Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Ένα Λιμάνι χωρίς Ανία:

Η ζωή του λιμανιού θα μπορούσα να πω κοσμοπολίτικη, πολλά τα βαπόρια πολλές οι εθνικότητες, πολλοί οι ναυτικοί, πολλές οι πεταλούδες, εννοώ τα κορίτσια αυτά που στην κυριολεξία ζούσαν από την «εκμετάλλευση» αυτό σε παρένθεση των ναυτικών. Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν.
Λούστροι, ταξιτζήδες, ιδιοκτήτες μπαρ, γυναίκες μαστροποί, αστυνομικοί, δικαστές, που απέβλεπαν στην δικιά τους ατομική καλοπέραση, δημοσιογράφοι μεσάζοντες, ένα διεφθαρμένο καθεστώς.
Η έγκριση εισόδου στο κράτος ερχόταν από τις αρχές για εργάτριες με βίζα για να δουλέψουν στο τάδε ή δείνα μπαρ, με μια σύμβαση για ορισμένο χρονικό διάστημα. Δεν είχαν δικαίωμα να αλλάξουν Μπαρ, ούτε εργασία. Ντόπιες δεν υπήρχαν, ή έκαναν την δουλειά τους από μόνες τους.
Τα λεωφορεία ερχόταν γεμάτα κορίτσια από αυτό το κρατίδιο του ειρηνικού ωκεανού. Μέσα σε όλα αυτά έπλεαν οι ναυτικοί στο λιμάνι. Τα δωμάτια που κοιμόταν τα κορίτσια στο δεύτερον όροφο ήταν στη σειρά, οι υπόλοιπες κοιμόταν με ένα σεντόνι στον διάδρομο βεράντα του δεύτερου ορόφου, έτσι όταν πήγαινες γiα κάποιο φίλο έπρεπε να δρασκελάς μισόγυμνα νεαρά κορμιά.
Είχα γνωριστεί με την γυναίκα αυτή και τον άντρα της, είχαν το καλύτερο μπαρ , έλυναν κι έδεναν στο λιμάνι. Δεν ξέρω γιατί αλλά έτρεφαν ένα σέβας προς το άτομό μου. Πάντα με καλούσαν σε δεξιώσεις ή οτιδήποτε είχε να κάνει με ναυτικούς.
Έτσι μου παρουσίασαν μια μέρα τον Γιάννη ναυτικό από την Ιθάκη, θα γινόταν νονός στη βάφτιση του γιου τους, στην καθολική εκκλησία του τόπου. Εκεί γνώρισα και τους ιταλούς ιερείς, είναι αυτοί οι ίδιοι που μας ευλόγησαν τα ταξί την ημέρα του Αγίου Χριστοφόρου και μας δώρισαν και την εικόνα του με μαγνήτη για το ταμπλό, έμεναν σε δωμάτια στο περίβολο της εκκλησίας και ήταν η μοναδική καθολική εκκλησία στην πόλη του λιμανιού των 40.000 κατοίκων.

Ο δικαστής του πρωτοδικείου, (Juez de la primera instancia) ένας χοντρός με πλαδαρές σάρκες, ο οποίος έπαιζε κάθε βράδυ μπιλιάρδο στο Ριτζ, με θεωρούσε σαν μεσάζοντα ή ακόμα μπορώ να πω σαν έναν που θα μπορούσα να κινήσω τα νήματα της διαφθοράς στο λιμάνι, και ήθελε κι αυτός μερτικό, ή ας το πούμε αλλιώς με πίεζε να λαμβάνω μέρος σε οτιδήποτε έχει να κάνει με ξένους ή με άλλες γλώσσες που αυτός δεν είχε ιδέα ή ακόμα ίσως να πλέκουμε έναν ιστό ας το πούμε διαφθοράς, σε ότι μπορούσε αφού οι μεγάλοι τον άφηναν έξω από τη μοιρασιά στο καθημερινό λαθρεμπόριο, όπου εμπλεκόταν λιμενάρχης, Νομαρχία, στρατιωτικοί και ναυτικοί ακόλουθοι, και οι έλληνες καπεταναίοι σε 2 βαπόρια της γραμμής με σημαία του κράτους αυτού.
Εκτός από αυτά και τα ξένα βαπόρια τακτικών γραμμών τα οποία κι αυτά έκαναν λαθρεμπόριο αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Όταν κάτι πήγαινε στραβά πάντα έπιαναν τον τελευταίο τροχό συνήθως τον ταξιτζή αυτόν με το αυτοκίνητο, τον χώνανε φυλακή και το δημοσίευαν με μεγάλα γράμματα. Ο δικαστής αυτός λοιπόν είχε συνεργό ένα δημοσιογράφο της εφημερίδας -Ο Ταχυδρόμος του Βορρά- μου έστελνε μηνύματα το τι θα γίνει με τους δυο έλληνες ναυτικούς που ήταν φυλακή, να τους πίσω να του δώσουν χρήματα για να ελευθερωθούν, τους καλούσε στο δικαστήριο κάθε λίγο και λιγάκι για ανάκριση, τους φέρνανε ποδαρόδρομο μαζί με άλλους φυλακισμένους με συνοδεία φυλάκων με τα όπλα στον ώμο. Φώναζε (κι εμένα για διερμηνέα) τους έλεγε πρέπει να πληρώσετε πρόστιμο, αν όχι πίσω στο κελί. Ο δικαστής με κοίταζε στα μάτια και μου ψιθύριζε μα σου έστειλα μήνυμα
Οι Έλληνες δεν ήθελαν να καταλάβουν το σύστημα ή δεν είχαν, έλεγαν ότι ήταν αθώοι, αλλά με αυτό δεν ξεμπλέκεις. Η κατηγορία ήταν ότι έσπρωξαν ένα Κολομβιανό ασυρματιστή ναυτικό από άλλο βαπόρι στη λίμνη γιατί πείραξε τη γυναίκα ενός φίλου τους. τους έκανε μήνυση ότι ήταν ανάπηρος είχε ένα νεφρό και ότι κινδύνεψε η ζωή του κλπ…
Η διαφορά ότι ο κατήγορος μίλαγε την γλώσσα του τόπου, οι κατηγορούμενοι όχι.
Τώρα σε αυτά τα μέρη είσαι ένοχος μέχρι να αποδείξεις την αθωότητά σου. Τους Έλληνες σχεδόν παιδιά τους έβαλαν φυλακή, εκεί σε ξεχνούν αν δεν έχεις κάποιον να τρέχει. Ούτε ο καπετάνιος ενδιαφέρθηκε, ούτε ο πράκτορας, το μόνο που τους έστελναν φαγητό.
Εν τέλει το βαπόρι άλλαξε καπετάνιο, ήταν χρονο-ναυλωμένο από την εταιρία μπανανών United Fruit Co. κι έκανε τακτικά ταξίδια, αυτός απαίτησε δυναμικά την αποφυλάκιση τους, έτσι κι έγινε.
Ο ζεστός τροπικός ήλιος, η πλούσια βλάστηση, έκανε ακόμα πιο νωχελική, τεμπέλικη τη ζωή, μια ζωή όπου συνυπήρχαν, η απόλυτος φτώχεια, η κλειστή ανέγγιχτη κοινωνία των εχόντων και κατεχόντων, η ζήλεια των ντόπιων ειδικώς της κοριτσίστικης νεολαίας για τον κόσμο που είχε να κάνει με ναυτικούς, εκεί όπου κυκλοφορούσε το χρήμα και η κοινωνία των πάντοτε μετατιθεμένων δημόσιων λειτουργών, οι οποίοι ήθελαν κι αυτοί μέρος από την πίτα.

Μια ζωή γεμάτη περιπέτειες, η ανία ήταν άγνωστη λέξη κάθε μέρα και κάτι καινούργιο.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης

16 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Όταν η ζωή έχει τόσα να χαρείς, πώς να γίνει ρουτίνα, πώς να σε κυριέψει η ανία, όλο και κάτι θα βρεθεί… Ύστερα ανάμεσα σε τόσες πολύχρωμες πεταλουδίτσες τι να διαλέξεις.
Κατά τα άλλα τα γνωστά λατινοαμερικάνικα τερτίπια… πολλές φορές αθώα θα έλεγα, έτσι από συνήθεια… για το τίποτα.

Mary Ka είπε...

Αραγε, έτσι όπως κοιμόντουσαν στη σειρά τα κορίτσια-μετανάστριες, έτσι να είναι κι εδώ στα υπόγεια διαμερίσματα του κέντρου, όπου στοιβάζονται για ένα πενηντάρικο το μήνα, 30 και πλέον αλλοδαποί?
Μας φαίνονται παραμύθι όσα διαβάζουμε αλλά είναι ένα παραμύθι δυστυχίας για πολλούς ανθρώπους.

ΠΕΤΡΟΣ είπε...

ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΔΩ ΑΦΟΥ ΜΕ ΘΕΛΓΟΥΝ ΤΑ ΚΑΜΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΥ ΚΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΤΙΝΩ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΤΟΙΒΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΥΠΟΓΕΙΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤΡΑΡΙΚΟ ΤΟ ΜΗΝΑ, ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΛΑΤΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥΣ, ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΞΕΒΡΟΜΙΣΕΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΒΡΕΙ Ο ΝΤΟΠΙΟΣ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΗΣ ΚΑΙ ΑΕΡΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΕΙ. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΑΜΕ.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Φίλε Γαβρίλη.Με κάθε ανάρτηση σου μας ταξιδεύεις σε άγνωστα μέρη για εμάς τους στεριανούς και μας μαθαίνεις τη ζωή και τη δράση των ανθρώπων τους. Εσείς ναυτικοί είσαστε κοσμογυρισμένοι στην κυριολεξία και φορτωμένοι με πολυάριθμες αναμνήσεις,σκληρή η ζωή του ναυτικού ,αλλά γεμάτη εμπειρίες όλων των είδών.Η περιγραφή σου πάντα ζωντανή και παραστατική.Νά είσαι καλά και πάντα να γράφεις .Κατερίνα

Ανώνυμος είπε...

Πολλές οι εμπειρίες σου αγαπητέ
Γαβριήλ, έχεις πάρει μια γεύση απ
όλα αυτά που γράφεις, δυστυχώς τα
ίδια συμβαίνουν και στον 21ο αίώνα.
Δυστυχία, πείνα, εκμετάλευση, πόλεμοι
και διεφθαρμένα καθεστώτα.
Οι πλούσιοι γίνονται πιό πλούσιοι,
οι φτωχοί πιό φτωχοί, σε λίγο δεν θα
υπάρχει μέσος όρος. Αυτά τα λίγα.
Τους χαιρετισμούς μου
Ρισσιάνα

Αστοριανή είπε...

...Ξιφομαχίες, οι αναμνήσεις σου,
Γαβρίλη μου!
Ότι πρέπει, τώρα με τη ασήκωτη βροχή μου μας ναρκώνει...

και,
Ρισσιάνα,

χαίρομαι που διαβάζω τις απόψεις σου...
όσο για την: "...Οι πλούσιοι γίνονται πιό πλούσιοι,
οι φτωχοί πιό φτωχοί, σε λίγο δεν θα
υπάρχει μέσος όρος"...
νομίζω ότι δεν υπάρχει, εδώ και χρόνια...

Χαιρετισμούς
κια αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε Γαβρίλη
Εικόνες από τη ζωή ανθρώπων που δεν γνωρίσαμε και που τόσο όμορφα τις ζωγραφίζεις εσύ που τις έζησες στα ταξίδια σου
Πραγματικά μια άλλη ζωή εκεί σε κείνα τα μέρη. Άλλοι άνθρωποι και άλλος ο τρόπος της ζωής τους
Πολύ ενδιαφέροντα στιγμιότυπα
Νάσαι καλά.
Ντένης

Μαριάνθη είπε...

ΤΡΟΠΙΚΗ ΑΥΡΑ. ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΝΤΕΝΗΣ ΑΛΛΗ ΖΩΗ!!ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΗ ΜΑΘΑΙΝΩ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΔΩ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ!
ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ κ. ΓΑΒΡΙΗΛ. ΜΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΙΕΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΤΑ ΓΡΑΦΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΑΥΛΑ.
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

pylaros είπε...

Η ζωή στην λατινική Αμερική και ειδικώς στην Γουατεμάλα, μάλλον η ζωή του λιμανιού ποτέ δεν ήταν ρουτινιάρικη, κάθε μέρα υπήρχαν και καινούργιες εκπλήξεις, η σκηνή που περιγράφω, μάλλον τα γεγονότα αυτά είναι ένα τυπικό escenario de la vida latinoamericana.
saludos
Gabriel

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Mary Ka

Η ζωή των παράνομων μεταναστών είναι πράγματι μια κινητή δυστυχία, αλλά η ζωή σε άλλα μέρη είναι μια καθημερινή βιοπάλη, μια βιοπάλη όπου η φιλοσοφία τους είναι μόνο το σήμερα, για αύριο έχει ο Θεός.
Βεβαίως διαφορετική αντίληψη από την Ελληνική τη δική μας
Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

ΠΕΤΡΟ,
καλώς ήλθες στο φτωχικό μου.

Τα καμώματα της θάλασσας είναι ατελείωτα, ένας ολόκληρος Βιος

Χαίρουμαι που σου αρέσουν, όσο για τις άλλες χώρες είναι κι αυτές συνδεδεμένες με τα ταξίδια των ποντοπόρων πλοίων του παλιού καιρού.

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα σου αγαπητή μου Κατερίνα,

Τον καιρό εκείνο αυτά τα χρόνια της Πέτρας,
ήταν για εμάς η βιοποριστική μας ζωή τέτοια όπου ήταν κάθε μέρα και μια περιπέτεια, σε διαφορετικό πλάτος και μήκος της υδρογείου,

Μετα από την θάλασσα ήρθε η στεριά, τώρα με την ηλικία ήρθαν οι μνήμες των περασμένων, σε αυτές επάνω ξεκουράζουμαι...

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Ρισσιάνα,
¨οπως λες κι εσύ, η μεσαία τάξη τίνει να εξαφανισθεί, αλλά αυτή η τάξη δεν υπάρχει σε πολλά κράτη του κόσμου, οπότε κάποιος καινούργιος όπου δοκιμάζει την τύχη του σε ξένα μέρη θα πρέπει πάντα ν' αρχίσει από πιο χαμπηλά εκτός αν έχει μπάρμπα στην κορώνη...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

αυτές οι αναμνήσεις είναι σαν το προσκεφάλι μου, σε αυτές βρίσκω ξεκούραση, πολλοι σύγχρονοι συνάνθρωποί μας και δη η νεολαία δεν το παραδέχοντε, έλα όμως όπου είναι ένα κομμάτι της ζωής μου!

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλημέρα φίλε Ντένη,

Οι μνήμη είναι μια επαλήθευση του εαυτού μου, ότι ζω και υπάρχω σήμερα και όχι μόνο αλλά ότι εξακολουθώ να θυμάμαι από που πέρασα....

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Μου άρεσε το σχόλιό σου, προπαντός η φράση σου (ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΗ ΜΑΘΑΙΝΩ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΔΩ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ!)

Η μνήμη είναι κι αυτή μέρος της περιπέτειας της ζωής μας, πρέπει να της δίνω φόρο τιμής με το να εξωτερικεύω τα γεγονότα.
Όχι μόνο αυτό αλλά σε αυτά βρίσκω
το αποκούμπι του άγχους της σημερινής τρέχα, τρέχα κοινωνίας.

Ευχαριστώ
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ