Άνθρωποι, Άνθρωποι:

                                                                Άνθρωποι: Άνθρωποι:

Στη ζωή υπάρχουν αντιθέσεις, εάν δεν υπήρχαν η ζωή θα ήταν μια βαρετή συνύπαρξη. Πιο πολύ τις βλέπουμε εμείς οι έλληνες της Διασποράς, οι ομογενείς που ζούμε στο εξωτερικό μέσα σε πανσπερμία φυλών και χρωμάτων. Επίσης αισθανόμαστε τις αντιθέσεις κι αναμεταξύ μας, αν και είμαστε όλοι έλληνες ομογενείς εν τούτοις ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορά γνώμης, πίστης, λατρείας, ακόμα και αγάπης, είναι μοναδικός, εγωιστής, δεν υπάρχει κανένας μα κανένας που να του μοιάζει, ούτε σε φάτσα,  ούτε σε πιστεύω, μα ούτε και στην αγάπη, είμαστε όλοι άνθρωποι.

Η ψυχή σου λαχταρά από αγωνία, όταν τα δάκτυλα σου κρατούν την πένα και γράφουν τις εμπνεύσεις του νου σου στο χαρτί, εκεί ανοίγει η πηγή των σκέψεών σου, και ρέουν σα ρυάκι γάργαρου νερού που ξεσκεπάζει τις ρίζες του τόπου σου. Κλαις, υποφέρεις από παιδική νοσταλγία. Γράφεις με τα ίδια ελληνικά γράμματα που γαλουχήθηκες, δεν τα ξέχασες. Είναι τα μόνα που δεν έχουν αλλάξει. Αποτυπώνεις τις σκέψεις σου σε χάρτινες σελίδες οι οποίες φιλικά προσκείμενες αντέχουν σε ότι γράφεις, τις γεμίζεις και τις πετάς σε μιαν άκρη με την ελπίδα δημοσίευσης κάποτε σε φόρμα βιβλίου. 

Σελίδες γεμάτα έρωτα, αγάπη, αναμνήσεις, σελίδες που εξυμνούν το δόξα εν υψίστης, άλλες μυρίζουν λιβάνι, άλλες λεν το πάτερ ημών, άλλες υμνούν την θεά Αθηνά, άλλες κατηγορούν, άλλες μισούν τις υπόλοιπες δια το πιστεύω τους. Έτσι όπως είναι τσαλακωμένες ξεχασμένες, σκονισμένες πεταμένες σε μια γωνιά μαλώνουν αναμεταξύ τους, κολλούν οι ομοϊδεάτισσες η μια με την άλλη, γίνονται φύλλα, εχθρεύονται τις άλλες, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι φτάνει μια καύτρα ανθρώπινου τσιγάρου, αυτού που καπνίζεις, αυτό που παίρνεις μια ρουφηξιά το βάζεις στο τασάκι, συνεπαρμένος απ’ το γράψιμο το ξεχνάς, όταν το θυμάσαι είναι πλέον στάχτη. Η καύτρα του μπορεί να πέσει σαν ουράνιο αστροπελέκι πάνω στις σελίδες,  για να χαθούν μια για πάντα.

Τι θα μείνει μετά; Μα ασφαλώς η στάχτη για όλες, αυτές τις σελίδες που έγραφαν για αγάπη, για έρωτες, για εγωισμούς, για λιβάνι και λιτανείες, μα και αυτές που έγραφαν για το θάνατο της Υπατίας, ή την καταστροφή της Αλεξανδρινής  βιβλιοθήκης. Όλες θα χαθούν…
Θεέ μου! τι ουτοπία να προσπερνάμε εμείς οι άνθρωποι τον αλτρουισμό, την ανθρώπινη ομόνοια κι αγάπη, την φιλοπατρία  και να φθονούμε τους άλλους λες και  είμαστε οι μόνοι αλάθητοι, χωρίς να σκεφτούμε ότι κανείς δεν είναι  αθάνατος.                                  

 Οι άνθρωποι τα πάθη τους, οι ιδέες τους, μοιάζουν σαν τα τσαλακωμένα χάρτινα φύλλα, συνυπάρχουν, μαλώνουν αναμεταξύ τους, δεν σκέφτονται ποτέ ότι είμαστε περαστικοί πάνω στη γη μας υπάρχει χώρος για όλες τις ιδέες, για όλους τους ανθρώπους,  ότι δεν είναι τίποτα δικό τους, όλα ανήκουν στην μητέρα γη.                            

                                               ***

Γαβριήλ Παναγιωσούλης