Η αρχή και το τέλος, Νέα Υόρκη

Στην φωτογραφία:
Ξέμπαρκοι Κεφαλλονίτες ναυτικοί, περιμένοντας να επισκευαστεί το βαπόρι, s/s Zephyr κάπου στο Μπρούκλιν Ν. Υ.
Από αριστερά Μαζαράκης, Τζάκης, Βαγγελάτος, Χριστοφοράτος, Παναγιωσούλης, Πυλαρινός, καθιστός με το ποτήρι ο λοστρόμος, από τη Σύμη Δωδεκανήσου.
*********

Το βαπόρι που ήμουν πλήρωμα ήταν ένα Λίμπερτι δεξαμενόπλοιο το Elizabeth H’ νοικοκυρεμένο, το πλήρωμα όλοι έλληνες, οι περισσότεροι Αστυπάλαια, Σύρο, Ιθάκη, ήμουν ο μόνος Κεφαλλονίτης, έτσι μετά από υπηρεσία σχεδόν χρόνου κι αφότου πιάσαμε Νέα Υόρκη ζήτησα να ξεμπαρκάρω. Ήθελα να αλλάξω και δουλειά να βρω θέση θαλαμηπόλου, μια και στο παρόν βαπόρι δούλευα στην κουζίνα. Πράγματι μου έδωσαν 29 μέρες άδεια, όπως ήταν η συνήθεια των αρχών. Πήγα στους 47 δρόμους κοντά στο Μπροντγουαίι στο Μανχάταν τότε η γειτονιά ήταν γεμάτη ναυτικούς, ήταν η πιάτσα, τα τρία ξενοδοχεία ήταν πάντα γεμάτα το Ρεξ, το Ρίο, το Φλάνδρες, νοίκιασα δωμάτιο στο Ρίο, πράγμα παράξενο όμως, με τους ντόπιους ελληνοαμερικανικούς δεν είχαμε πολλές συνάφειες, όπου μας έβλεπαν μπορώ να πω ότι μας έκλειναν την πόρτα, κάτι τι που γίνεται σήμερα με τους παράνομους μετανάστες. Όσο δεν βρίσκαμε μπάρκο πηγαίναμε και στην τότε γειτονιά των μπουζουκιών γύρω στους 28 δρόμους και 8 λεωφόρο για να ακούμε το ‘O χάρος την πόρτα μου χτυπά, χτύπα και συ καμπάνα’ και κανένα κλαψιάρικο Αχ! Βαχ!
Η ΠΝΟ είχα τα γραφεία της στην 8η λεωφόρο. Αντιπρόσωπος ο κ Αλέκος Π. πολλοί οι ξέμπαρκοι ναυτικοί.

Κατεβαίναμε μπουλούκια, μπουλούκια οι ναυτικοί στη καρδιά του Γουόλ Στριτ, και ψάχναμε για δουλειά στα διάφορα ναυτιλιακά γραφεία και ήταν πολλά, πολλές οι εταιρίες, ακριβώς όπως κάνουν και σήμερα οι παράνομοι αλλοδαποί αυτοί που στέκονται στις γωνίες του δρόμου στη Νέα Υόρκη ή εκεί που πωλούν οικοδομικά υλικά και σε ρωτούν αν μπορείς να τους δώσεις κάνα μεροκάματο. Αυτοί που όλοι οι γηγενείς φωνάζουν εναντίων τους αλλά επειδή συμφέρει το κεφάλαιο κάνουν στραβά μάτια. Ότι τάχαμου δεν υπάρχουν. Κάποτε είμαστε έτσι κι εμείς. Ανεβοκατεβαίναμε τους ανελκυστήρες των γραφείων, οι αμερικανοί υπάλληλοι των γραφείων αυτοί με τις γραβάτες, μας κοίταζαν παράξενα, γυναίκες στη ρεσεψιόν μας έκλειναν την πόρτα σα να είμαστε τίποτα επικίνδυνα εξωγήινα όντα. Απλούστατα ζητάγαμε δουλειά και δεν είχαμε ούτε την πολυτέλεια της παραμονής πάνω από 29 μέρες. Σε ένα γραφείο μου είπαν, ναι υπάρχει κάποιο βαπόρι κάνει επισκευή και θα είναι έτοιμε σε κάνα μήνα, αν θέλεις να περιμένεις; Ναι μα η άδειά μου τελειώνει, τότε μας έβαλαν μαζί με άλλους σε ένα μαύρο Κάντιλακ και μας πήγαν στην μεταναστευτική υπηρεσία, δώσαμε υπόσχεση ότι θα φεύγαμε με το άνω βαπόρι όταν θα ήταν έτοιμο, έτσι μας ανανέωσαν την άδειά μας… το βαπόρι ένα μικρό φορτηγάκι 5.000 τόνων ήταν παροπλισμένο για χρόνια. Ήταν κατασκευασμένο στη Δανία από γερμανούς το 1944, λάφυρο των νικητών Αμερικανών είχε την αμερικανική σημαία, το ονόμασαν Texas Sword και κουβαλούσε θειάφι από το Coatzacoalcos México, όταν πέθανε ο ιδιοκτήτης του ένας ιθακήσιος με το όνομα Φερεντίνος η χήρα του το παρόπλισε στο Bayonne N.J. εκεί το βρήκαν δυο κεφαλλονίτες, το αγόρασαν του άλλαξαν τη σημαία σε Λιβερίας, το ονόμασαν Zephyr του έκαναν μια επιφανειακή επισκευή κι έτοιμο για θαλασσοπνιξίματα στους ωκεανούς.

Αυτά μπόρεσα να μάθω για το βαπόρι που άλλαξε τη ζωή μου, αυτού που έμεινα μέσα 2190 μέρες, μετά αφότου έφυγα το πήγαν στην Ευρώπη για παλιοσίδερα, αλλά μετά από κανένα χρόνο περίπου ξαναγύρισε στο λιμάνι, με άλλο όνομα s/s Carina, του είχαν αλλάξει και χρώμα, μετά χάθηκε απ' τη ζωή μου, έμεινε όμως ο δρόμος που μαζί χαράξαμε…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης,

Bronx, New York