Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Η κοινωνία μας

Η κοινωνία εκμοντερνίζεται, οι γενιές των ανθρώπων αναδέχονται η μια την άλλη χωρίς να έχουν τον συνδετικό κρίκο αναμεταξύ τους.
Παραδείγματος χάριν, εμείς με τους γονείς μας είχαμε έναν κοινό παρονομαστή, στα φαγητά, στα γούστα, στον τρόπο εκμάθησης της γλώσσας μας, ξέραμε όπως και η νέα μας γενιά το πώς ανάβει το κουμπί του φωτός στο σπίτι, ή η λάμπα του πετρελαίου, ή το λυχνάρι.
Εδώ που ήρθαμε, τα παιδιά μας φυσικό ήταν να μάθουν τα χούγια του τόπου που μεγαλώνουν, η καινούργια τεχνολογία, προχωρεί πιο γρήγορα από το ό,τι κατορθώνει να απορροφήσει ο νους μας, έτσι κάθε μέρα που περνά γινόμαστε πιο αδαείς τότε φωνάζουμε τον εγγονό μας να μας δήξει το πώς δουλεύει το τηλέφωνο, το ipod το πώς να στείλουμε ένα μήνυμα με το ιντερνέτ.
Σκεφτόμαστε ότι ήρθε η ώρα να πούμε στα παιδιά μας στα εγγόνια μας, θέλουμε να τους δήξουμε τις δικές μας επιτυχίες, την καταγεγραμμένη σκληρή ωμή ζωή του τότε μετανάστη, τις δικές μας κληρονομιές αυτές που θα αφήσουμε σε αυτά όταν έρθει η ώρα του ταξιδιού μας.
Κοιτάμε πίσω μας με τρόμο, βλέπουμε ότι δεν έχουμε να αφήσουμε απολύτως τίποτα, η ευφορία που φέρνει το χρήμα όταν υπάρχει παρέρχεται, αλλάζει χέρια, η εκκλησία θα εξακολουθεί να υπάρχει και όχι μόνο αλλά για να επιβιώνει θα αλλάζει όψη σύμφωνα με την τεχνολογία και τη γλώσσα της στιγμής, αυτής της νέας γενιάς.

Τα βιωματικά συγγράμματα των πρωτοπόρων, οι ωμές εμπειρίες του τότε, αφού σήμερα δεν εξυπηρετούν κανένα θα χαθούν. Ένα ατόφιο κομμάτι ελληνικής ψυχής, στα τόσα χρόνια ύπαρξης του ελληνισμού στα ξένα μέχρι σήμερα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανένας να συνάξει αυτή την διασπορική Ελλάδα, σε μια γωνιά, σε ένα δωματιάκι, με τον τίτλο η ψυχή του έλληνα έμεινε ελληνική, αλλά ως συνήθως αυτοί που γράφουν, αυτοί που αποτυπώνουν με την πένα τους τη, σκληρή ζωή δεν έχουν τη δύναμη να μοιράζουν οφίκια παραμερίζονται πάντα σε βάρος του Ελληνισμού, προς όφελος των φερόντων τίτλων ανύπαρκτων άγνωστων πόλεων.
Εμείς τι κάνουμε; Μοιρολατρικά βαδίζουμε προς το τέλος, τι θα μείνει πίσω μας, το τίποτε το χάος, μα δεν είναι κρίμα να μην υπάρχει μια κουκίδα στίγματος στο χάρτη ότι σε αυτό το μέρος κάποτε ζούσαν υπήρχαν Έλληνες;

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
Αυτή η επιστολή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ, Νέας Υόρκης 15, Ιανουαρίου 2010

10 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

Πολλά τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που βάζεις κ. Γαβριήλ.Δε χάνεται ούτε ξεπλύνεται εύκολα η ιστορία ενός ανθρώπου πολύ δε περισσότερο ενός λαού, μιας κοινωνίας. Έτσι και με τους Έλληνες. Τα σημάδια θα μένουν, θα κληροδοτούνται γονιδιακά στην εξέλιξη των γενεών. Ασφαλώς και η ζωή προχωρά οι κοινωνίες εξελίσσονται και μπολιάζουν τον καθένα με τα ισχύοντα σημερινά.Αλλά υπάρχουν και τα σημάδια του χρόνου, του γενετικού κώδικα.
Στην τελική ανάλυση όμως ας μην ξεχνάμε πως ο καθένας γράφει τη δική του ιστορία που είναι και μοναδική.
Καλό βράδυ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Εδώ θα χαθούν όπως χάνοντε κάθε μέρα οι βιωματικές ιστορίες των πρωτοπόρων Ελλήνων, αυτών που έγραφαν Ελληνικά, αυτών που έφυγαν απ τη ζωή και είναι πολλοί, άλλο τόσο θα χαθούν και τα δικά μας βιωματικά κατορθώματα, δεν υπάρχει κανένας φορέας που να ενδιαφερθεί, δεν υπάρχει κανένας από τους έχοντες και κατέχοντες να διαθέσει μια μικρή αίθουσα, ένα δωμάτιο να γίνει μια βιβλιοθήκη, μόνο να περιέχει την γραπτη βιωματική ωμή και σκληρή ζωή των πρωτοπόρων Ελλήνων μεταναστών, αυτών που λένε οι καινούργιοι των πιατάδων, που σβύνει σιγά, σιγά,
Όλοι που δωρίζουν κάτι θέλουν σε αντάλαγμα μια αναγνώριση από κάποιον, άμα έχεις οφίκια δωρίζεις, άμα δεν έχεις πεθαίνεις.
Είναι απαράδεκτον, οι συνεχιστές της δικής μας φυλής για πρώτη τους γλώσσα είναι η αγγλική, τα ελληνογραμμένα κείμενα δεν βαριέσε ποιος θα τα διαβάσει, άστα για τα σκουπίδια.

Ευχαριστώ πολύ,
Χαιρετισμούς σςε όλους σας

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου, με ελαφρά γρίπη στην οικογένεια, με οδοντογιατρούς, με σούπες κ.λ.π. ......
δεν κατάφερα να διαβάσω τον Ε.Κήρυκα που έρχεται κάθε πρωί στην πόρτα μου!!!
Είδες, όμως?
Στα πεταχτά,
ήρθα να "τα πούμε"...
Γαβρίλη μου, τα έχουμε πει τόσες και τόσες φορές, χρόνια και χρόνια...
Εκείνο που ΔΕΝ εχουν διαπιστώσει οι εν Ελλάδι... είναι ότι ΔΕΝ λέμε ή γράφουμε παρά μόνον την τραγική αλήθεια: ΔΕΝ υπάρχει
ούτε μέριμνα από κανέναν, ούτε
μια τόσο δα γωνίτσα σ' ένα
" ομογενειακό ή κοινοτικό μπίλντιγκ..." να μαζευτούν και να ασφαλιστουν, κάπως, τα πονήματα τόσων και τόσων ομογενών...
Φωνή βοώντος εν τη ερημω!!!!!!!!
ας ελπίσωμεν...!!!
(τα...προεδριλίκια, όμως?????????
πωπωπω... πως "πεθαίνουν" γι' αυτά... μερικοί-μερικοί...
Σ' αφήνω για τώρα,
πάντα μ' αγάπη,
Υιώτα

pylaros είπε...

Πρώτα, πρώτα περαστικά σου, αγαπητή μου Υιώτα και στον Δημήτρη επίσης,
Όπως ξέρεις, όπου σταθώ κι όπου βρθώ το λέω και το επαναλαμβάνω, ας πάρουμε παράδειγμα τα γραπτά
της Θεανώς Παπάζογλου, του Φώτη Λίτσα, του Σπανια,της Παγουλάτου, ΄λοι τους πεθαμένοι και τόσων πολλων ακόμα τι γίνανε; προπαντός αυτά της Θεανώ ήταν η ιστορία του Ελληνισμού μιας δικής μας εποχής, πάει χάθηκαν, όπως θα χαθούν και τα δικά μας όλων μας, αλλά θα μου πεις ποιον ενδιαφέρουν; Πήγαινε στο ελληνικο κέντρο στο Κρεσεντ στην βιβλιοθήκη του, επειδή ανήκει στην Αρχιεπισκοπή όλο βίους Αγίων έχουν μέσα και οι δωρητές αυτοί που κάνουν εικόνες και λαμπάδες σε αντάλλαγμα ένα κάποιο οφίκιο,
Αυτά δεν είναι ελληνισμός αλλά μα καλύτερα να σταματήσω εδώ...

Τα έχουμε πει, πολλές φορές αλλά όσο βαδίζω προς το τέλος τόσο θέλω να παραμείνω Ελληνας, τόσο θέλω τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου να έχουν ένα μέρος να πηγαίνουν να θυμούντε εμάς, την καταγωγή τους, την περηφάνειά τους.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ
Περαστικά σας,
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη
Τό μόνο που καταφέρνουμε με το ξύσιμο των πληγών μας είναι να πονάμε πιό πολύ. Άλλοι αποφασίζουν γιά μας φίλε. Και δυστυχώς πάει ο καιρός που μπορούσαμε να κάνουμε και μιά επανάσταση. Τώρα προέχει η καλοπέρασή μας και τα υπόλοιπα κάποιοι άλλοι ας τα φροντίσουν
Νάσαι καλά
Ντένης

Μηθυμναίος είπε...

Νιώθω την πίκρα και το παράπονό σου, φίλε, όμως μην απελπίζεσαι κανένας δεν χάνεται κι ας ζούμε σε εποχές αλλαγών, αδιαφορίας και συμφερόντων… κάτι θα λάμψει…
Από το τίποτα του πριν κάτι είναι και τούτο ‘δω που γράφεις τώρα…

Μαζέψτε από ένα αντίτυπο των βιβλίων σας και τοποθετήστε τα εσείς στις βιβλιοθήκες της Εκκλησίας… σε κάποιου τα χέρια θα πέσουν.
Λέω εγώ τώρα…

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Θα μου πεις γιατί τα ξαναφέρνω στην επιφάνεια, μα είναι σα να περιμένω μια ελπίδα μήπως κάποιος δήξει ευαισθησία, ξέρεις η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, πολύ ολίγοι το ξέρουν, ολίγοι το βλέπουν, οι περισσότεροι αδιαφορούν,
αλλά ε! πως να το κάνουμε, μέσα στο βάθος της καρδιάς μου υπάρχει μια ελπίδα, ίσως ευαιστοποιηθεί, κάποιος, όχι για το ατομικό μου καλό, αλλά για των Ελλήνων μεταναστών τα βιώματα που θα χαθούν.

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

stavros είπε...

Αγαπητέ μου Γαβριήλ,
Στο ταξίδι που έκανα τον Νοέμβρη στήν Μελβούρνη είδα πάρα πολλά!!
(να είναι καλά ο φίλος μας ο Ιάκωβος).
Την μέρα που θα έφευγα παραβρέθηκα στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης στο Γενικό Προξενείο μας.
Σε μια φτωχή μεν αισθητικά γωνίτσα αλλά πλούσια σε ύλη μαζεμένα πολλά συγράμματα ελλήνων μεταναστών.
Εκεί πλέον καταλάβαν και οι ίδιοι οτι δέν είναι λίγοι και προπαντός ΜΟΝΟΙ!!!!!
Είστε πολλοί!!
Δέν είσαι μόνος!!!!
Μιά γωνίτσα κάντε και στην Ν.Υόρκη.
Μόνο να μην επιβεβαιώνεται αυτό που¨"καυχιώνταν" οι Έλληνες της Μελβούρνης"Εμείς δεν αφομιωθήκαμε σαν τους Αμερικανούς"

"Σας ευχαριστούμε που πολεμάτε εκτός Ελλάδος για μας".

pylaros είπε...

Φίλε Σταύρο, όχι Δεν έχουμε αφομοιωθεί εδώ στην Αμερική, κρατιώμαστε με τα δόντια που λένε, και είμαστε πολλοί, αλλά δεν μπορούμε μνα τα βάλουμε με το κατεστημένο,
Προσπαθούμε να τους δώσουμε να εννοήσουν ότι όταν χαθούμε εμείς που επιμένουμε να γράφουμε Ελληνικά θα χαθεί μαζί μας και η ιστορία, οι περιπέτειες, ο μόχθος των πρωτοπόρων Ελληνων, μια Ελλάδα που φεύγει.
Δεν τους ζητάμε τίποτα παρά μια γωνιά μιαν άκρη, να βάλουμε τα επιτεύγματά μας.
Δεν βαριέσαιο χαμένος κόπος,οι δωρεές γίνονται με αντάλλαγμα οφικίων τίτλων και πολά κύριε ελέησον...

Φίλε σταύρο, Ευχαριστώ για το σχόλιό σου
Με εκτίμηση

Γαβριήλ