Αποχαιρέτα τη Νέα Υόρκη

 Καταιγίδα Σάνδυ,  Οκτώβριος 2012  

Είναι μια συνήθεια όπου όλοι εμείς οι παλαιοί μετανάστες να συναντιόμαστε έστω και μια φορά την εβδομάδα να λέμε τα δικά μας, μια και η ηλικία όλων μας ταιριάζει.  

Στην αρχή το γραφείο του φίλου Μάκη Τζιλιάνου (τόπος συνάντησης) γέμιζε από συντοπίτες πολλά τα άτομα, λέγαμε τα δικά μας, θορυβούσαμε σαν μελίσσι,  πολλοί είχαν κάνει λεφτά, είχαν κτίσει σπίτια πίσω στην Ελλάδα, στα χωρία τους, είχε ικανοποιηθεί το υλικό μέρος από το όνειρό τους. Μετά ήρθαν τα γεράματα, η σύνταξη, η μοναξιά, οι ανημποριές, τότε είναι που θυμάσαι τον τόπο που γεννήθηκες ακόμα πιο πολύ, το περιβάλλον ακόμα ξένο, οι γειτονιά μιλά άλλη γλώσσα,  τα παιδιά μας γεννημένα στο εξωτερικό ο τρόπος σκέψης τους, τόσο διαφορετικός. Μετά οι συντοπίτες, οι φίλοι και γνωστοί άρχισαν να λιγοστεύουν, κάθε ένας έφευγε αθόρυβα  για τον άλλο κόσμο. Μέσα σε λίγα χρόνια μείναμε τόσο λίγοι ώστε να μετριόμαστε στα δάχτυλα του ενός χεριού.  Είμαστε η γενιά του Β! παγκοσμίου πολέμου, του εμφυλίου.

 Χθες λοιπόν Σάββατο 15 Μαρτίου 2014 συναντηθήκαμε ο Ντένης Κονταρίνης η αφεντιά μου και ένας ακόμη Κεφαλήν φίλος στο γραφείο του Τζιλιάνου Αστόρια Νέα Υόρκη, ήπιαμε καφεδάκι, μετά θυμηθήκαμε τους τόσους πολλούς συμπατριώτες που έφυγαν, τότε ο Μάκης βγάζει ένα ποίημα που είχε γράψει, μου  το χάρισε οπότε το δημοσίευσα εδώ.   

                                       Εγγονός και Γιαγιά 2012

        ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ, ΤΗ  ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

       Αποχαιρέτα τη Νέα Υόρκη δίχως κλάματα,

δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο.

       Αποχαιρέτα  τη Νέα Υόρκη στα γεράματα,

       χωρίς τρεμούλα ή πανικού το σάλο.

       Τις γέφυρές της διάβηκες μ’ οχλοκρατία

       κι έμπορος ζούσες με τα κέρδη ποσοστών.

       Τη θέλησή σου στέργιωσες μ’ ελευθερία

       πλούσια την έστησες σε βάθρο σα θεόν.

       Αν έχεις τ’ άγαλμά της σαν παλλάδιο,

       στον κάτω κόσμο πας δίχως φυλλάδιο,

       μόνο με βάρος σώματος γραβατωμένου!.

      

       Κι εσύ, μ’αυτούς που φεύγουν φτωχοί και ζόρκοι,

       μ’ ένα μυαλό καταφερτζή, πάντα κολασμένου,

       μέσα στα φώτα, αποχαιρέτα την, τη Νέα Υόρκη.

Μάκης Τζιλιάνος

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης