Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Η αρχή και το τέλος, Νέα Υόρκη

Στην φωτογραφία:
Ξέμπαρκοι Κεφαλλονίτες ναυτικοί, περιμένοντας να επισκευαστεί το βαπόρι, s/s Zephyr κάπου στο Μπρούκλιν Ν. Υ.
Από αριστερά Μαζαράκης, Τζάκης, Βαγγελάτος, Χριστοφοράτος, Παναγιωσούλης, Πυλαρινός, καθιστός με το ποτήρι ο λοστρόμος, από τη Σύμη Δωδεκανήσου.
*********

Το βαπόρι που ήμουν πλήρωμα ήταν ένα Λίμπερτι δεξαμενόπλοιο το Elizabeth H’ νοικοκυρεμένο, το πλήρωμα όλοι έλληνες, οι περισσότεροι Αστυπάλαια, Σύρο, Ιθάκη, ήμουν ο μόνος Κεφαλλονίτης, έτσι μετά από υπηρεσία σχεδόν χρόνου κι αφότου πιάσαμε Νέα Υόρκη ζήτησα να ξεμπαρκάρω. Ήθελα να αλλάξω και δουλειά να βρω θέση θαλαμηπόλου, μια και στο παρόν βαπόρι δούλευα στην κουζίνα. Πράγματι μου έδωσαν 29 μέρες άδεια, όπως ήταν η συνήθεια των αρχών. Πήγα στους 47 δρόμους κοντά στο Μπροντγουαίι στο Μανχάταν τότε η γειτονιά ήταν γεμάτη ναυτικούς, ήταν η πιάτσα, τα τρία ξενοδοχεία ήταν πάντα γεμάτα το Ρεξ, το Ρίο, το Φλάνδρες, νοίκιασα δωμάτιο στο Ρίο, πράγμα παράξενο όμως, με τους ντόπιους ελληνοαμερικανικούς δεν είχαμε πολλές συνάφειες, όπου μας έβλεπαν μπορώ να πω ότι μας έκλειναν την πόρτα, κάτι τι που γίνεται σήμερα με τους παράνομους μετανάστες. Όσο δεν βρίσκαμε μπάρκο πηγαίναμε και στην τότε γειτονιά των μπουζουκιών γύρω στους 28 δρόμους και 8 λεωφόρο για να ακούμε το ‘O χάρος την πόρτα μου χτυπά, χτύπα και συ καμπάνα’ και κανένα κλαψιάρικο Αχ! Βαχ!
Η ΠΝΟ είχα τα γραφεία της στην 8η λεωφόρο. Αντιπρόσωπος ο κ Αλέκος Π. πολλοί οι ξέμπαρκοι ναυτικοί.

Κατεβαίναμε μπουλούκια, μπουλούκια οι ναυτικοί στη καρδιά του Γουόλ Στριτ, και ψάχναμε για δουλειά στα διάφορα ναυτιλιακά γραφεία και ήταν πολλά, πολλές οι εταιρίες, ακριβώς όπως κάνουν και σήμερα οι παράνομοι αλλοδαποί αυτοί που στέκονται στις γωνίες του δρόμου στη Νέα Υόρκη ή εκεί που πωλούν οικοδομικά υλικά και σε ρωτούν αν μπορείς να τους δώσεις κάνα μεροκάματο. Αυτοί που όλοι οι γηγενείς φωνάζουν εναντίων τους αλλά επειδή συμφέρει το κεφάλαιο κάνουν στραβά μάτια. Ότι τάχαμου δεν υπάρχουν. Κάποτε είμαστε έτσι κι εμείς. Ανεβοκατεβαίναμε τους ανελκυστήρες των γραφείων, οι αμερικανοί υπάλληλοι των γραφείων αυτοί με τις γραβάτες, μας κοίταζαν παράξενα, γυναίκες στη ρεσεψιόν μας έκλειναν την πόρτα σα να είμαστε τίποτα επικίνδυνα εξωγήινα όντα. Απλούστατα ζητάγαμε δουλειά και δεν είχαμε ούτε την πολυτέλεια της παραμονής πάνω από 29 μέρες. Σε ένα γραφείο μου είπαν, ναι υπάρχει κάποιο βαπόρι κάνει επισκευή και θα είναι έτοιμε σε κάνα μήνα, αν θέλεις να περιμένεις; Ναι μα η άδειά μου τελειώνει, τότε μας έβαλαν μαζί με άλλους σε ένα μαύρο Κάντιλακ και μας πήγαν στην μεταναστευτική υπηρεσία, δώσαμε υπόσχεση ότι θα φεύγαμε με το άνω βαπόρι όταν θα ήταν έτοιμο, έτσι μας ανανέωσαν την άδειά μας… το βαπόρι ένα μικρό φορτηγάκι 5.000 τόνων ήταν παροπλισμένο για χρόνια. Ήταν κατασκευασμένο στη Δανία από γερμανούς το 1944, λάφυρο των νικητών Αμερικανών είχε την αμερικανική σημαία, το ονόμασαν Texas Sword και κουβαλούσε θειάφι από το Coatzacoalcos México, όταν πέθανε ο ιδιοκτήτης του ένας ιθακήσιος με το όνομα Φερεντίνος η χήρα του το παρόπλισε στο Bayonne N.J. εκεί το βρήκαν δυο κεφαλλονίτες, το αγόρασαν του άλλαξαν τη σημαία σε Λιβερίας, το ονόμασαν Zephyr του έκαναν μια επιφανειακή επισκευή κι έτοιμο για θαλασσοπνιξίματα στους ωκεανούς.
Αυτά μπόρεσα να μάθω για το βαπόρι που άλλαξε τη ζωή μου, αυτού που έμεινα μέσα 2190 μέρες, μετά αφότου έφυγα το πήγαν στην Ευρώπη για παλιοσίδερα, αλλά μετά από κανένα χρόνο περίπου ξαναγύρισε στο λιμάνι, με άλλο όνομα s/s Carina, του είχαν αλλάξει και χρώμα, μετά χάθηκε απ' τη ζωή μου, έμεινε όμως ο δρόμος που μαζί χαράξαμε…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης,

Bronx, New York





12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Γαβριήλ, δεν είναι εύκολο να έχεις ζήσει 2190 μέρες μέσα σ' αυτό το καράβι και να μην έχεις αναμνήσεις. Έγινε ένα μεγάλο και σημαντικό μέρος της ζωής σου.Να είσαι υγιής να θυμάσαι με αγάπη αυτό το κομμάτι .Οι αναμνήσεις φίλε μου, είτε καλές,είτε κακές είναι αναπόσπατο μέρος του ευατού μας,δεν χάνονται,δεν σβήνονται από τό μυαλό και την καρδιά μας.Χαιρετώ. Κατερίνα

Μαριάνθη είπε...

Πόσα χρόνια πίσω!!Σαν παραμύθι ακούγονται κ. Γαβριήλ κι ευχάριστα διαβάζονται από τη σπιτική σιγουριά. Ακόμη και συ τώρα που μας τα λες σίγουρα είσαι σε θέση υπεροχής. Πλεονεκτηκότερη! Τότε όμως που τα ζούσες σίγουρα θα΄χαν άλλη... αλμύρα. Ποτέ όμως δεν παύουν να΄χουν γοητεία. Ταξιδεύουν και το δικό μας νου μήπως και ξεφύγει από το εφιαλτικό παρόν.
Να σαι καλά. Σε χαιρετώ.

Justine's Blog είπε...

Πόσο δυνατές είναι οι περιγραφές σου. Με συναρπάζει ο τρόπος και η αληθινότητα των περιπετειών σου.
Φιλιά απο το βορρά

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κατερίνα,
Όπως όλοι ξέρουμε η ζωή μας έχει τα πάνω και τα κάτω.

Οι αναμνήσεις μου αυτές μου δίνουν θάρρος για να αντεπεξέλθω στις σημερινές που άλλοι τις θεωρούν δυσκολίες, Εγώ απλούστατα θεωρώ ότι είναι (καλομαθημένοι) και προσπαθώ να έχω δική μου, της ζωής φιλοσοφίας. Αποτέλεσμα να αισθάνομαι μόνος, μια και οι υπολοιποι τα βρήκαν πως να το πω όταν ξεκίνησαν σε διαφορετικές καταστάσεις...
ϊσως πιο ανθρώπινες,

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
λες: (Πόσα χρόνια πίσω)
Μου φαίνεται ότι ήταν χθες, μου φαίνεται ότι αυτές οι αναμνήσεις με κάνουν να βλέπω τη σημερινή ζωή σαν παιχνίδι, κατα΄κάποιον τρόπο με αναζωογονούν, είναι τόσο δύσκολο να υπάρχει κάποιος που να είοχαμε κοινόν παρελθών έστω και 50% θα μπορούσα να αλλάξω γνώμες να μιλάμε για τα παλιά.
Η γενιά μας σκορπίστικε σε κάθε άκρη της γης, κι ο καθένας μας φρόντισε για το 'καβούκι' του, όπου συνάντησε ανθρώπους με διαφορετικό ξεκίνημα στη ζωή...

Ευχαριστώ

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ιουστίνη,

Το ξεκίνημα της δικής μου ζωής, είχε τόση περιπέτεια ώστε για χρόνια ολόκληρα πάσχιζα να καταλήξω νόμιμα κάπου με σιγουριά εργασίας κλπ... ακριβώς με πήρε 20 χρόνια, σε αυτό το διάστημε έζησα και δοκίμασα την υφήλιο σαν πολίτης του κόσμου, χρόνια που δεν ξεχνώνται, τα οποία ξαναζούν στις αναμνήσεις μου.


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Οι αναμνήσεις μας αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού μας ..κι όταν αυτές ανήκουν σ έναν άνθρωπο που βίωσε τόσα πολλά είναι ακόμα πιο σημαντικές !!
Διαβάζοντάς σε μου δημιουργήθηκε μέσα μου το συναίσθημα του πλήρους του γεμάτου...
Παρ' όλες τις δυσκολίες ,τις αντίξοες συνθήκες φίλε μου Γαβριήλ πρέπει να υπήρξε η ζωή σου γεμάτη με χρώματα, με τόπους, με έθιμα λαών ...με δέσιμο ανθρώπων...
Μνήμες χαραγμένες βαθιά μέσα σου που αντλείς δύναμη απ' όλα ετούτα
για να συνεχίσεις το ταξίδι ...
Σου εύχομαι πάντα τα καλύτερα!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δέσποινα,

Εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι ένας συνεχόμενος αγώνας, έτσι πάντα ήταν και είναι. Οι αντιξοότητες της ζωής μέχρι κάποιος να σταθεροποιηθεί προπαντός όταν παλεύει μόνος του, δυναμώνουν τον ανθρώπινο χαρακτήρα και οι αναμνήσεις είναι σαν μια ψυχική αγαλίαση, σαν πνευματική ξεκούραση και το κυριότερο ο κάθε ένας μας κουβαλά στην πλάτη του το σακίδιο με τις δικές του, που δεν μοιάζουν με κανέναν άλλον.

Σε ευχαριστώ πολύ,
καλή σου μέρα

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

πάντα υπέροχες, πάντα ενδιαφέρουσες και πάντα άριστα και έντεχνα δοσμένης σε μας, καλέ μου φίλε Γαβρίλη, που μαζλυ σου ζούμε τους αγώνες επιβίωσης των συμπατριωτών μας. Κάτι παρόμοιους αγώνες κάναμε κι΄εμείς σαν βρεθήκμε στις ξενητιές μας Διά τον άρτον ημών τον επιούσιον φίλε
Νάσαι καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,

Τότε την εποχή εκείνη ήμασταν νέοι και τρέχαμε πάνω κάτω, ήταν κάτι το απίστευτο με τα σημερινά δεδόμενα, προπαντός να βρεις που να μείνεις που να κοιμηθείς σαν βράδυαζε, μια μέρα εδώ μια εκεί. Θυμάμαι μια φορά άφησα τον ναυτικό σάκο μου στον σταθμό των λεωφορείων 34 δρόμους, ξέρεις σε κάτι ντουλαπάκια που πληρώνης και παίρνεις το κλειδί, υπολόγιζα όταν θά έφευγα ξανά θα περνουσα να τον έπαιρνα χωρίς να γνωρίζω ότι η φύλαξη ήταν μόνο για 24 ώρες έτσι πλήρωσα πρόστιμο τον είχαν βάλει σε κάποιοα αποθήκη κλπ...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...όσο ζεις, τόσο μαθαίνεις...
Οι μνήμες σε ανανεώνουν... κι εγώ,
αυτά θα δείξω αύριο,
Γαβρίλη μου,...
Ες αύριον
λοιπόν, -για μένα-
και για σένα, φυσικά, με το να σκαλίζεις, μαζί με τα λουλουδο-λαχανικά σου, τις αναμνήσεις της ζωής.
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
Αστοριανή,
ΝΥ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,


Ευχαριστώ, ναι αύριο για σένα θα τα πούμε κι από κοντά.


χαιρετώ

Γαβριήλ