Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Αυτά που Δεν Ξεχνιούνται:




Η στολή μου ήταν μπλε, κοντό παντελονάκι, άσπρη γραβάτα και δίκοχο με ένα στέμμα κιτρινόχρυσο. Καμαρώναμε ήμασταν οι σκαπανείς.
Τραγουδάγαμε:
(Στην γλυκιά μας την πατρίδα την τρανή και ιστορική
Συ απόμεινες ελπίδα νεολαία Ελληνική…)
Ήμουν στην πρώτη τάξη δημοτικού, το σχολείο δίπλα απ το σπίτι μου ένα παλιό οίκημα, το καινούργιο το τελείωναν όπου νάναι θα μεταφερόταν.
Οι αφίσες στην αίθουσα, στα μαγαζιά με την φωτογραφία του κυβερνήτη και την λεζάντα
«Σήκω επάνω Ελληνική Νεολαία.»
«Ούτε μια σπιθαμή γης να μην μείνει ακαλλιέργητη»
Στην ησυχία του χωριού μια κραυγή ακούστηκε: Πόλεμος…
Αμέσως επίταξαν τα άλογα και τα μουλάρια του χωριού, μαζί με την επιστράτευση.
Χάσαμε απ’ το χωριό την μοναδική άμαξα, έμεινε χωρίς μουλάρι.
Δεν άργησαν οι καμπάνες να σημαίνουν χαρμόσυνα, γέμισαν με αφίσες τα καφενεία το σχολείο, ο ελληνικός στρατός νικά κατάλαβε την Κορυτσά το Τεπελένι την Κλεισούρα την Πρεμετή κλπ…
Αμέσως ακούστηκαν και τα τραγούδια: σε χαρμόσυνο σκοπό, τραγουδούσε η Σοφία Βέμπο, όχι δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο ούτε ηλεκτρικό ρεύμα…
Ο «Νεολόγος» Πατρών ερχόταν κάθε όποτε είχε καΐκι.

1) Βάνει ο Ντούτσε την στολή του
και την ψάθα την ψηλή του
τσούρμο κουβαλά,
και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει,
βρε τον φουκαρά…

2) Κορόιδο Μουσολίνι,
Κανένας δεν θα μείνει κλπ…
               ***
Ήμασταν παιδιά, τρέχαμε χαρούμενα πάνω κάτω, ήταν η αρχή, μιας από τις χειρότερες καταστάσεις που έχει ζήσει το σύγχρονο Ελληνικό έθνος, μια κατάσταση πολέμου, πείνας, δολοφονιών που κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια.
Εκτός από τον στρατό κατοχής πρώτα τον Ιταλικό, μετά τον Γερμανικό, είχαμε και ελληνική κατοχή από παρατάξεις μια της αριστεράς, μια της δεξιάς.
Η μία παράταξη έπαιρνε εμάς τα παιδιά και μας έκαναν αετόπουλα λες και ήμασταν γιοι των αητών, μας μάθαινε τραγούδια του δικού της κόμματος.

Της Αριστερής:
1)Το χωρίο τα’ αφήνουμε τα’ αφήνουμε
τους δικούς μας χαιρετάμε,
πάμε να φρουρήσουμε, φρουρήσουμε
της πατρίδος την τιμή.
Γιατί είμαστε όλοι λεβέντες κι αντάρτες του ΕΛΑΣ
και με στη φωτιά με γερή καρδιά θα ριχθούμε μονομιάς.
                             **

2)Ο βασιλιάς δουλώνει την πατρίδα,
την υποβάλει σε κατατρεγμούς
σε καταδίκες και σε εκτελέσεις
σε πείνα γύμνια και κατατρεγμό.

Με θάρρος εμπρός στον αγώνα
Βαδίστε για την λευτεριά
τον Σκόμπυ τσακίστε και δώστε
στον σκλάβο λαό λευτεριά.
                          **

3)Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
ρίχτηκαν πάνω στην εργατιά
Άγρια κράζουν και κρέας ζητούν…

Των Δεξιών:

Μόσχα Σόφια είναι τα’ όνειρό μας
δεν μπορεί κανείς να τα’ αρνηθεί
η ζωή πως είναι της Ελλάδος
και για τον μεγάλο πάλι θα γενεί.

Τα Βουλγαρικά χωριά θα νιώσουν
την Ελληνική την κατοχή
και η Βούλγαροι θα ξανανιώσουν
του Τσολιά την φούντα και την Αντοχή.


                                                         Το βαπόρι της φυγής

Δεν πρόλαβα να μάθω άλλα, είχα μπουχτίσει, για να λυτρωθώ έφυγα, είπα αμάν να χορτάσω ένα κομμάτι ψωμί… πήγα στο Ηράκλειο της Κρήτης από εκεί πέρασε ένα βαπόρι και με πήρε μακριά, σε άλλη γη σε άλλα μέρη. Η θάλασσα έγινε το σπίτι μου.





Γαβριήλ Παναγιωσούλης







4 σχόλια:

Μαριάνθη είπε...

ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΜΝΗΜΕΣ, ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
(ΤΟ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΜΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΓΙΝΕΤΑΙ. )

pylaros είπε...

Ευχαριστώ σε αγαπητή μου Μαριάνθη,
επισκέφτηκα το facebook,
είανι αληθινές μνήμες μα και μια από τις αιτίες της ξενιτιάς.


Και πάλι
Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Αληθινό αφιέρωμα στη εθνική επέτειο που εμπλούτισες με προσωπικές μαρτυρίες, καλέ μου φίλε!

Πολύ ωραία όλα!

pylaros είπε...

Οι προσωπικές εμπειρίες είναι αυτές που μένουν βαθιά ριζωμένες, είναι μέρος του εαυτού μας, ή μάλλον είναι το πως συμπεριφερόνταν το έθνος, ο κόσμος στα μικρά παιδιά στην κατάσταση ανάγκης που βρισκόταν η χώρα μας.

Φίλε μου ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ