Η κοινωνία μας

Η κοινωνία εκμοντερνίζεται, οι γενιές των ανθρώπων αναδέχονται η μια την άλλη χωρίς να έχουν τον συνδετικό κρίκο αναμεταξύ τους.
Παραδείγματος χάριν, εμείς με τους γονείς μας είχαμε έναν κοινό παρονομαστή, στα φαγητά, στα γούστα, στον τρόπο εκμάθησης της γλώσσας μας, ξέραμε όπως και η νέα μας γενιά το πώς ανάβει το κουμπί του φωτός στο σπίτι, ή η λάμπα του πετρελαίου, ή το λυχνάρι.
Εδώ που ήρθαμε, τα παιδιά μας φυσικό ήταν να μάθουν τα χούγια του τόπου που μεγαλώνουν, η καινούργια τεχνολογία, προχωρεί πιο γρήγορα από το ό,τι κατορθώνει να απορροφήσει ο νους μας, έτσι κάθε μέρα που περνά γινόμαστε πιο αδαείς τότε φωνάζουμε τον εγγονό μας να μας δήξει το πώς δουλεύει το τηλέφωνο, το ipod το πώς να στείλουμε ένα μήνυμα με το ιντερνέτ.
Σκεφτόμαστε ότι ήρθε η ώρα να πούμε στα παιδιά μας στα εγγόνια μας, θέλουμε να τους δήξουμε τις δικές μας επιτυχίες, την καταγεγραμμένη σκληρή ωμή ζωή του τότε μετανάστη, τις δικές μας κληρονομιές αυτές που θα αφήσουμε σε αυτά όταν έρθει η ώρα του ταξιδιού μας.
Κοιτάμε πίσω μας με τρόμο, βλέπουμε ότι δεν έχουμε να αφήσουμε απολύτως τίποτα, η ευφορία που φέρνει το χρήμα όταν υπάρχει παρέρχεται, αλλάζει χέρια, η εκκλησία θα εξακολουθεί να υπάρχει και όχι μόνο αλλά για να επιβιώνει θα αλλάζει όψη σύμφωνα με την τεχνολογία και τη γλώσσα της στιγμής, αυτής της νέας γενιάς.

Τα βιωματικά συγγράμματα των πρωτοπόρων, οι ωμές εμπειρίες του τότε, αφού σήμερα δεν εξυπηρετούν κανένα θα χαθούν. Ένα ατόφιο κομμάτι ελληνικής ψυχής, στα τόσα χρόνια ύπαρξης του ελληνισμού στα ξένα μέχρι σήμερα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κανένας να συνάξει αυτή την διασπορική Ελλάδα, σε μια γωνιά, σε ένα δωματιάκι, με τον τίτλο η ψυχή του έλληνα έμεινε ελληνική, αλλά ως συνήθως αυτοί που γράφουν, αυτοί που αποτυπώνουν με την πένα τους τη, σκληρή ζωή δεν έχουν τη δύναμη να μοιράζουν οφίκια παραμερίζονται πάντα σε βάρος του Ελληνισμού, προς όφελος των φερόντων τίτλων ανύπαρκτων άγνωστων πόλεων.
Εμείς τι κάνουμε; Μοιρολατρικά βαδίζουμε προς το τέλος, τι θα μείνει πίσω μας, το τίποτε το χάος, μα δεν είναι κρίμα να μην υπάρχει μια κουκίδα στίγματος στο χάρτη ότι σε αυτό το μέρος κάποτε ζούσαν υπήρχαν Έλληνες;

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη
Αυτή η επιστολή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εθνικός Κήρυξ, Νέας Υόρκης 15, Ιανουαρίου 2010