Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Έτσι ήτανε γραμμένο...


Κόβοντας Δάφνη με το machete...


Así mandó el destino

Γεννήθηκε γυμνός. Απ’ την στιγμή που γεννήθηκε το σώμα άρχισε να φθείρετε, ο νους παρθένος, άγουρος, σα σφουγγάρι απορροφούσε ότι ήταν γύρω του, ότι τον δίδασκαν, ακόμα και ότι πίστευαν οι μεγαλύτεροί του. Μεγαλώνοντας έντυσε το σώμα με φανταχτερά λούσα.

Ο χρόνος τσάκισε το σώμα, χάθηκαν οι φίλοι αυτοί που μόνο εντυπωσιαζόταν από το σφρίγος του σώματος. Παρέμεινε ο νους μοναδικός σύντροφός του, έτσι όπως τον πρωτογνώρισε 'γυμνό'.
Παρέα λοιπόν πάνε και οι δυο σώμα και νους, να βρουν ένα υποθετικό Nιρβάνα στο μέρος που πρωτάνοιξε τα μάτια του.


Ίσως ο νους να βοηθήσει το σώμα, αντλώντας δύναμη από τα περασμένα, όχι δεν τον εντυπωσιάζουν τα υλιστικά αγαθά, ούτε τα περιττά λούσα, αλλά τον εντυπωσιάζει η ιδέα να ξαναζήσει έτσι ‘γυμνός’ όπως γεννήθηκε, σε ένα κόσμο αβίαστο, φυσικό, να τον γλυκαίνει του τζίτζικα το τιτίβισμα, των κοτσύφων η λαλιά, το σκούξιμο της κίσσας καθώς κατασπαράζει ένα ώριμο σύκο, των μερμηγκιών οι επιθέσεις, της αράχνης ο ιστός, των αρουραίων το φοβισμένο βλέμμα, ότι ήρθε να τους πάρει τα τόσο χρονών κεκτημένα τους.

Στης νύχτας τη σιγαλιά να κοιτάει εκστατικά τον πολυέλαιο του ουρανού, το γαλαξία της Ήρας, να περιμένει να πέσει κάνα αστέρι, να ακούει της κουκουβάγιας τη λυπητερή λαλιά, το συνεχές αλύχτισμα των σκύλων αυτό που φτάνει από κάπου μακριά, τον αντίλαλο των κουδουνιών κοπαδιών αιγοπροβάτων. Το ξημέρωμα να ξυπνά με του πετεινού τη λαλιά. Να τον ψήνει η αρμύρα της θάλασσας, να τον μαυρίζει ο ήλιος, να ισκιώνεται κάτω απ’ τα κυπαρίσσια, να γεύεται τις ώριμες ρώγες σταφυλιού κι ότι άλλο παράγει ο τόπος. Έτσι όπως ήταν όταν γεννήθηκε.

Όλα αυτά τα φυσικά ασήμαντα για άλλους μικρά πράγματα, είναι αυτά που μας χάρισε ο Θεός, ένας Θεός που τα έπλασε για να τα μοιράζεται με τον άνθρωπο, ώστε να τον κάνει να αισθάνεται ότι κι αυτός ανήκει στην αγκαλιά της μητέρας γης.

Εκεί θα είμαι λοιπόν φίλοι μου, απών από τα ηλεκτρονικά μηνύματα, έως τέλη Αυγούστου.

Ελπίζω κι εύχομαι να ξανασυναντηθούμε στο ΠΥΛΑΡΟΣ σαν πιστοί φίλοι.
Θα μπορείτε να το επισκέπτεσθε, να αφήνεται σχόλια αν το επιθυμείται…
Μια μέρα θα τα διαβάσω, οπότε θα αισθανθώ ότι είμαι ακόμη ένας κόκκος άμμου της ηλεκτρονικής παγκοσμιότητας που δεν τον έχει καταπιεί η θάλασσα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

16 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Τι να πρωτοπώ!!
Πόσα μου εμπνέουν τα γραφόμενά σας.
Με όλη την ευλογία του Θεού να πατήσετε ξανά το γενέθλιο τόπο σας. Όλα να΄ναι φιλόξενα για σας, οι άνθρωποι, η φύση του καλοκαιριού στα μέρη που πρωτοπατήσατε.
Να περάσετε ΚΑΛΑ.
Αποκαλύπτομαι από τα όσα γράφεται.
Και...δεν μπορεί να κάνω λάθος...τουλάχιστον η πρώτη φωτογραφία ανήκει στη γη της Κεφαλονιάς. Έτσι δεν είναι. Κεφαλονιά που θα μπορούσε να ονομαστεί και κυπαρισσότοπος. Δε θα ξεχάσω τους ατέλειωτους τόπους από κυπαρίσσια στις διαδρομές.
Καλό ταξίδι!
Καλή διαμονή!
Οι μελωδίες των τζιτζικιών είναι σε γλυκιά απαντοχή για σας.
Χαιρετισμούς
Μαριάνθη

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Ευχαριστώ για τις ευχές σας.
και οι δυο φωτογραφίες είναι από τον ίδιο τόπο, ένα κτήμα ανηφορικό το οποιο ανήκει στην οικογένειά μας. Το άσπρο του εδάφου είναι γιατι σε μερικά μέρη μόνο παράγει πηλό.
Με αυτό το κτήμα ζήσαμε στην κατοχή, αν και τώρα χέρσο έχει γεμίσει κυπαρίσσια, δάφνες κλπ...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
Καθώς... "συνέρχομαι" από τον ανεμοστρόβιλο των εικόνων και την αλλαγή ωρών...
το καλογραμμένο κείμενό σου με συναντά σε μια ...πειραχτική διάθεση...
μην τύχει, φίλε, κι εξηγήσεις αυτή την "γύμνια" στ' αξιολάτρευτα εγγόνια σου...
πολύ θα προβληματιστούν!
Ξέρω, ο κατακάθαρος αγέρας, θ' ανανεώσει δυνάμεις και γραφή,
μα μη μας εγκαταλείψεις... για τόσο καιρό!
κάπου υπάρχει μια βιβλιοθήκη...
"θα σε περιμένω" που τραγουδάει κι η 'Ελλη Κοκκίνου.
Σίγουρα θα επανέλθω,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή Γιώτα, μα ναι βέβαια υπάρχει βιβλιοθήκη στο χωριό μου με Ιντερνετ οπότε θα σας επισκεφθώ, όσο για τη γύμνια είναι αυτή που μας δώρησε ο μεγαλοδύναμος, με αυτήν γεννηθήκαμε,
ευχαριστώ για τα λόγια σου (το καλογραμμένο κείμενό σου)

χαιρετώ
Γαβριήλ

Βάνα Κ είπε...

Γαβρίλη μου θα μας λείψεις. Ακούω την τρυφερή μουσική που έβαλες και διαβάζω ταυτόχρονα τα λόγια του κειμένου σου από τό τέλος προς την αρχή. Και μια και δυο και τρεις φορές. Μόνο και μόνο για να νοιώσω μέχρι τα έγκατα της ψυχής μου την επανάληψη της αρμονίας που φτειάχνει ο λόγος σου με το συναίσθημα. Φανταστικό!
Και όπως το λες, Νους και Σώμα..ένα συντροφικό ντουέτο όσο κρατάει η ζωή μας.
Μετά έρχεται το απόσταγμα της ψυχής μας, η " γυμνότητα" όπως πολύ σωστά το έθεσες..να μας αντιπροσωπεύσει τις αξίες μας.
Νά είσαι καλά Γαβρίλη μου. Καλό ταξίδι και καλό καλοκαίρι. Να ξεκουραστείς και να στοχαστείς.
Θα σε θυμώμαστε.
Βάνα.

Μηθυμναίος είπε...

Εύχομαι, φίλε μου, στο μέρος που πρωτάνοιξες τα μάτια σου, να βρεις το νιρβάνα, αυτή την ύψιστη κατάσταση μακαριότητας, και να νιώσεις το λίγο του κόσμου… το ελάχιστο κι ασήμαντο που πολλές φορές δίπλα μας τα έχουμε κι αλλού τα ψάχνουμε…

Καλή αντάμωση να έχουμε στις 20 που φτάνεις και θα είμαι εκεί στο αεροδρόμιο να σε περιμένω… Γιατί κι εγώ πέντε μέρες μετά ταξιδεύω στη μικρή μου πατρίδα ελπίζοντας να βρω το δικό μου νιρβάνα….

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Βάνα,η απαλή μουσική πάει με το Ω ρεβουάρ, μια και η απουσία θα είναι οριακή.

Ευχαριστώ για τις τόσο θερμές και ειλικρινές ευχές σου.

Χαιρετώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, μερικές φορές νομίζω ότι αεροβατώ, όταν ψάχνω για κάτι τι το υποθετικό, (Νιρβάνα) αλλά χωρίς αυτό πάλι η ζωή θα ήταν μονότονη.
Εύχομαι κι εγώ καλή αντάμωση όλα με το καλό.

ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Kalotaksidos!!!!!!!!!!!!!!!!!!
YiWta,
NY

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη.
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο με όλα όσα γράφεις. Κάπως έτσι θα΄ήθελα να ζήσψ κι΄εγώ κάποιες στιγμές της ζωής μου. Όμως...άλλα κελεύουν οι ανάγκες. Μου λείπει η σαββατιάτικη παρέα σου με το καφεδάκι μας και τα τόσα ωραία που λέγαμε.
Να περάσεις καλά και θα τα πούμε όταν με το καλό γυρίσεις.
Φιλιά στην Κεφαλονιά.
Ντένης

Αστοριανή είπε...

...Όταν, με το καλό, ξανα-επισκευθείς το... μπλογκ σου,
θα με δεις, ηλίανθο, να περιμένει ήλιο της πατρίδας...
Τυχερέ!
πάντα φίλη,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

pylaros είπε...

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ της Ψυχής, η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ,

Ποιος ξέρει το γιατί;


θα τον παρακαλούσα να μου απαντήσει ώστε να βρω αυτό που ψάχνω

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Φίλε μου, το...χάπι της νεότητας, ούτε κι εγώ το βρήκα!!!
Με ότι έχουμε προχωράμε.
Καλά μπάνια, πρόσεχε τους σεισμούς.....
Υιώτα,
ΝΥ

Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...

Γαβρίλη μου, ήρθα να σε συγχαρώ για την ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ και βρήκα ένα κείμενο, φανταστικό!
Εγώ θα το κλέψω, όχι όμως επιεδή λείπεις!
Να περνάς καλά με την οικογένειά σου, Γαβρίλη μου και ΝΑΙ, να γράφεις!
Κάτι τέτοιες σκέψεις και λόγια σαν τα δικά σου, πρέπει να μένουν!
Ραντεβού το φθινόπωρο!

Αστοριανή είπε...

Γαβρίληηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη!
4 και, ρίχτερ, στη θάλασσα!
Τί έκανες, βρε φίλε;
Μακροβούτια στα βαθεια νερά;
Δεν λυπάσαι τα εγγονάκια σου που τα τραβολογάς μαζί σου;
δεν λυπάσαι το... πανέμορφο νησί σου;
δεν λυπάσαι τους "κουρλούς" τους φίλους μας;
...ούτε και τον Μάκη μας;
...και ποιος θα ηγείται τσι εταιρείας των α-λογοτεχνών;
έλεος! Γαβρίλη μας!
ΥΓ.
πήρα στο σπίτι και κανείς δεν απαντούσε να δω τί κάνεις...
Μας έλειψες, Φίλε!
περιμένουμε,
Υιώτα

pylaros είπε...

jguyrsxxcv jmhuigx