Από Έλληνα σε Έλληνα, Εξωτικές Περιπέτειες:

Αυτοκίνητο ήρθε στην πόλη του λιμανιού, Puerto Barrios Guatemala, ο Έλληνας οδηγούσε, στη θέση συνοδηγού καθόταν η γυναίκα του, μια καλλονή από την Ονδούρα στο πίσω κάθισμα ένας πιο ηλικιωμένος Έλληνας, το δε πορτμπαγκάζ γεμάτο λαχανικά τομάτες φρούτα κλπ… έφτασαν μέχρι την πιάτσα των ταξί και ρώτησαν:
-Βρε παιδιά, υπάρχει κανένας Έλληνας στην πόλη;
-Ναι του είπαν υπάρχει ένας, έτσι με έκπληξη είδα να μπαίνει στην αυλή μου ένα αυτοκίνητο με τους 3 παράξενους επιβάτες.
Μετά από τις πατριωτικές χαιρετούρες και γλωσσικές κορώνες ήρθαν στο ψητό:
Θα σου χαρίσουμε το αυτοκίνητο, θα σου δώσουμε τα κλειδιά του σπιτιού μας στο Τεκουλουτάν (μια εύφορη αγροτική πόλη 200 χιλιόμετρα μακριά) να πας να πάρεις ότι θέλεις από μέσα, μόνο να μας κάνεις μια χάρη, θέλουμε να φύγουμε απ’ το κράτος κρυφά, να περάσουμε τα σύνορα και να πάμε στο Μεξικό. Αν μας βοηθήσεις ή αν ξέρεις κάποιον είναι όλα δικά σου.
-Έχω φίλο τον Ντον Κάρλο, υπεύθυνο εισόδου εξόδου επιβατών στο λιμάνι, αυτός θα σας δώσει βίζα εξόδου από το κράτος.
Του μίλησα, φοβήθηκε, δεν γίνεται τίποτα μου λέει πρέπει να γεμίσουν μια αίτηση να την στείλω στο υπουργείο κλπ…
-Σκέφτηκα μια άλλη λύση, ξέρω και μερικούς ψαράδες τους είπα, κατηφόρισα προς τους έγχρωμους αυτούς που είχε φέρει κάποτε η αμερικανική εταιρία μπανανών για εργάτες στις φυτείες της από τα Τζαμάικα. Η γλώσσα τους αγγλικά, ζούσαν και από το ψάρεμα.
Μα βεβαίως μπορούμε να τους περάσουμε νύχτα όχι στο Μεξικό αλλά στο Belize κι από εκεί θα βρουν άλλο τρόπο.
Συμφώνησαν την τιμή, πράγματι κατά τις 3 ώρα λίγο πριν χαράξει μπήκαν στο ταξί μου και τους μετέφερα σε καθορισμένο σημείο όπου μας περίμεναν, προηγουμένως η γυναίκα του, μου έκανε πωλητήριο του αυτοκινήτου, μου έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού της, και με παρότρυνε να πάω με φορτηγό να το αδειάσω κλπ… Αφού μπήκαν στη βάρκα ο ένας Έλληνας φωνάζει σταματάτε, εγώ δεν φεύγω, άλλαξα γνώμη, να με πας στο σταθμό λεωφορείων. Τον πήγα στο σταθμό αλλά δεν μου άρεσε η κίνησή του.
Όπως μου εξήγησαν είχαν φυτείες τομάτες με εξαγωγή στο Μαϊάμι, όλα τα φορτία τα επέστρεψαν οι αμερικάνοι λόγω του ότι βρήκαν μια αρρώστια στις τομάτες.
Σκέτη καταστροφή, χρεώσταγε σε μεγάλους οίκους της πρωτεύουσας πολλά λεφτά.
Πράγματι άφησα τον Έλληνα στον σταθμό, πήγα σπίτι μου έβγαλα τις πινακίδες του αυτοκινήτου και το παρκάρισα στην αυλή, σα να λέμε το παρόπλισα περιμένοντας να δω τι θα γίνει. Ο Έλληνας έτρεξε αμέσως στην πρωτεύουσα και πρόδωσε τον φίλο του περιμένοντας μια κάποια αμοιβή. Αυτοί δε, πήραν φορτηγά αυτοκίνητα και του κατάσχεσαν ότι είχε και δεν είχε στο σπίτι, εγώ δεν κουνήθηκα. Έμεινα στη θέση μου με το αυτοκίνητο το οποίο αργότερα το έκανα δεύτερο ταξί.
Εν τω μεταξύ αυτός ο Έλληνας χάθηκε από την πιάτσα, δεν είχε δώσει σημεία ζωής πουθενά. Έτσι απότομα λαμβάνουν οι Έλληνες της πόλης της Γουατεμάλας μια έκκληση βοήθειας από κάποιον Έλληνα που ήταν φυλακή στο Ελ Σαλβαδόρ.
Τι είχε συμβεί;
Το κράτος αυτό το Ελ Σαλβαδόρ είχε ένα νόμο όποιος καταδώσει λαθρεμπόριο παίρνει τα μισά (σε χρήμα) παραμονεύοντας λοιπόν ανθρώπους στο λιμάνι που έκαναν λαθρεμπόριο ουίσκι και τσιγάρα, όταν τα φόρτωσαν σε φορτηγό αυτοκίνητο, πάει και φωνάζει την αστυνομία, σύμφωνα με το νόμο δικαιούταν τα μισά.
Οι λαθρέμποροι πιο έξυπνοι από αυτόν συνεννοήθηκαν με τους αστυνομικούς, είπαν ότι το λαθρεμπόριο ήταν του Έλληνα, αυτός κατέληξε φυλακή, και αυτοί ελεύθεροι έστω και με τη μισή πραμάτεια.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης