Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Αποχαιρέτα τη Νέα Υόρκη

 Καταιγίδα Σάνδυ,  Οκτώβριος 2012  

Είναι μια συνήθεια όπου όλοι εμείς οι παλαιοί μετανάστες να συναντιόμαστε έστω και μια φορά την εβδομάδα να λέμε τα δικά μας, μια και η ηλικία όλων μας ταιριάζει.  
Στην αρχή το γραφείο του φίλου Μάκη Τζιλιάνου (τόπος συνάντησης) γέμιζε από συντοπίτες πολλά τα άτομα, λέγαμε τα δικά μας, θορυβούσαμε σαν μελίσσι,  πολλοί είχαν κάνει λεφτά, είχαν κτίσει σπίτια πίσω στην Ελλάδα, στα χωρία τους, είχε ικανοποιηθεί το υλικό μέρος από το όνειρό τους. Μετά ήρθαν τα γεράματα, η σύνταξη, η μοναξιά, οι ανημποριές, τότε είναι που θυμάσαι τον τόπο που γεννήθηκες ακόμα πιο πολύ, το περιβάλλον ακόμα ξένο, οι γειτονιά μιλά άλλη γλώσσα,  τα παιδιά μας γεννημένα στο εξωτερικό ο τρόπος σκέψης τους, τόσο διαφορετικός. Μετά οι συντοπίτες, οι φίλοι και γνωστοί άρχισαν να λιγοστεύουν, κάθε ένας έφευγε αθόρυβα  για τον άλλο κόσμο. Μέσα σε λίγα χρόνια μείναμε τόσο λίγοι ώστε να μετριόμαστε στα δάχτυλα του ενός χεριού.  Είμαστε η γενιά του Β! παγκοσμίου πολέμου, του εμφυλίου.
 Χθες λοιπόν Σάββατο 15 Μαρτίου 2014 συναντηθήκαμε ο Ντένης Κονταρίνης η αφεντιά μου και ένας ακόμη Κεφαλήν φίλος στο γραφείο του Τζιλιάνου Αστόρια Νέα Υόρκη, ήπιαμε καφεδάκι, μετά θυμηθήκαμε τους τόσους πολλούς συμπατριώτες που έφυγαν, τότε ο Μάκης βγάζει ένα ποίημα που είχε γράψει, μου  το χάρισε οπότε το δημοσίευσα εδώ.   




                                       Εγγονός και Γιαγιά 2012

        ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ, ΤΗ  ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

       Αποχαιρέτα τη Νέα Υόρκη δίχως κλάματα,
δεν έχει να προσφέρει τίποτε άλλο.

       Αποχαιρέτα  τη Νέα Υόρκη στα γεράματα,
       χωρίς τρεμούλα ή πανικού το σάλο.

       Τις γέφυρές της διάβηκες μ’ οχλοκρατία
       κι έμπορος ζούσες με τα κέρδη ποσοστών.

       Τη θέλησή σου στέργιωσες μ’ ελευθερία
       πλούσια την έστησες σε βάθρο σα θεόν.

       Αν έχεις τ’ άγαλμά της σαν παλλάδιο,
       στον κάτω κόσμο πας δίχως φυλλάδιο,
       μόνο με βάρος σώματος γραβατωμένου!.
      
       Κι εσύ, μ’αυτούς που φεύγουν φτωχοί και ζόρκοι,
       μ’ ένα μυαλό καταφερτζή, πάντα κολασμένου,
       μέσα στα φώτα, αποχαιρέτα την, τη Νέα Υόρκη.


Μάκης Τζιλιάνος

Γαβριήλ  Παναγιωσούλης   

        






14 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Καβαφική
η ποίηση του Μάκη μας!
Και πάλι καλά, που μετά από τόσα χρόνια γνωριμίας,
σου ...έδωσε "κάτι" να το βάλεις...

Έχει περάσει κι αυτός τόοοοσα, σ΄αυτή τη Νέα Υόρκη.
Κι εδημιούργησε πολλά.
Μα, βλέπεις,

Γαβρίλη μου,

"βλέπουμε" τα κοντινά, εκείνα που μας πονούν άμεσα,

ενώ μας ακολουθούν όμορφες, πολύτιμες δημιουργίες.
Να είστε καλά,
ΟΛΟΙ σας,
(ακόμη δεν ...συνήλθαμε)

Πάντα με αγάπη,
Υιώτα

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΑΝ ΓΡΟΘΙΑ!
ΣΥγκινητική η αναφορά-αναδρομή σου Γαβρίλη μου. Είναι πολύ σημαντικό σ ένα αφιλόξενο περιβάλλον να προσπαθείς να παραμεινεις ενεργός
κι εσέις τα καταφέρνετε και ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!
Την αγάπη μου
Χαρά

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Πόσο καταλαβαίνω αυτό το ποίημα, αγαπητέ κύριε Γαβριήλ. Κ'εγώ ύστερα από 10 χρόνια στο Παρίσι ένιωσα κάποια στιγμή, ότι όσα είχε να μου δώσει το Παρίσι, μου τα έδωσε και έπρεπε πια να επίστρέψω στην Ελλάδα, ( είχα πάει με υποτροφία για 1,1/2 χρόνο και έμεινα 10.) Έτσι επέστρεψα και μάλιστα, μετά 5 χρόνια στην Αθήνα, μετοικήσαμε, με την οικογένιά μου, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου και πιστέψτε με, δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή. Σας χαιρετώ.

Μαριάνθη είπε...

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ! ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΑΒΡΙΗΛ.

Μηθυμναίος είπε...

Όσο και να μη θέλουμε να το πιστέψουμε, φτάνει η στιγμή που παραδίδουμε τα όπλα διότι όλα έχουν πλέον αλλάξει γύρω μας. Το παρόν γίνεται μέλλον και η πραγματικότητα μας οδηγεί στο να πιστέψουμε ότι το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει…
«Σαν έτοιμος από καιρό… σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι… αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει…» Τη Νέα Υόρκη, την Κεφαλονιά… την, την, την…
Εσύ αποχαιρέτα.

Dennis Kontarinis είπε...

Ακόμη μια ωραία συνάντηση η χτεσινή φίλε μου Γαβρίλη. Είχαμε και τον Κλεάνθη. Θυμηθήκαμε πολλά. είπαμε πολλά, ωραίο το καφεδάκι.
Καλά να είμαστε και να συναντιώμαστε έστω και μια φορά την εβδομάδα.
Το σοννέτο του Μάκη υπέροχο. Λέει πολλα.
Θα τα πούμε το άλλο Σάββατο.

pylaros είπε...

Γεια σου αγαπητή μου Υιώτα,

Κι εμένα μου έκανε τέτοια εντύπωση το του Μάκη, ώστε απ την στιγμή που το διάβασα τον κοίταξα κι κατάλαβα οτι έχουμε μεινει οι σκιές ενός παραγωγικού παρελθόντως. Πράγματι μας ακολουθούν όμορφες δημιουργίες

Τι να πω έτσι είναι η ζωή!
Να είστε όλοι καλά και γεροί
χαιρετισμους

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,

Η αναφορά κοιτάζοντας το παρών και γυρνώντας την ματιά σου βλέπεις το παρελθόν , τότε βγάζεις συμπερασμα και γράφεις όπως ο Μάκης Τζ.

Αυτό αφορά όλους μας προπαντός τους ξενιτεμένους

ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Δώρα,
Χαίρομαι πάρα πολύ ου όπως γράφεις; (Πόσο καταλαβαίνω αυτό το ποίημα, )
Όλλοι μας εμείς της τότε γενιάς που φύγαμε με ένα δισάκι στον ώμο και μετρούσαμε τις μέρες τόσες μέρες, τόσα χρόνια μέχρει να επιστρέψω, μια πίστη που είχαμε ότι ήμασταν προσωρινοί μετανάστες, μέχρι να μάσω τόσα, δυστυχώς αυτή η μέρα ποτέ δεν έφθασε, πολλοί ειναι οι παράγωντες, μείναμε, ξεπέσαμε στα ξένα τώρα κοιτάζοντας βλέπουμε ότι γιναμε οι σκιές των τότε ονείρων μας, των τότε υποσχέσεών μας, προς τους δικούς μας, προς την πατρίδα μας.
Γυρνώντας το βλέμα προς τα πίσω, χάθηκαν αυτά που αφήσαμε, αυτοί που ξέραμε πέρασαν στην αιωνιότητα. τι μας έμενε; ένα γιατί;
ούτε απάντηση ούτε λύση υπάρχει, είναι πλέον αργά, μόνο να φιλοσοφούμε ελπίζοντας στην (επόμενη ζωή αν υπάρχει) ότι η παρούσα κατάσταση θα μας γίνει μάθημα...
Μια ελληνική παροιμία λεει: "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού"

Ευχαριστώ
πάντα με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Θα έλεγα ΟΔΗ Στα τότε όνειρα μας, βλέποντας σήμερα την ματαιότητα στα δελεάσματα της Νέας Υόρκης.
χαιρετισμούς

με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο, φτάνει κάποτε η στιγμή, αυτή που νόμιζες ότι δεν θα έφτανε ποτέ να βάλεις στην παλάντζα τα υπέρ και τα κατά, μάλλον το τι έχει απομείνει από τα όνειρα σου, έτσι όπως γράφεις (η πραγματικότητα μας οδηγεί στο να πιστέψουμε ότι το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει… )

Πολύ αληθινό αλλά πρέπει να το καταλάβουμε απ την αρχή ώστε να πράττουμε καταλλήλως.
Όμως έτσι είναι η ζωή, υπάρχει μια αρχή κι ένα τέλος, όλλοι θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στην αρχή αλλά ο δημιουργός, η φύση, η μητέρα γη έχουν άλλη γνώμη.

Ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλησπέρα φίλε Ντένη,
Μετά που φύγατε εσείς ο Μάκης με φώναξε μέσα και μου το έδωσε, οπότε το βρήκα πολυ φιλοσοφικό και το ανάρτησα.

Ναι ο καφές του Σαββάτου ξανανιώνει την ταυτότητά μας με τις αναμνήσεις, για το ποιοι ήμασταν κάποτε νέοι σφριγιλοί κλπ...

Του Μάκη το Σονέτο ρίχνει την ωμή σκιά πάνω στους εναπομείναντας του σήμερα,
αλλα έτσι είναι η ζωή...

ευχαριστώ
χαιρετώ

Γαβριήλ


nikol είπε...

Με σοφές λέξεις γραμμένοι οι στίχοι του φίλου σου , Γαβριήλ.
Αποχαιρετισμός αξιοπρεπής .
Προς το παρόν μείνετε εκεί που είστε για να έχουμε και εμείς την υπερηφάνεια ότι ο Ελληνισμός της Αμερικής έχει καθάρια και λυρική ψυχή .Να ευχαριστήσω θερμά τον φίλο μας το Στράτο που μέσω εκείνου μπορώ να απολαμβάνω τα γραπτά σου!!
Καλό μας βράδυ.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,

Ναι, μάλιστα όπως γράφεις κι εσύ:
(Με σοφές λέξεις γραμμένοι οι στίχοι του φίλου σου)

Είναι λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό μόνο κι όταν φθάσεις στο αποκορύφωμα των ονείρων σου, όταν δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα ποιο εκεί, τότε γυρνάς κι αναζητάς νοσταλγικά τις ρίζες σου...

ευχαριστώ πολύ

με φιλία κι εκτίμηση

Γαβριήλ