Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Δεν θέλω να περιαυτολογήσω...


Με το παρόν δημοσίευμα δεν θέλω να περιαυτολογήσω, απλούστατα περιγράφω μια ανθρώπινη σκηνή κάτι που μας λείπει τόσο στην σημερινή κοινωνία που ζούμε!

 Στην εδώ επικράτεια των ΗΠΑ υπάρχουν σχολεία για ενήλικες, είναι αυτά τα οποία βοηθούν ενήλικες άνω των 21 ετών να αποκτήσουν δίπλωμα Λυκείου, συνήθως οι μαθητές είναι εργάτες οι οποίοι θέλουν να ανεβούν στην εργασία τους σε μια ανώτερη θέση αλλά εμποδίζονται γιατί δεν έχουν δίπλωμα Λυκείου

Η 24η  Οκτωβρίου 2014 είναι μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου κι εξηγούμε:

Το Σεπτέμβρη 2014  γράφτηκα σε ένα τέτοιο  σχολείο, για ενήλικες έχοντας υπ’ όψη μου να τελειοποιηθώ στους υπολογιστές, οι συμμαθήτριες και συμμμαθητές  όλοι ώριμοι άνθρωποι.
Πολύ φιλική  ατμόσφαιρα, η δασκάλα είχε ξετρελαθεί  μαζί μου από τις συζητήσεις μας   ήμουν πάντα μπροστά στις περισσότερες παγκόσμιες γνώσεις και σε διάφορα μαθήματα. Όλοι ζητούσαν την συντροφιά μου. Μετά κι αφότου κάθισα 5 εβδομάδες έμαθα ότι δεν υπάρχει μάθημα υπολογιστών. Έτσι αποφάσισα να αλλάξω σχολείο.  Μου έκαναν εξετάσεις όλο το πρωί σε ένα δωμάτιο  με χρονόμετρο. 
Τελείωσα τις ασκήσεις  σηκώθηκα και πήγα στην τάξη να τις παραδώσω. Εκεί με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη,    είχαν ετοιμάσει μαθητές και η δασκάλα ένα surprise party  προς τιμή μου, ένοιωσα ότι είμαι μέλλος μια κοινωνίας, με αγκάλιασα με φίλησαν και μου ευχήθηκαν καλή τύχη. Σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκρότησαν. Έμεινα αποσβολωμένος,  ένιωσα ότι ξαναγεννιόμουν σε μια ανθρώπινη θαλπωρή κάτι όπου είχα να το ζήσω πολλά, πολλά χρόνια. 
Η Δασκάλα με παίρνει κατά μέρος και μου λέει έμαθα τόσα πολλά από εσένα! 
Μετά ποζάραμε να βγάλουμε φωτογραφία μαζί, όπως και όλοι  μαθητές έβγαλαν φωτογραφίες μαζί μου τα φλας αναβόσβηναν συνεχώς. Κρίμα δεν είχα πάρει την μηχανή μαζί μου. Ομολογώ  ότι δεν το περίμενα! 
Απίστευτο και όμως αληθινό.

                                       Γαβριήλ Παναγιωσούλης 


14 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Με λίγα λόγια, λόγια φίλε Γάβο, αποφοίτησες με άριστα και με επαίνους! Κι αυτή η αναγνώριση, τόσο από τους «συμμαθητές» σου όσο και από τη δασκάλα, είναι η πλήρης ικανοποίηση. Πιότερο από τις όποιες γνώσεις είναι όλο αυτό που ένιωσες.
Σου οφείλω ένα μέγα ΜΠΡΑΒΟ! Το επόμενο βήμα σου ελπίζω να είναι κάποιο Πανεπιστήμιο.
Αυτό είναι πράγματι ευτυχία, τι άλλο να πω.
Αυτή τη δική σου ευτυχία μου την μετέδωσες κι εμένα φίλε μου. Το καταχάρηκα, θέλω να με πιστέψεις.

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Χαίρομαι φίλε μου που πάντα προσπαθείς να ανακαλύπτεις νέους ορίζοντες. Και πάντα τους βρίσκεις.
Προχώρα φίλε. Είμαι σίγουρος πως πάντα θα νικάς.

pylaros είπε...

Καλή εβδομάδα φίλε Στράτο,

Ήρθε κι αυτή η τόσο βραχυπρόθεσμη περίοδος μιας σχολικής εμπειρίας να προστεθεί ανάμεσα σε τόσες άλλες άλλες ώστε να δημιουργήσουν μια πιο ολοκληρωμένη όψη της ζωής και να με προβληματίσει με ένα αμήχανο Αν!
αν έκανα αυτό τότε ή εκείνο το άλλο.
Al fin la vida es un enigma

saludos
gracias
Gabo

pylaros είπε...

Ευχαριστώ σε φίλε Ντένη για τα καλά σου λόγια.
Στην ηλικία μου είναι μέχρι πότε θα αντέχω-ουμε!


χαιρετώ
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Μπράβο Γαβριήλ!!!!!
Μόνο μπράβο!!!!!

nikol είπε...

Αυτή σου η ανάρτηση είναι η σπουδαιότερη όλων κατ΄εμέ γιατί είναι σημαντικό να μαθαίνουμε όσο πιο πολλά μπορούμε!!! Με κάνεις χαρούμενη γιατί σαν άνθρωπος είμαι έτσι και εγώ και νομίζω ότι κάθε φορά θα νιώθεις την ίδια χαρά σαν αυτή!!!
Μπράβο σου καλέ μου φίλε !!!
Ενα γλυκό φιλί σε όλη σου την οικογένεια και κυρίως σε σένα που τολμάς!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου "Μπράβο"
Και είχα να μπω σε κανονική τάξη σχολείου από την εποχή του τότε στην Ελλάδα...
Έχω την εντύπωση ότι τα κατάφερα μια χαρά.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
με γέμισες απερίγραπτη χαρά με αυτό που γράφεις: (και κυρίως σε σένα που τολμάς!!!)

Έκανα κάτι στην ζωή μου που θα έπρεπε να το είχα κάνει πριν πολλά χρόνια.
Στην αρχή μπήκα δειλά, δειλά στην τάξη, μετά κατάλαβα ότι όλοι οι υπόλοιποι ήταν σαν κι εμένα
όμως είχαν την αβάντα ότι ήταν νεότεροι στην ηλικία.
Με καλωσόρισαν με αγκάλιασαν η δε δασκάλα με φώναζε για συζητήσεις προπαντός σε ένα δοκίμιο που είχαμε για μάθημα Never Say Never "Ποτέ μην λες ποτέ" Δηλαδή μην λες ποτέ ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό που έχεις βάλει στο μυαλό σου. Στο τέλος που με χaιρέτισε μου είπε I Learn so much from you!!
Έμαθα τόσα πολλά από εσένα!!! ε με αυτό που άκουσα πέταξα στα ουράνια λες και ήμουν παιδάκι. Οι δε μαθητές μαθήτριες σηκώθηκαν όρθοι και με χειροκρότησαν. καθώς έφευγα μια μικρή από τον Άγιο Δομινίκο μου λέει, σκεφτόμουνα να σε ρωτήσω κι έλεγα μέσα μου αυτός πρέπει να μιλά ισπανικά αλλά δεν πρόλαβα! Φεύγεις!
Η τάξη μέσα μου θύμισε λίγο όταν ζούσα στην Γουατεμάλα ο μόνος Έλληνας σε όλη την πολιτεία του λιμανιού, είχα πολλούς, πάρα πολλούς φίλους γνωστούς σε ένα περιβάλον φιλικό συναδελφικό.

Ευχαριστώ, επίσης ευχαριστώ και για το γλυκό φιλί στην οικογένειά μου
με αγάπη
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...δεν σου το είπα από την αρχή;;;;;;;;;;

"..ο πιο καλός ο μαθητής!!!"

Όσο το μυαλό "δουλεύει"
τόσο η καρδιά ευφραίνεται!

Καλή συνέχεια,
Χαιρεστισμούς,
Υιώτα

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Και νάθελες να περιαυτολογήσεις αγαπημένε μου Γαβρίλη,δε θα το πιστεύαμε,γιατί είσαι τόσο ταπεινός και τόχεις αποδείξει.
Οπως έχεις αποδείξει αυτή την αγνή παιδικότητα και περιέργεια για κάθε τεχνολογικό ή λογοτεχνικό νέο!
Δικαίως λοιπόν πήρες την άγουσα γι ανώτερα κι εύχομαι τίποτα να μη σε σταματήσει να μαθαίνεις!!!
Με πολύ αγάπη και θαυμασμό
Χαρά

pylaros είπε...

Ευχαριστώ κι εύχομαι κι εγώ ο ίδιος να υπάρξει καλή συνέχεια, αγαπητή Υιώτα

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,
Με χαροποίησε η επίσκεψή σου, η δε εγγραφή μου στα μαθήματα, μου ξανάφερε στο νου την τότε εποχή με τον κοντυλοφόρο και την πλάκα και όχι μόνο αλλά έσπασε και την μονοτονία της καθημερινότητας, ένα κι έδειξα κι ένα ενδιαφέρον που το λένε εδώ food for the Brain= τροφή για τον εγκέφαλο.

Ευχαριστώ με αγάπη

Γαβριήλ

Giorgos Varvakis είπε...

Μπράβο, χίλια "ΜΠΡΑΒΟ" αγαπητέ φίλε Γαβρίλη!!!!!!!
Καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σου!!

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου μα και για τα καλά σου λόγια φίλε Γιώργο.

με εκτίμηση
Γαβριήλ