Σε κάθε τόπο της Λατινικής Αμερικής, υπάρχει κι από ένα αναμνηστικό λουλούδι

Σε κάθε τόπο της Λατινικής Αμερικής φύετε κι από ένα αναμνηστικό λουλούδι που το άρωμά του ζωογονεί μέχρι σήμερα, όπως λέει και το τραγούδι, = Dos Gardenias para ti.. .


Niquero, Cuba

Η ευλογία του παπά,

…Μπήκαμε με ευλάβεια στην εκκλησία, βρέξαμε τα δάχτυλά μας σε μια γούρνα με νερό, που ήταν στα δεξιά μας, κάναμε το σημείο του σταυρού, προχωρήσαμε και καθίσαμε στα στασίδια, στο τέλος της λειτουργίας το κορίτσι μου, (πιτσιρίκοι και οι δυο μας) κόρη του διευθυντή των εργατών του λιμανιού περήφανη για τη γνωριμία της, θέλησε να με συστήσει στην άρχουσα τάξη της πολιτειούλας αρχίζοντας από τον εφημέριο.
Ω! μα αυτός είναι σχισματικός, ξεφώνησε ο ιερέας.
Η σκηνή σε ένα μικρό λιμάνι της Νότιας Κούβας το Νικέρο πριν πολλά, πολλά χρόνια.
Η Αμαλία πάγωσε, με κοίταξε στα μάτια και ρώτησε να μάθει, τι αρρώστια είναι αυτή…

Barraquilla, Colombia,

Ο νόμος του Δυνατότερου:

Διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Γαβριέλ Γκαρσία Μάρκεζ «Ζω για να Διηγούμαι» σελίδα 396 μου έφερε στην μνήμη το μπαρ-καμπαρέ Γάτο Νέγρο, ένα μπαρ με αυλή και κληματαριά από αναρριχόμενα λουλούδια, αλά Ελλάδα με τις κληματαριές της, στην Μπαρανκίγια Κολομβία δεκαετία του 1950. Όπως αυτός γράφει ότι παρατηρούσε τους Σκανδιναβούς ναυτικούς να έχουν περικυκλώσει ένα μαύρο γυναικείο κορμί, να κάνουν ουρά μπροστά του για να απολαύσουν αυτό το αλλόχρωμο εξωτικό κορμί. Εγώ με παρέα άλλους ναυτικούς, φωνάξαμε στο τραπέζι μας την ποιο όμορφη κοπέλα μια ψηλή άσπρη με μακριά μαύρα μαλλιά, μια καλλονή, για να χορέψουμε, να πιούμε να γλεντήσουμε, τότε ήταν μάλιστα της μόδας ο χορός Merecumbé με το τραγούδι Río Manzanares déjame pasar… υπολογίζαμε, σκεφτόμαστε ευχαριστημένοι είχαμε στην παρέα την πιο όμορφη κοπέλα, έως που έκανε την εμφάνισή του κάποιος ντόπιος τύπος, ας πούμε σαν τον Γαβριέλ ο οποίος με ένα του νόημα την τράβηξε προς το μέρος του, μας στέρησε την παρέα της, όχι μόνο αυτό αλλά χάσαμε και τα ποτά που την είχαμε κεράσει. Από τότε δεν ξαναπάτησα στο Γάτο Νέγρο. Ήταν μια πόλη όπου από κάθε γωνία ξεφύτρωναν παιδάκια με επισκεπτήρια οίκου μόδας ή ραπτικής με εντυπωσιακά γυναικεία ονόματα και μας παρακαλούσαν -εφόσον πρώτα μας έκοβαν ότι είμαστε ξένοι ναυτικοί- να τα επισκεφτούμε, όπου θα μας περίμεναν ουρί του παραδείσου σε μια διαφορετική σπιτική ατμόσφαιρα…
Μια πόλη χτισμένη στις όχθες του ποταμού Magdalena, με τα καφετιά βρώμικα νερά του, όπου το στόμιο του ποταμού ήταν ρηχό και είχε το παράξενο όνομα (στόμια στάχτης) bocas de ceniza.



Puerto Barrios Guatemala,

Τα τυχερά:

Η Χουανίτα ήθελε ταξί, από καιρό έψαχνε να βρει κάποιον να της γουστάρει, να του λέει τα μυστικά της, να την συστήνει σε ναυτικούς, αυτοί που είχαν το χρήμα.
-Σε θέλω με την ώρα μου είπε, πήγαινέ με στο Mi Ranchito, ένα παραθαλάσσιο κέντρο με ορχήστρα και χορό. Έλα μαζί μου να σε κεράσω.
Καθίσαμε, παράγγειλε δυο κρύες μπύρες.
-«Πλήρωσέ με να φύγω» είπα:

-«Όχι δεν σε αφήνω να φύγεις, εγώ εσένα θέλω, θα σου πληρώνω το ταξί με την ώρα και θα σου μιλώ, θέλω να με ακούσεις, θέλω να γίνουμε φίλοι, πόσα;»
«Την κοίταξα χωρίς να μιλώ.»
Μετά σα να μετάνιωσε, μου έπιασε το χέρι, μια σταγόνα υγρού έσταξε πάνω, νόμισα ότι ήταν ανθρώπινο δάκρυ αλλά μπορεί να ήταν και ιδρώτας και τα δυο έχουν την ίδια γεύση. Πέταξε στο τραπέζι ένα μάτσο χαρτονομίσματα, φώναξε το γκαρσόν -ένα γύρω ακόμα,’ έβαλα τα χρήματα στην τσέπη μου, ήπια τη μπύρα μου στα γρήγορα μια και η ζέστη ήταν αφόρητη, βγήκα έξω κι εξαφανίστηκα. Η ορχήστρα έπαιζε ένα απαλό μπολερό, για ερωτευμένους, μόνο που δεν ήταν η σειρά μου.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης