Οι Αναμάρτητοι

Σήμερα Πρωτομαγιά το στεφάνι πλεγμένο από τα παιδικά μου χέρια με χρώματα από τα αγριολούλουδα των βράχων, τις μαργαρίτες, τις παπαρούνες, κρεμασμένο στο ανώφλι του πατρικού μου σπιτιού, ο ήλιος να λάμπει, η ατμόσφαιρα να χαμογελά κι εμείς να παίζουμε ξέγνοιαστα απολαμβάνοντας το μεγαλείο της φύσης. Αυτά αφήσαμε… και όμως μείναμε αναμάρτητοι…
Οι αναμάρτητοι,
Το κορίτσι και τ’ αγόρι προχωρούσαν αγκαλιασμένοι στη ζούγκλα με οδηγό τους τ’ αχνάρια του μονοπατιού που είχαν αφήσει τα τεράστια ξανθά μερμήγκια, αυτά που ξεγύμνωναν τα δένδρα από τα φύλλα τους. Στα χέρια τους κρατούσαν ματσέτες κι άνοιγαν δρόμο στην πυκνή βλάστηση. Σε κάθε τους βήμα με το θρόισμα των θάμνων σηκωνόταν κουνούπια σα σύννεφο κι επιτίθεντο.
Για προστασία είχαν δέσει στην πλάτη τους μακριά άδεια τσουβάλια, έψαχναν για ξερόκλαδα να ανάψουν φωτιά στην καλύβα τους που ήταν φτιαγμένη από κορμούς δένδρων. Η σκεπή ήταν πλεγμένη από φύλλα φοίνικα. Αλλά πράμα παράξενο μερμήγκια δεν φαινόταν πουθενά.
-Μπορεί να τα έφαγαν οι ιθαγενείς, είπε το κορίτσι.
Ένα τεράστιο δένδρο γεμάτο καρπούς φάνηκε μπροστά τους.
-Για κοίτα ένα αρτόδενδρο, είπε το αγόρι,
-Αυτό δεν είναι αρτόδενδρο αλλά το στοιχειωμένο δένδρο, λέγεται χίκαρα, τα φρούτα του μοιάζουν σαν κολοκύθες αλλά στην πραγματικότητα είναι νεκροκεφαλές, είπε το κορίτσι…
-Είναι ο απαγορευμένος καρπός, σύμφωνα με την παράδοση των ιθαγενών Μάγια, ξανά είπε το κορίτσι.
-Καλύτερα να γυρίσουμε είπε το αγόρι, που είχε αρχίσει να φοβάται.
Η ζέστη ήταν φοβερή, σταμάτησαν να βουτήξουν στο μικρό ποταμάκι, ψάρεψαν με δόλωμα από σκουληκάκια που έβγαλαν από το χώμα σε αγκάθια δεμένα σε σχοινί από ρίζες αυτές που κρέμονται απ’ τα ψηλά κλαριά των δένδρων.
Άναψαν φωτιά τα ξερό-κλαδιά έψησαν τα ψάρια, έστω κι ας είχαν μια μυρωδιά βρεγμένης γης.

Κοιμήθηκαν στην καλύβα τους αγκαλιά, κουκουλώθηκαν με την κουνουπιέρα, οι νυχτερίδες πετούσαν γύρω τους, τα ποντίκια χάθηκαν από τον φόβο.
Τι δύναμη έχει η έλξη, το εσύ κι εγώ, η αγάπη, η καταπράσινη φύση, η ξεγνοιασιά έτσι όπως οι πρωτόπλαστοι, τι όμορφα που έφτιαξε ο Θεός τον κόσμο, μα και την σκέψη της ελπίδας για αύριο: έχει ο Θεός!
Κι όλα αυτά πριν την αμαρτία!
Αφού δεν δοκίμασαν να κόψουν τον απαγορευμένο καρπό.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης