Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ένα παράξενο Καρναβάλι,

Οι μαρτυρίες μια ζωής γραμμένες με το ίδιο μου το χέρι, ξεκινούνσαν από κάθε γωνιά της γης και συνοδεύουν τις αναμνήσεις μου μέχρι σήμερα…
**********
Είμαστε αραγμένοι στο λιμανάκι Antilla Cuba, εποχή καρναβαλιού, είχαμε πέσει δίπλα στον μόλο φορτώναμε ζάχαρη. Ο κεντρικός δρόμος της πολιτειούλας είχε ένα πλατύ χώρισμα στη μέση , εκεί έκαναν βόλτες οι ντόπιοι, στις άκρες του δρόμου διάφορα μαγαζιά μπυραρίες είχαν βάλει καρέκλες και τραπέζια και μετά το κάθισμα του ήλιου σερβίριζαν τους πελάτες,
Ο χορός άρχιζε μόλις σκοτείνιαζε, χόρευαν όλοι, όλη η πόλη χόρευε στους δρόμους ακολουθώντας ένα γκρουπ μουσικών με μαράκες και άλλα όργανα βάδιζαν μπροστά κι ακολουθούσε το πλήθος το οποίον κουνιόταν ρυθμικά, σύμφωνα με τους ήχους της μουσικής. Ο χορός αυτός του καρναβαλιού ονομαζόταν Comparsa.

Μια άλλη φορά που έτυχα στο καρναβάλι της Αβάνας είχα πάρει κι εγώ μέρος με κορίτσι παρέα, αλλά εδώ δεν μου έκανε γούστο, μικρό το μέρος, μάλλον δεν είχα γνωρίσει καμιά κοπέλα. Ένεκα που είμαστε ναυτικοί ήταν κάπως επιφυλακτικοί οι κάτοικοι.
Έτσι ένα βράδυ μαζί με τον Τάσο έναν Κεφαλλονίτη από την Έρυσσο καθίσαμε σε τραπεζάκι θυμάμαι παραγγείλαμε μπύρες, Hatuey ρωτήσαμε για μεζέ, μας έφεραν γαρίδες, ο ιδιοκτήτης ένας κινέζος. Φύγαμε κατά τα μεσάνυχτα, πήγαμε στο βαπόρι, μετά από καμιά ώρα με έπιασε μια δυνατή δίψα, μα πάρα πολύ δίψα, ήπια δυο κανάτες νερό, μετά αισθάνθηκα άσχημα πολύ άσχημα, φώναξα τον ‘βατσιμάνη’ νυκτοφύλακα τον Σπύρο Β. έναν Κεφαλλονίτη από τα Φάρσα, του λέω πεθαίνω, (καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται,) μου λέει να σε πάω έξω στο νοσοκομείο, στηρίχθηκα πάνω του, περπατήσαμε, ανάμεσα στις ράγες του τρένου, φτάνοντας στο νοσοκομείο έπεσα κάτω, με έβαλαν σε ένα ράντσο στο διάδρομο, γιατρός δεν υπήρχε χόρευε στις κομπάρσας, μετά από ώρα ήρθε, ήταν γυναίκα απεφάνθη τροφική δηλητηρίαση. Το πώς συνήλθα δεν θυμάμαι, μόνο ότι με τραβάγανε από τους ώμους σέρνοντας τα πόδια μου, ξημέρωσα σαν πτώμα στο νοσοκομείο.
Ο άλλος ο Τάσος ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση και του είχαν δώσει δωμάτιο, εμένα καθώς έμαθα μετά με είχε γλυτώσει το πολύ νερό που ήπια.
Έλα όμως που η πρώτη κυρία της Κούβας Marta de Batista θα επισκεπτόταν το νοσοκομείο, έπρεπε να φύγουν τα ράντσα, έτσι με τσουβάλιασαν και με πήγαν στο βαπόρι.
Μετά μας φώναξαν στη αστυνομία να δώσουμε κατάθεση, εν τέλει μας είπαν ότι τις γαρίδες τις είχαν ψαρέψει μέσα στο λιμάνι όπου τρώγανε ακαθαρσίες, άντε να βρεις άκρη. Αφού την γλυτώσαμε πάλι καλά.
Πρέπει να πω ότι η καμπίνα του Τάσου ο οποίος ήταν λιπαντής στην μηχανή ήταν στην πρύμνη και η δική μου στη μέση, έτσι δεν μπορούσα να έχω άμεση επαφή, να ξέρω τι συνέβαινε.
Ήταν κι αυτό ένα αναπάντεχο συμβάν της ναυτικής ζωής, μιας ζωής γεμάτη φουρτούνες, αρμύρα, που στο κάθε λιμάνι βρίσκεσαι σε καινούργιο περιβάλλον, σε καινούργιες γνωριμίες, δύσκολο να χαλιναγωγήσεις τον εαυτόν σου, προπαντός όταν είσαι νέος, και το άλλο ότι σε κάθε λιμάνι μέναμε από μια εβδομάδα με 10 μέρες, μια φορά στο Ρίο της Βραζιλίας μείναμε 40 ημέρες.

Κι εσύ τραβούσες της ζωής τα πολύχρωμα νήματα, κάθε νήμα, και λιμάνι, κάθε χρώμα και ελπίδα, χαμένος σε αυτά έψαχνες για αυτό που σου έλειπε, μια στοργή, μια αγάπη, μια πατρίδα.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης

11 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...είναι, αυτή η κάρτα, αφιερωμένη , -αν θυμάμαι κάτι, κάποτε, σ' έναν αδελφό που είναι στην Ιταλία?
Αν, ναι, πολύ συγκινητική η τελευταία παράγραφος...

Μ' αγάπη,
Υιώτα
ΝΥ

Dennis Kontarinis είπε...

Τρομερή αυτή η ιστορία σου φίλε Γαβρίλη. Πάλι καλά που την γλύτωσες
Μπορεί η ζωή του ναυτικού να έχει τα καλά της αλλά τα άσχημα είναι πολύ περισσότερα
Νάσαι καλά φίλε
Ντένης

Μαριάνθη είπε...

Αυτά τα εξωτικά ταξιδέματα κ. Γαβριήλ έχεις καταλάβει πως όλους μας συνεπαίρνουν ιδιαιτέρως δε όταν τα απολαμβάνουμε από τη σπιτική ασφάλεια. Όπως λέι και ο κ. Ντένης όμως, πάλι καλά που τη γλίτωσες . Κέρδισες εσύ κερδίσαμε και μεις που είχαμε την τύχη να σε γνωρίσουμε έστω και διαδικτυακά έτσι.
Περιπέτειες λοιπόν και πάλι περιπέτειες της στεριάς και της θάλασσας.
Νασαι καλά.

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα, το "οικόσημο" της οικογενείας μου ήταν και είναι Αλεξανδράτος, Επειδή όμως όλο το χωριό έχει το ίδιο επώνυμο ξεχωρίζαμε την κάθε οικογένεια με το παρατσούκλι της.
Εφόσον όμως έφυγα από την Ελλάδα ανήλικος μου είχε μείνει το παρατσούκλι, με είχαν γράψει στα χαρτιά έτσι, αργότερα το κατάργησαν...
Έτσι είμαι ο Μοναδικός El Unico
Αυτη την κάρτα την είχα στείλει στον πατέρα μου 1952,
άφησα όμως να κυλάει το νερό στο αυλάκι...
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη, είναι κι αυτή μια ιστορία, της επιβίωσης ως άτομο μέσα σε ξένο περιβάλλον ή ας πούμε ως ναυτικός που σου λείπουν τα πάντα...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Πολλές φορές φοβάμαι, (Οχι δεν θέλω να νομίζεται ότι περιαυτολογώ,)
Φοβάμαι μήπως δεν προλλάβω να πω, να γράψω αυτά που θέλω και είναι τοσα πολλά!!!

Χαίρωμαι που σας αρέσουν ή που τις βρίσκεται ενδιαφέρουσες αυτέ τις περιπέτειες, είναι μια ολόκληρη ζωή στα ξένα, χωρίς εφόδια γνώσης της οικουμένης παρά μόνο με τα γυμνά μπράτσα μου.

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γράφει η κ. Στέλλα Ζ. Φολλεντερ,
ένεκα δυσκολίες με τα Ελληνικά ψηφία, Αναδημοσιεύω...
Γαβριήλ
*****************************
Καλέ μου φίλε,
Γαβριήλ...
Σε συγχαίρω ολόθερμα γιατί είσαι ξανά και πάντα ολοζώντανος, ωραίος και ανεξάντλητος στις αληθινές απίθανες ιστορίες σου.
Έχω πάει παλιά στην Κούβα μεσω Καραβαϊκής και η δική σου αφήγηση εδώ έχει χρώμα,ηχο, ατμόσφαιρα και μυρουδιά!
Νάσαι καλά Γερασιμάκη μου για να μας χαρίζεις ακούραστα τις θάλασσές, νησιά και λιμάνια στα δικά σου χαρακτηριστικά γραφτά.
Εύγε σου! σε απολαμβάνω.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,
Με όλη μου την αγάπη κι εκτίμηση
ΣΤΕΛΛΑ
STELLA 2/19/2010 N.Υ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Στέλλα,
Χάρηκα που επισκέφτηκες την ιστοσελίδα μου, Ευχαριστώ πολύ για όλα τα καλά σου κι ενθαρρυντικά σου λόγια....

Με αγάπη

Γαβριήλ

Justine's Blog είπε...

Ωραίο κείμενο, νοσταλγικό για μια Κούβα που δεν έχει αλλάξει απο τότε, κι ας έγινε Κάστρο ο Μπατίστα. Και η καρτ ποστάλ με το Καπιτώλιο υπέροχη ανάμνηση μιας πόλης που δεν θα πεθάνει ποτέ!
Φιλί

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,

Πράγματι είναι όπως το λες:
Μια πόλη που δεν πεθαίνει ποτέ, θα έλεγα ούτε οι αναμνήσεις πεθαίνουν.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ