Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Πελαργός

                                                     Μια αληθινή ιστορία

Ήταν πρωινές ώρες, Ιούλιος του 2014 στην Πύλαρο Κεφαλονιας,  προ ημερών είχα έρθει από την Νέα Υόρκη, όταν χτύπησε το τηλέφωνο, παραξενεύτηκα.
Από το ακουστικό ακούστηκε μια γυναικεία φωνή, ο Γαβριήλ είσαι;
Μα ναι εγώ ο ίδιος.

Τότε άρχισε μια μακρά εξομολόγηση, θα πρέπει να με θυμάσαι είμαι η Μαρία Γ.., η αδελφή του Πέτρου η κόρη του Μανώλη, του μπακάλη της γειτονιάς και συνέχισε σε θυμάμαι που είχες έλθει καινούργιος στην γειτονιά και ακουμπισμένος στον τοίχο έξω από την ταβέρνα του Ι. Τρίχα να στέκεσαι με το ένα ποδάρι σηκωμένο να το πατάς προς τα πίσω πάνω στον κίτρινο χρωματισμένο τοίχο και να παρατηρείς χωρίς να μιλάς. Κάθε μέρα στην ίδια θέση.

Πράγματι ήμουν καινουργιο-φερμένος απ’ το χωριό χωρίς γνωριμίες, παρατηρούσα τους ανθρώπους της πόλης, μετρούσα τ’ αυτοκίνητα που περνούσαν, μου έκαναν εντύπωση οι  νοικοκυρές που πήγαιναν ταψιά στον φούρνο για ψήσιμο, (τότε τα σπίτια δεν είχαν φούρνους παρά  γκαζιέρα.) ήμουν ντυμένος  με κοντά παντελονάκια, μένοντας ακριβώς απέναντι σ’ ένα ημιυπόγειο μαζί με την θεια μου.  Και οι δυο μας πρώτη φορά στην Αθήνα, είχα μια  όψη σα να έβλεπα τον κόσμο για πρώτη φορά, απλούστατα κοίταζα και ρουφούσα κάθε τι το καινούργιο από το ηλεκτρικό φως μέχρι τα πολύχρωμα πακέτα τσιγάρων και όλο κοίταζα τα πάντα, παρατηρούσα  τους άλλους ανθρώπους να περνούν δίπλα μου, όχι δεν ήξερα και πολλά πράγματα, σχεδόν τίποτα.

 Η     σκηνή στην οδό Ηρακλέους και Μεγίστης στην Καλλιθέα, εποχή της αθωότητας άνοιξη του  1949. Η φωνή εξακολουθούσε απ το τηλέφωνο: Εγώ  σε παρατηρούσα χωρίς να σε ξέρω, ίσως να έπλαθα και όνειρα σε είχα βαφτίσει ο Πελαργός  μου και μετά μια μέρα έτσι απότομα εξαφανίστηκες. Τώρα  μένω στην Κερατέα κι άρχισε να μου εξιστορεί την ιστορία της οικογενείας της, ότι ήταν Μικρασιάτες πρόσφυγες το πως βρέθηκαν στην Καλλιθέα.

Η αλήθεια είναι ότι την θυμήθηκα, αλλά έπεσα απ τα σύννεφα το πως με βρήκε; Την ρώτησα από περιέργεια, μετά από τόσα χρόνια πως με βρήκες; Που ξέρεις ότι είμαι εδώ στην Κεφαλονιά; Εκεί πήρε μια βαθειά ανάσα κι άρχισε πάλι να εξιστορεί:   θυμάσαι  τον αδελφό μου Πέτρο πέθανε,  στα υπάρχοντα του  που είχε αφήσει υπήρχε ένα βιβλίο δικό σου το Αχ Νάξερα το οποίο πήρα εγώ και το διάβασα, με μιας σε ξανάφερα μπροστά μου στην παιδική μου ηλικία αυτή που ήταν γεμάτη όνειρα, εσένα τον Πελαργό έτσι όπως σε είχα βαφτίσει    έλυσα το Αίνιγμα της εξαφάνισης σου, πάνω  στο βιβλίο σου ήταν γραμμένο το τηλέφωνό σου, έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω και πέτυχα.

 Τι  να πω το ότι ήταν απίστευτο, μετά από τόσα πολλά χρόνια, οι παιδικές αναμνήσεις δεν σβήνουν, όχι μόνο οι δικές μου αλλά και όλων  των ανθρώπων πάντως  για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ίσως και μια ρομαντική επαναφορά, της πέτρινης εποχής ναι μεν  τότε τα χρόνια ήταν δύσκολα αλλά ήταν χρωματισμένα με τα χρώματα της νιότης  της άγνοιας, του ρομαντισμού, της αθωότητας,   της φαντασίας και των πολύχρωμων ονείρων, από αυτά που πολύ δύσκολα πραγματοποιούνται.
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
                            ***


12 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Τι σου είναι, καμιά φορά, η ζωή, φίλε μου...

Καλό μήνα να έχουμε!

pylaros είπε...

Η ζωή μας ειφυλάσσει εκπλήξης που ούτε καν ήξερες ότι υπήρχαν, ή που ποτέ δεν είχαμε δώσει σημασία.
Άλλοι όμως σε παρατηρούν, ίσως και να ονειρεύοντε με μια διαφορά ότι ποτέ τους δεν σου είχαν δώσει σημάδι ότι σε πρόσεχαν,

Και μετά από τόσα πολλά χρόνια αυτό μας δίνει το παράδειγμα ό,τι οι παιδικές εντυπώσεις θα σε ακολουθούν σε όλη σου τη ζωή, έστω κι αν δεν πρόλαβες να τις εκφράσεις την εποχή της αθωότητας.
Γαβριήλ

George είπε...

Γεια σου κ. πελαργέ. Ουπς!! μπάρμπα Γαβριήλ ήθελα να πω.

Μα...μας έχεις μπερδέψει. Στο ένα βιβλίο Γερασιμάκης, στο άλλο Αστροναύτης, στο άλλο Γαβριήλ. τώρα πελαργός.. ..

Να δω τι άλλο θα μας φέρει ο....πελαργός.

Εμείς σε στείλαμε στην Ελλάδα να τακτοποιήσεις τις δουλειές κι εσύ τσιλημπούρδιζες μου φαίνεται. Μάλλον δεν έφταιγε το Ελληνικό κράτος που έμειναν οι δουλειές στη μέση.

Στην αρχή μας έλεγες οτι φταίει το ανύπαρκτο Ελληνικό κράτος για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες και τώρα βλέπω πελαργούς, περιστεράκια και ... πιτσουνάκια με την κ. Μαρία Γ..., αδελφή του Πέτρου και κόρη του Μανόλη του μπακάλη της γειτονιάς.

Η κυρα Ορτανσία διαβάζει ΠΥΛΑΡΟ;

Μη φοβάσαι. Εγώ δε θα της πω τίποτα.

Δε μας είπες όμως, συναντήθηκες με την Κ. Μαρία Γ...,την αδελφή του Πέτρου και κόρη του Μανόλη του μπακάλη της γειτονιάς;

Για λέγε, για λέγε.

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Καλό μήνα φίλε Γαβρίλη.
Απίστευτο αυτό που σου συνέβει. Μετά από τόσα χρόνια να δώσει σημεία ζωής και αγάπης.
Να που ακόμη υπάρχουν άνθρωποι.
Σημάδι παρήγορο.
Νάσαι καλά φίλε και το Σάββατο για καφέ.

nikol είπε...

Απίστευτη και όμως αληθινή ιστορία !!!! Μετά τόσα χρόνια και όμως όλα συμβαίνουν !!! Καλό μήνα καλέ μου φίλε και έτσι ευχάριστες εκπλήξεις να έχεις!!!

Μαριάνθη είπε...

Μπράβο στην κυρία που σου τηλεφώνησε και έδιωξε προφανώς τη σκιά που σκέπαζε τόσα χρόνια τα όσα κρατούσε στην σκέψη και στην καρδιά της. Αυτές είναι γλυκές στιγμές και ανθρώπινες στη ζωή.

pylaros είπε...

Φίλε Γιώργο, αυτό το Τώρα Πελαργός μου άρεσε.

Όλοι μας ειχαμε μια παιδική αθώα εποχή, ήταν η εποχή που πιστεύαμε σε όνειρα, σε Νεράιδες, ήταν η εποχή όπου η περιέργειά σου προς το αντίθετο φύλο σου έτρωγε τα σωθικά. Πολλοί από εμάς παίζαμε με την φαντασία μας ακόμα και με την καρδιά μας, κοκκινίζαμε (τουλάχιστον εγώ) όταν πλησίαζα κορίτσι να της μιλήσω, μπορώ να υποθέσω ότι έτσι θα υπηρχαν κι άλα παδιά αγόρια ή κορίτσια και το λέω με έμφαση της τότε εποχής, όχι της σημερινής.

Ότι ξεθάφτηκε μια τέτοια εντύπωση μετά από τόσα χρόνια εννοεί όπως κι εγώ είχα όνειρα, άλο τόσο και τα κορίτσια θα ονειρευόταν, μνήμες που έμειναν γραμμένες τυλιγμεες με μια παδική άγνοια κι αθωότητα.

Όχι φίλε μου Δεν υπήρξε καμιά συνάντηση και ξέρεις γιατί, γιατί η συνάντηση θα γκρέμιζε τα όνειρα, έτσι που καταντήσαμε

σε ευχαριστώ
χαιρετισμούς στην Βοστόνη,

με εκτίμηση

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γεια σου φίλε Ντένη,
Και σε μένα μου φαίνεται απίστευτο αλλά πιστεύω ότι οι παιδικες αναμνήσεις τα παιδικά όνειρα είναι αυτά που συνοδεύουν τον άνθρωπο ως το τέλος,

γιατί παραμένουν όνειρα με ένα μεγάλο ΑΝ!!!

ευχαριστώ
Καληνύχτα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,

Τα όνειρα της αθώας παιδικής ηλικίας ποτέ δεν χάνουντε, είναι αυτά που τροφοδοτούν όλο τον εσωτερικό μας κόσμο τον οποίο μόνο εμείς ξέρουμε.


ευχαριστώ
με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Η ωρίμανση της ηλικίας μας, μας κάνει ακόμα ποιο περίεργους (να μάθουμε) σε αναζήτηση των τότε ονείρων μιας παιδικής αθωότητας και ειλικρίνιας
Εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό Αν! έκανα έτσι ή αλιώς αν φανερωνόμουν ή όχι;
Αυτή σου η φράση (και έδιωξε προφανώς τη σκιά που σκέπαζε) πάει τόσο βαθυά στον ψυχικό κόσμο της καρδιάς, που πολλοί έχουμε περάσει...

Ευχαριστώ
χαιρετισμούς Ν. και παιδιά
με αγάπη
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...μωρό παιδί, ούτε δεκάχρονο!!!!
να που έγινε ο κύκλος...

βλέπεις; και λες δεν θα βγ'αλεις άλλο βιβλίο...

να που χρειάζεται.

Καλό μήνα,

Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Γιώτα!
Ναι έτσι απότομα μου ήρθε ο Πελαργός, ποιος ξέρει μπορεί κάποτε να έρθει κα χελιδόνι, (αστειεύομαι)

Όσο για άλλο βιβλίο, δεν το έχω σκεφτεί,
(Μου φτανει μόνο μιαν ακρούλα στο ακρογυάλι) όπως λέει κι ένα τραγούδι, μου φτάνει μόνο αυτά που γράφω και δημοσιεύω στο Ιντερνετ και σε διάφορα Έντυπα.

ευχαριστώ
Χαιρετισμούς Δ...
χαιρετώ

Γαβριήλ