Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Οι Πινακίδες


Οι Πινακίδες:

Κοιτώ  ττις  πινακίδες  της φωτογραφίας  Μαρκάτα γράφει η από πανω, εννοεί ότι μπαίνουμε στη χώρα των Μαρκάτων εκεί όπου υπάρχει το σπίτι μου, εκεί όπου γεννήθηκα, η αποκάτω  με μια κόκκινη λουρίδα γράφει Μακρυώτικα, εννοεί ότι φεύγουμε από την χώρα των Μακρήδων.

Στα δεξιά της πινακίδας υπήρχε ένα τριώροφο σπίτι άδειο, οι ιδιοκτήτες του είχαν μεταναστεύσει πριν τον πόλεμο στην Ρουμανία. Την   εποχή του πολέμου το κατώι το χρησιμοποιούσαν μπιστικοί για μαντρί,  εγώ με έναν κουβά και μυστρί μάζευα την κοπριά από το πάτωμα, την χρησιμοποιούσαμε για λίπασμα για το πετρο-χωμάτινο κηπάκι μας, για να γίνουν οι πατάτες.

Τώρα δεν υπάρχει πια γκρεμίστηκε με τους σεισμούς μόνο ένας ξεθωριασμένος τοίχος στέκει όρθιος γυμνός μια μαρτυρία ότι κάποτε ζούσαν άνθρωποι εκεί.  
(Πριν λίγα Χρόνια ήρθε κάποιος νεαρός από την Ρουμανία, ήταν περαστικός, πήγαινε μετανάστης στην Αυστραλία μιλούσε μόνο Ρουμανικά κι Αγγλικά,  ζητούσε να βρει τον τάφο, το σπίτι του προπάππου του, με φώναξαν για διερμηνέα, κατάλαβα ότι ήταν ο δισ-ή-τρισέγγονος  αυτών που είχαν το σπίτι. Πήγαμε μαζί στο προαύλιο της εκκλησίας τάφοι παλιοί χορταριασμένοι, ταφόπλακες ανασηκωμένες, πεταμένες από δω και από εκεί, από τους εναπομείναντες νεότερους.  Ψάξαμε μαζί για τον τάφο, βρήκαμε θραύσματα από κομματιασμένους πέτρινους σταυρούς, ταφόπλακες, αλλά  τίποτα καμία σιγουριά, μπορεί νάταν τούτος ή εκείνος, μα και μετά από τόσα χρόνια, που να βρεις άκρη.)

Όταν μπήκα στην  εκκλησία έψαξα να βρω κάτι τι να διαβάσω πήγα στο ψαλτήρι το γεροντάκι που μου άνοιξε την πόρτα με υπερηφάνεια μου έδειξε τα ευαγγέλια όλα καινούργια, τα παλιά τα έχω πετάξει σε μια κρύπτη, μέσα στη υγρασία, δείξε μου τα παλιά του λέω ήταν μισο-μουχλιασμένα  με κόκκινα γράμματα Εκδοθέντα εν Κωνσταντινούπολι…  αν θυμάμαι καλά τον 15ο  ή 16ο,   αιώνα   κανένας πλέον δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα.    

Το σχολείο μου, το κοινοτικό γραφείο ακόμη και η ενορία μας που ανήκαμε ήταν στα Μακρυώτικα ένα από τα πιο μεγάλα χωριά της Κεφαλονιάς. Το Σχολείο ακόμα και σήμερα λειτουργεί…

Μας  χωρίζει ένα αυλάκι, αυτό που όταν βρέχει απότομα σέρνει δηλαδή τρέχει σαν ποτάμι και πνίγει τα πάντα, θα πρέπει παλαιότερα όταν θα φτιάχτηκε ο κόσμος να ήταν ποτάμι εφόσον είναι γεμάτο στρογγυλές πέτρες, γουλιά. Αυτό το  αυλάκι πέρναγα κάθε μέρα για να πάω στο σχολείο, κάθε Κυριακή στην εκκλησία υποχρεωτικά με τα’ άλλα παιδιά του σχολείου, λέγαμε και το Πάτερ υμών, πήγαινα και    στις κηδείες για να κρατήσω εξαπτέρυγα,  να βγάλω τίποτα χαρτζιλίκι και ήταν τόσες πολλές αφού υπήρχε άφθονη πρώτη ύλη, πολλοί οι σκοτωμένοι, εποχή πολέμου.
Σήμερα όσοι έχουν απομείνει στο χωριό λίγοι σκυθρωποί με τα χρόνια να βαραίνουν τις πλάτες τους μάταια αναμένουν μια αχτίδα φωτός, μια αχτίδα αναγέννησης της Ελληνικής επαρχίας.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



8 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,
εκείνη η σκια του διπλού σταυρού πίσω από τις πινακίδες... ανατριχιάζεις αν την δεις διαφορετικά...

Οι φωτογραφίες, έντονες, όπως και οι μνήμες με την σημερινή εποχή.

Καλή εβδομάδα,
Υιώτα

Μηθυμναίος είπε...

Καλά, βλέπω την πινακίδα της κεφαλίδας με την αντίκα του 1929 (υπέροχη!) μετά την άλλη πιο κάτω τη διπλή (τώρα μένω έκπληκτος αν το έμπα και το έβγα του χωριού είναι 10 εκατοστών απόσταση) και τα χάνω…

Φίλε καλά εσύ τον βρίσκεις το δρόμο, τι κάνουν οι επισκέπτες;

Περιγράφεις, ομολογώ, στιγμές, μπορώ να πω, κοινές…

Να ‘σαι καλά!

Υ.Γ. Άσχετο, βέβαια, αλλά εγώ να μην τα καταφέρνω καθόλου με τη διπλωματία και την…, ρε γαμώτο…

pylaros είπε...

Πίστεψέ με ούτε το είχα προσέξει, Ναι είναι η σκιά της πινακιδος, όμως η στιγμή ήταν λίγο πριν δύσει ο ήλιος
κι έρθει το σκοτάδι, οπότε καθώς περνούσα το αυλάκι τράβηξα τις φωτος για να μην ξεχνώ την ωμή αλήθεια, τι απέμεινε από το μέρος μου...
αγαπητή μου Υιώτα,
χαιρετισμούς, καλή εβδομάδα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Η διπλή πινακίδα αυτή με την κόκκινη λουρίδα εννοεί ότι μέχρι εκεί τελειώνει η δικαιοδοσία των Μακρυωτίκων κι από εκεί και μπροστά μπαινουμε σε άλλο χωριό τα Μαρκάτα.

Η φώτο είναι τραβηγμένη από την Δυτική πλευρά του χωριού, η άλλη στην Κεφαλίδα 1929 είναι τραβηγμένη από την ανατολική πλευρά και οι δυο εννοούν ότι μπαινουμε στο χωριό Μαρκάτα...


Ευχαριστώ σε φίλε

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Εγώ απρόσεκτος όπως πάντα...

Έβαλαν και τις δυο μαζί σε ένα σωλήνα, μάλλον για οικονομία... Κι αναρωτιέμαι αφού κάναμε τέτοια οικονομία πως και φαλίρισε η χώρα;

Μαριάνθη είπε...

ΠΟΣΟ ΖΕΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΛΥΚΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΙ !!! ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΑ ΜΕΡΗ ΑΥΤΑ , ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΕ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ "ΑΤΑ" ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΩΜΟΠΟΛΕΙΣ.
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΥΡΙΕ ΓΑΒΡΙΗΛ.

pylaros είπε...

Μα σκέφτηκες ποτέ ότι αν έβαζαν τς δυο πινακιδες χωριστά θα έπρεπε να υπάρχει μια κάποια απόσταση ανάμεσά τους.
Τότε αυτή θα ήτο Νεκρή Ζώνη

Σήμερα όμως αν και υπάρχουν ένα σωρό πινακίδες όμως δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι...


Ευχαριστώ σε φίλε

χαιρετώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ναι μάλιστα αγαπητή μου Μαριάνθη, η κατάληξη -ΑΤΑ όπως και στα επώνυμα ΑΤΟΣ υπήρχε και υπάρχει στα περισσότερα χωριά και επώνυμα.


Σου εύχομαι καλή Εβδομάδα αν κι εδώ σήμερα είναι αργία, εορτάζουν την ημέρα ανακάλυψης της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμπο, κανονικά είναι στις 12 Οκτ. αλλά μεταφέρουν πάντα τις εορτές Δευτέρα για να είναι τριήμερη.
Εορτάζουν οι Ιταλοί με παρέλαση κλπ...
Οι λατινοαμερικάνοι την εορτάζουν την λένε Día de la Raza
Η ημέρα της "Ράτσας" φυλής μας,

χαιρετισμούς

Γαβριήλ