Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Το χρυσό Μήλο




Η ζωή μας σήμερα βρίσκεται σε μια κινούμενη αμμώδη κοινωνία, η οποία αλλάζει όψη σύμφωνα με τον αέρα που φυσά, αέρα που προωθούν  τα συμφέροντα των εχόντων και κατεχόντων,  τα συμφέροντα των τοκογλυφικών δανείων, μας τρομάζει  η μυωπία και η ανικανότητα των ιθυνόντων να κυβερνήσουν πατριωτικά τη χώρα, μας αγχώνει  το άγνωστο της αυριανής ζωής μας. Η  έλλειψη ηγετικής φυσιογνωμίας.   Βλέπουμε ότι  δεν υπάρχει διέξοδος  για  εμάς τους  απλούς  ανθρώπους,  μας συνεπαίρνει η αμφιβολία του αύριο, ο φόβος της φτώχιας, το άγχος αν αύριο θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σαν  άνθρωποι…
Όλα αυτά κάνουν την καθημερινή ζωή αγωνιώδη, αγχώδη. Μετά είναι και αυτά τα χρυσά μήλα σαν αυτό με την επιγραφή «τη καλλίστη» αιτία του Τρωικού, μα και οτιδήποτε χρυσό από περιδέραιο, μέχρι τα του Κροίσου  φέρνουν  προβληματισμό.
Κι όταν δωρίσεις κάτι που λάμπει στον ήλιο σαν χρυσό, που  δεν είναι χρυσό, τότε χάνεις  και την αγάπη αυτής που σε περίμενε, άρα δεν ήταν γνήσια, φορούσε μάσκα.
Κάποιος μου φώναξε, έλα λοιπόν βγάλε την μάσκα  να δούμε ποιος είσαι ρε παιδί μου. Μα δεν φορώ απλούστατα είναι τα μούτρα μου έτσι
Α!!!!
Επειδή στα χρόνια που γύριζα ανά την γη περιπλανώμενος πάντοτε υπήρχε αυτός ο κίνδυνος να μην ξέρεις που θα ξημερωθείς, πάντοτε έπαιρνα μια εσωτερική μοναδική δική μου  αυτοπεποίθηση, μια τρελή εμπιστοσύνη στον εαυτόν μου κι από αυτήν αντλούσα θάρρος. Αφού αναπνέω και υπάρχω άρα υπάρχει ελπίδα.
Όμως σήμερα όταν δοκιμάζω να ξαναζήσω την τότε αυτοπεποίθηση μου, χίλιες φωνές μου κράζουν αρνητικά,  μου φυτρώνουν την αμφιβολία,
Θα ήθελα ο άνθρωπος να ήταν σαν το άλογο, να μην έχει γνώσι ότι κάποτε θα πεθάνει. Έλα όμως που  υπάρχει η γνώση, ο νους, αυτό το χάρισμα όπου μας δίνει την αλτρουιστική ανθρώπινη υπόσταση, την αγάπη και τη νοσταλγία,  μια διαφορά που μας ξεχωρίζει.
Σήμερα όταν γράφω στην ιστοσελίδα μου Ιστοριούλες μιας μαυρόασπρης Εποχής προσφέρω  μια όαση ξεκούρασης στις δικές μου σκέψεις, (την χρειάζομαι)  μα και στις σκέψεις των συνταξιδιωτών αναγνωστών μου, με την παρότρυνση,  σταμάτα μην αγχώνεσαι, άσε το γιατί και το διότι στην άκρη,  η ζωή πάντα έτσι ήταν γεμάτη, από ανθρώπινα σχέδια, πλάνα, πολλές φορές  μη πραγματοποιήσιμα.
Ας παίρνουμε τη ζωή, όπως έρχεται.  Take a day at a time. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης 
 


6 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Εσύ, φίλε μου -έμαθες, χρόνια τώρα- να ξετυλίγεις την ψυχούλα σου και να μας την μοιράζεις σε κομμάτια ιστορίας! Σου εύχομαι να ‘σαι καλά, να σκορπίζεις τη γνώση και τη μαγεία σου, να ζεις τη στιγμή, όπως ξέρεις να κάνεις και ν’ αφήνεις εμάς να σε ανακαλύπτουμε όσο γίνεται κι όσο μπορούμε…
Καλή σου μέρα!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Καλή σου μέρα Γαβρίλη μου
Διάβασα με προσοχή όλα όσα γράφεις και δε θα σου ρίξω άδικο.Την ίδια ανασφάλεια βιώνω αρκετό χρόνο τώρα.
Την μια στιγμή ανακουφισμένη γελάω και την άλλη πέφτω σε περισυλλογή και κατάθλιψη. Μακάρι να μην ξέραμε, να μην περιμέναμε όπως λες κι εσύ γιατί έτσι χάνουμε μέρος της μαγείας της κάθε μας μέρας.
Ας προσπαθήσουμε στο μέτρον του δυνατού να το υπερσκελίσουμε, μόνο έτσι θ απολαύσουμε χαλαρώτερα τη ζωή μας.
Με αγάπη πάντα
Χαρά

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου φίλε Στράτο!


Την καλημέρα μου

Με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Όπως λέι και το ρητό πρέπει να παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται

Ευχαριστώ πολύ
Με αγάπη

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη καλή σου μέρα.
Το μόνο που έχω να πω στα όσα γράφεις, είναι ένα μεγάλο μπράβο. Για μια ακόμη φορά με έρριξες σε σκέψη και συλλογισμό.
Νάσαι καλά.

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,

Τι άλο να προσθέσω ο συλλογισμός είναι όλων μας,

¨ετσι καμιά φορά παρατηρώ και διατυπώνω στο χαρτί σκέψεις μου οι οποίς αλληλοσυνδένται με τον κρίκο της λογικής,

ευχαριστώ

χαιρετώ

Γαβριήλ