, μια σταγόνα νερού ένα ηλιοβασίλεμα, μια τυχαία συνάντηση,
είναι αυτά που αλλάζουν τη ζωή μας.
Τα προδιαγεγραμμένα σχέδια, είναι σα να δοκιμάζεις ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που είσαι σίγουρος ότι υπάρχει, ότι σε περιμένει...

El destino mandó apartar nuestras vidas, pero nunca podrá separar nuestras almas…

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Γαβρίλη μου, άνοιξες τόσο μεγάλο κεφάλαιο με το πεπρωμένο! Φυσικά και το πιστεύω. Πιστεύω, πως όλα τα γεγονότα που ζούμε, συνδέονται μεταξύ τους με μια αόρατη αλυσσίδα προδιαγραμμένης κατάστασης. Η ελευθερία της βούλησης, εφαρμόζεται στο γεγονός, πως εμείς χωρίς πίεση από κανένα, διαλέγουμε το κάθε χαλκά της αλυσσίδας μια και δεν τον βλέπουμε, χαράζοντας έτσι την πορεία της ζωής μας.
Είναι λίγο ασύλληπτο και κάπως μπερδεμμένο, αλλά γελιώμαστε, αν νομίζουμε, ότι έτσι απλώς τυχαίνουν τα πράγματα. Αυτή είναι η άποψή μου. Είμαι σίγουρη, πως άλλοι θα διαφωνούν.
Τώρα επί του κειμένου. Αυτή η τόσο πλούσια, όπως πάντα, σε εικόνες και αισθήματα παραστατική γραφή σου, με συγκινεί αφάνταστα και με ταξιδεύει σε μέρη, που μόνο
με την φαντασία μου, μπορώ να αγγίξω. Οι διηγήσεις σου, είναι πληρωμένα εισιτήρια στον ιδιόμορφο κόσμο που γεύονται οι ζωές των ναυτικών. Για μας τις γυναίκες,( εκτός αν είσαι γυναίκα καπετάνιου) θα έλεγα απρόσιτος. Γι αυτό, λοιπόν, το παράθυρο που μας ανοίγεις, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Εδω που τα λέμε ήσουνα μεγάλος μουρνταράκος Φίλε Γαβριήλ.Κι γω έλεγα πως σε πήρε η Ορτανσία απο της μάνας σου την αγκαλιά.Με τις ναυτικές σου ιστορίες όμως με κάνεις και ζηλεύω και καμιά μέρα θα σαλτάρω σε κανένα καράβι και θα χαθώ στα λιμάνια και στα πελάγη. Μόνο να μη ξεχάσω να πάρω μαζί μου το πιεσόμετρο και την σακούλα με τα φάρμακα,α ναι, και την βιάγκρα γιά τα λιμάνια.
Και γιά να σοβαρευτούμε λίγο ,το κείμενό σου είναι ακριβώς όπως το
έπιασε η Βάνα,που συμφωνώ και με τις γενικότερες απόψεις της περί του καθωρισμένου από γεγονότα,φαινομενικά,τυχαία.

σπύρος δαρσινός

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,
Το κείμενό μου αντικατοπτρίζει τη μονότονη ζωή του πληρώματος στα αργά κινούμενα φορτηγά πλοία του περασμένου αιώνα, και το διαφορετικό για αυτούς φύλο, ήταν το απαραίτητο ελιξίριο της ζωής τους όταν έπιαναν στεριά…
Επίσης η ζωή μ’ έχει διδάξει ότι υπάρχει πεπρωμένο, φυσικά δεν εννοώ με κανένα τρόπο την μοιρολατρία

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Σπύρο,
Δεν ήταν μια μέρα, δεν ήταν δυο, ήταν 13 ολόκληρα χρόνια που έζησα αυτή τη ζωή και πιτσιρικάς. Σαν άνθρωποι δεν μπορούσαμε να είμαστε απομονωμένοι από το ότι μας προσφέρει η ζωή προπαντός η φύση.
Δεν μας έκαναν καμιά εντύπωση οι από ανθρώπους φτιαγμένες ιεροτελεστίες αλλά μόνο ότι προέρχεται αυθόρμητα από την αγκαλιά της μητέρας γης.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Ο φίλος μας ο Γαβρίλης, σ'αυτό το ταξίδι, βρίσκεται τοποθετημένος στις διαστάσεις του χρόνου (παρελθόν, παρόν και μέλλον) και των στοιχείων της ανθρώπινης φύσης.
Δυνάμεις που σπρώχνουν στα υπόγεια του αισθητού κόσμου (λιμάνι) και δυνάμεις ιδεαλισμού, ώστε από τον αισθητό κόσμο, να ολοκληρωθεί η μετάσταση στο κάλλος του νοητού (Τιτίκα).
Υ.Γ. Φίλε Γαβρίλη, μ'αυτή τη σε βάθος διανοητική σου σκέψη, ή θα μας κάνεις όλους αμπελοφιλόσοφους ή που θα τρέχουμε (κρατώντας τις σακούλες με τα φάρμακα και κάμποση βιάγκρα) πίσω από το Σπύρο για κάποια αναζήτηση, για κάποιο ταξίδι, για θάλασσα ανοιχτή. . . . Νίκος, Νέα Υόρκη

pylaros είπε...

Πολλες φορές η ζωή μας μοιάζει σαν παραμύθι,
Νίκο, το ζητούμενο όπως θα κατάλαβες ήταν "το κάλλος του νοητού."
Τα υπόλοιπα, της ωμής ζωής οι περιπέτειες υπήρχαν και θα υπάρχουν, αρκεί να σου δοθεί η ευκαιρία να τα γνωρίσεις, ή η θέληση να τα νιώσεις.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Ειλικρινά δεν θα μπορούσες να βρεις καλύτερες εικόνες γιά να δώσεις την ύπαρξη του πεπρωμένου μας. Αυτής της αόρατης δύναμης, που όπως κι΄εσύ έτσι κι΄εγώ πιστεύω πως υυπάρχει, ρυθμίζει τη ζωή μας και που οποσδήποτε μας οδηγεί εκεί που έχει από πριν γραφτεί. Κανείς μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να αλλάξει αυτά που είναι γραμμένο να του συμβούν. Αυτά που θα καθορίσουν την πορεία της ζωής του. Αυτά που δεν ξέρουμε πότε και σε ποιά γωνιά του πλανήτη είναι γραφτό να τα συνατήσουμε.
Ειλικρινά έχεις μιά ικανότητα να μας ξαφνιάζεις.
Νάσαι πάντα καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Φίλε Ντέννη, χαίρομαι που κατάλαβες το βαθύ νόημα του κειμένου μου, πράγματι είναι όπως το λες, το πεπρωμένο κάθε ενός μας είναι γεμάτο από αυτά τα ασήμαντα μικρά ανεπαίσθητα μικροπράγματα που όμως γύρω από αυτά κυλά όλη μας η ζωή.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ