Ένα παράξενο Καρναβάλι,

Οι μαρτυρίες μια ζωής γραμμένες με το ίδιο μου το χέρι, ξεκινούνσαν από κάθε γωνιά της γης και συνοδεύουν τις αναμνήσεις μου μέχρι σήμερα…

**********
Είμαστε αραγμένοι στο λιμανάκι Antilla Cuba, εποχή καρναβαλιού, είχαμε πέσει δίπλα στον μόλο φορτώναμε ζάχαρη. Ο κεντρικός δρόμος της πολιτειούλας είχε ένα πλατύ χώρισμα στη μέση , εκεί έκαναν βόλτες οι ντόπιοι, στις άκρες του δρόμου διάφορα μαγαζιά μπυραρίες είχαν βάλει καρέκλες και τραπέζια και μετά το κάθισμα του ήλιου σερβίριζαν τους πελάτες,
Ο χορός άρχιζε μόλις σκοτείνιαζε, χόρευαν όλοι, όλη η πόλη χόρευε στους δρόμους ακολουθώντας ένα γκρουπ μουσικών με μαράκες και άλλα όργανα βάδιζαν μπροστά κι ακολουθούσε το πλήθος το οποίον κουνιόταν ρυθμικά, σύμφωνα με τους ήχους της μουσικής. Ο χορός αυτός του καρναβαλιού ονομαζόταν Comparsa.

Μια άλλη φορά που έτυχα στο καρναβάλι της Αβάνας είχα πάρει κι εγώ μέρος με κορίτσι παρέα, αλλά εδώ δεν μου έκανε γούστο, μικρό το μέρος, μάλλον δεν είχα γνωρίσει καμιά κοπέλα. Ένεκα που είμαστε ναυτικοί ήταν κάπως επιφυλακτικοί οι κάτοικοι.

Έτσι ένα βράδυ μαζί με τον Τάσο έναν Κεφαλλονίτη από την Έρυσσο καθίσαμε σε τραπεζάκι θυμάμαι παραγγείλαμε μπύρες, Hatuey ρωτήσαμε για μεζέ, μας έφεραν γαρίδες, ο ιδιοκτήτης ένας κινέζος. Φύγαμε κατά τα μεσάνυχτα, πήγαμε στο βαπόρι, μετά από καμιά ώρα με έπιασε μια δυνατή δίψα, μα πάρα πολύ δίψα, ήπια δυο κανάτες νερό, μετά αισθάνθηκα άσχημα πολύ άσχημα, φώναξα τον ‘βατσιμάνη’ νυκτοφύλακα τον Σπύρο Β. έναν Κεφαλλονίτη από τα Φάρσα, του λέω πεθαίνω, (καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται,) μου λέει να σε πάω έξω στο νοσοκομείο, στηρίχθηκα πάνω του, περπατήσαμε, ανάμεσα στις ράγες του τρένου, φτάνοντας στο νοσοκομείο έπεσα κάτω, με έβαλαν σε ένα ράντσο στο διάδρομο, γιατρός δεν υπήρχε χόρευε στις κομπάρσας, μετά από ώρα ήρθε, ήταν γυναίκα απεφάνθη τροφική δηλητηρίαση. Το πώς συνήλθα δεν θυμάμαι, μόνο ότι με τραβάγανε από τους ώμους σέρνοντας τα πόδια μου, ξημέρωσα σαν πτώμα στο νοσοκομείο.
Ο άλλος ο Τάσος ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση και του είχαν δώσει δωμάτιο, εμένα καθώς έμαθα μετά με είχε γλυτώσει το πολύ νερό που ήπια.
Έλα όμως που η πρώτη κυρία της Κούβας Marta de Batista θα επισκεπτόταν το νοσοκομείο, έπρεπε να φύγουν τα ράντσα, έτσι με τσουβάλιασαν και με πήγαν στο βαπόρι.
Μετά μας φώναξαν στη αστυνομία να δώσουμε κατάθεση, εν τέλει μας είπαν ότι τις γαρίδες τις είχαν ψαρέψει μέσα στο λιμάνι όπου τρώγανε ακαθαρσίες, άντε να βρεις άκρη. Αφού την γλυτώσαμε πάλι καλά.
Πρέπει να πω ότι η καμπίνα του Τάσου ο οποίος ήταν λιπαντής στην μηχανή ήταν στην πρύμνη και η δική μου στη μέση, έτσι δεν μπορούσα να έχω άμεση επαφή, να ξέρω τι συνέβαινε.

Ήταν κι αυτό ένα αναπάντεχο συμβάν της ναυτικής ζωής, μιας ζωής γεμάτη φουρτούνες, αρμύρα, που στο κάθε λιμάνι βρίσκεσαι σε καινούργιο περιβάλλον, σε καινούργιες γνωριμίες, δύσκολο να χαλιναγωγήσεις τον εαυτόν σου, προπαντός όταν είσαι νέος, και το άλλο ότι σε κάθε λιμάνι μέναμε από μια εβδομάδα με 10 μέρες, μια φορά στο Ρίο της Βραζιλίας μείναμε 40 ημέρες.

Κι εσύ τραβούσες της ζωής τα πολύχρωμα νήματα, κάθε νήμα, και λιμάνι, κάθε χρώμα και ελπίδα, χαμένος σε αυτά έψαχνες για αυτό που σου έλειπε, μια στοργή, μια αγάπη, μια πατρίδα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης