Ένα Ανεξιτηλο, Ναι, ή Όχι...

Ένα Ανεξίτηλο, ΝΑΙ ή ΟΧΙ

Ανακριτής, ή δικαστής, ότι και να ήταν αυτός αποφάσιζε για το ζωή του φίλου μας, καθιστός στην έδρα πάνω στο βάθρο, ο κατηγορούμενος καθιστός κάτω σε μια καρέκλα, ο διερμηνέας όρθιος:
Είπε ο δικαστής μέσω διερμηνέα.
-Θα απαντάς σε ότι σε ρωτάμε μονολεκτικώς, τίποτε άλλο.
-Ήξερες ότι δεν έχεις δικαίωμα εργασίας στο κράτος μας, στον παράδεισό μας;
-Ναι, ή όχι.
-Ναι.
-Σε πιάσαμε στην δουλειά επάνω, άρα είσαι ένοχος.
-Μα από ανάγκη, το έκανα,
-Η απάντησή σου θα πρέπει να είναι Ναι ή όχι
-Ναι.
-Όταν έμεινες στην στεριά από το βαπόρι είχες σκοπό να μείνεις στην Αμερική; -Δηλαδή σου αρέσει η Αμερική;
Ιδού το δίλλημα, τι να τους έλεγε το παιδί, οι γνωστοί του, τον είχαν συμβουλέψει να πει την αλήθεια, τούτο εδώ είναι κράτος δικαίου.
-Ναι.
Αυτό ήταν και η καταδίκη του, τον κλείσανε μέσα.
Μετά από τρεις μέρες ήρθε η απόφαση γραπτώς μέσα στο κελί του:
Είσαι ένοχος, να είσαι έτοιμος για απέλαση, έχεις τρεις μέρες καιρό αν δεν συμφωνείς με αυτή την απόφαση να κάνεις έφεση.
Αχ, λόγια, λόγια, λόγια.
Τον φυλάκισαν στο νησί Ellis Island στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης εκεί τον πέταξαν και τον ξέχασαν. Πέρασαν 4 μήνες 120 μέρες
Ο φίλος μας παιδί αμούστακο, χωρίς καμιά πείρα της ζωής, χωρίς να μπορεί να συνεννοηθεί, χωρίς πατρίδα, η δικιά του, του καιρού εκείνου ήταν ανύπαρκτη, δεν την ενδιέφερε.
Ακόμα μέχρι σήμερα έχει σημαδέψει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, η θύμηση των γεγονότων όταν έχει να διεκπεραιώσει έστω κι απλά πράγματα, απέναντι στο νόμος, ή ακόμα και απέναντι στο να δικαιολογεί τον εαυτόν του σύμφωνα με την δική του σκέψη.
Κάθε μια φορά τον χρόνο απονέμοντε βραβεία (Ellis Island Medals of Honor) σε διακόσες και πλέον προσωπικότητες από διάφορες εθνικές ομάδες και οι οποιοι έχουν κάνει το αμερικανικό όνειρο πραγματικότητα.
Εφέτος βραβεύονται και δυο Ελληνοαμερικανικοί με το βραβείο του νησιού αυτού.
πριν μερικα χρόνια βραβεύτηκαν και κάποιοι Ελληνοαμεριακανοί Ιερωμένοι
Βλέποντας αυτά έγραψε ένα γράμμα στην εφημερίδα ας πούμε σα διαμαρτυρία γιατί; Τι ξέρουν αυτοί από τη ζωή στο νησί των δακρύων;
Του απάντησαν ότι θεωρούνται ως πολίτες που έχουν προσφέρει στην κοινωνία υπηρεσίες κλπ…
Κατά τη γνώμη του τελείως άσχετοι με την ζωή των κρατουμένων αυτών που είχαν δει τα όνειρά τους να γκρεμίζονται μετά από το πέρασμά τους από το νησί των δακρύων.
Αλλά όπως πάντα το δικαίωμα σκέψης, είναι για αυτούς που κρατούν τα ηνία για τους άλλους ζωή είναι ένα Ναι ή ένα Όχι.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης