Έτσι ήτανε γραμμένο...

Κόβοντας Δάφνη με το machete...

Así mandó el destino…

Γεννήθηκε γυμνός. Απ’ την στιγμή που γεννήθηκε το σώμα άρχισε να φθείρετε, ο νους παρθένος, άγουρος, σα σφουγγάρι απορροφούσε ότι ήταν γύρω του, ότι τον δίδασκαν, ακόμα και ότι πίστευαν οι μεγαλύτεροί του. Μεγαλώνοντας έντυσε το σώμα με φανταχτερά λούσα.

Ο χρόνος τσάκισε το σώμα, χάθηκαν οι φίλοι αυτοί που μόνο εντυπωσιαζόταν από το σφρίγος του σώματος. Παρέμεινε ο νους μοναδικός σύντροφός του, έτσι όπως τον πρωτογνώρισε 'γυμνό'.
Παρέα λοιπόν πάνε και οι δυο σώμα και νους, να βρουν ένα υποθετικό Nιρβάνα στο μέρος που πρωτάνοιξε τα μάτια του.

Ίσως ο νους να βοηθήσει το σώμα, αντλώντας δύναμη από τα περασμένα, όχι δεν τον εντυπωσιάζουν τα υλιστικά αγαθά, ούτε τα περιττά λούσα, αλλά τον εντυπωσιάζει η ιδέα να ξαναζήσει έτσι ‘γυμνός’ όπως γεννήθηκε, σε ένα κόσμο αβίαστο, φυσικό, να τον γλυκαίνει του τζίτζικα το τιτίβισμα, των κοτσύφων η λαλιά, το σκούξιμο της κίσσας καθώς κατασπαράζει ένα ώριμο σύκο, των μερμηγκιών οι επιθέσεις, της αράχνης ο ιστός, των αρουραίων το φοβισμένο βλέμμα, ότι ήρθε να τους πάρει τα τόσο χρονών κεκτημένα τους.

Στης νύχτας τη σιγαλιά να κοιτάει εκστατικά τον πολυέλαιο του ουρανού, το γαλαξία της Ήρας, να περιμένει να πέσει κάνα αστέρι, να ακούει της κουκουβάγιας τη λυπητερή λαλιά, το συνεχές αλύχτισμα των σκύλων αυτό που φτάνει από κάπου μακριά, τον αντίλαλο των κουδουνιών κοπαδιών αιγοπροβάτων. Το ξημέρωμα να ξυπνά με του πετεινού τη λαλιά. Να τον ψήνει η αρμύρα της θάλασσας, να τον μαυρίζει ο ήλιος, να ισκιώνεται κάτω απ’ τα κυπαρίσσια, να γεύεται τις ώριμες ρώγες σταφυλιού κι ότι άλλο παράγει ο τόπος. Έτσι όπως ήταν όταν γεννήθηκε.

Όλα αυτά τα φυσικά ασήμαντα για άλλους μικρά πράγματα, είναι αυτά που μας χάρισε ο Θεός, ένας Θεός που τα έπλασε για να τα μοιράζεται με τον άνθρωπο, ώστε να τον κάνει να αισθάνεται ότι κι αυτός ανήκει στην αγκαλιά της μητέρας γης.

Εκεί θα είμαι λοιπόν φίλοι μου, απών από τα ηλεκτρονικά μηνύματα, έως τέλη Αυγούστου.

Ελπίζω κι εύχομαι να ξανασυναντηθούμε στο ΠΥΛΑΡΟΣ σαν πιστοί φίλοι.
Θα μπορείτε να το επισκέπτεσθε, να αφήνεται σχόλια αν το επιθυμείται…
Μια μέρα θα τα διαβάσω, οπότε θα αισθανθώ ότι είμαι ακόμη ένας κόκκος άμμου της ηλεκτρονικής παγκοσμιότητας που δεν τον έχει καταπιεί η θάλασσα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης