To Καταφύγιο!

                                         Το καταφύγιο

 Ένα δάκρυ κύλησε απ τα μάτια του πέρασε απ τα χείλη του, γεύτηκαν την αρμύρα του κι έπεσε πάνω στην σελίδα χαρτιού, αυτή που έγραφε.

Τα γράμματα τρομαγμένα διαλύθηκαν, άπλωσαν γίνανε κηλίδες πολύγωνες ανομοιόμορφες σαν κομματιασμένος καθρέφτης, κοίταξε μέσα και είδε τον εαυτόν του χαμένο σε πυκνή ομίχλη φορώντας ένα κόκκινο σακάκι. Κάλεσε τον μανιάτη λες και ήταν ο Μάντης Κάλχας,

Κακά μαντάτα  θάχουμε τούπε. Ο  καπετάνιος τους, ο καπετάν Ιωακείμ  άλλαξε βαπόρι και πνίγηκε βόρειος Ατλαντικός.

Χαμένο   τα βαπόρι στην ομίχλη, το κρύο περόνιαζε μέχρι τα κόκκαλα, τράβηξε την κουβέρτα απ’ το ντουλαπάκι κι έπεσε ο  καθρέφτης, αυτός που τούχε χαρίσει Λεϊλά. Θυμήθηκε τα λόγια της.  Ήταν τόσο μακριά του! Κοίταξε γύρω του, το πέλαγος  τους είχε τυλίξει σε ένα πέπλο ομίχλης. Φτάνοντας στον ειρηνικό ωκεανό σε λιμάνι του Ελ Σαλβαδόρ ο Λευτέρης  φίλος του πνίγηκε, κολυμπώντας.    

 Η Οδέτη έγραψε την επιστολή την έκλεισε σε φάκελο, καθιστή στην καρέκλα έβαλε τον καθρέφτη στα πόδια της επάνω, έγραψε τον παραλήπτη και χτύπησε δυνατά για να κλείσει ο φάκελος.  Ο καθρέφτης θρυμματίστηκε. Κακό σινιάλο είπε 7 χρόνια κακιά τύχη θάχουμε. Η είδηση ήρθε με τηλεγράφημα, σκότωσαν τον αδελφό της  εν πλω στον Ατλαντικό ωκεανό. Οι γυναίκες μαζεύτηκαν στο σπίτι να ψάλλουν το Άβε Μαρία. Κοίταξε γύρω του, ένα καταπράσινο πέλαγος ζούγκλας τους έκλεινε στην αγκαλιά του.

 Πήρε  το αυτοκίνητο βγήκε στην πιάτσα, ένας αμερικανός τουρίστας τον σταμάτησε, μαζί με την πληρωμή τούδωσε και μια εικόνα του Ιησού με την λεζάντα: δεν ήταν κανένας πλούσιος μα ήταν Θεός.

Γυρνώντας ξάπλωσε στην αιώρα του, η ζέστη τον έπνιγε, προσπάθησε να συγκεντρωθεί.

Δεν τα κατάφερε, ζήτησε καταφύγιο στη γυναικεία αγκαλιά, χωρίς να ξέρει ότι ήταν προσωρινό.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης