Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Άνθρωποι, Άνθρωποι:

                                                                Άνθρωποι: Άνθρωποι:



Στη ζωή υπάρχουν αντιθέσεις, εάν δεν υπήρχαν η ζωή θα ήταν μια βαρετή συνύπαρξη. Πιο πολύ τις βλέπουμε εμείς οι έλληνες της Διασποράς, οι ομογενείς που ζούμε στο εξωτερικό μέσα σε πανσπερμία φυλών και χρωμάτων. Επίσης αισθανόμαστε τις αντιθέσεις κι αναμεταξύ μας, αν και είμαστε όλοι έλληνες ομογενείς εν τούτοις ο κάθε ένας από εμάς έχει διαφορά γνώμης, πίστης, λατρείας, ακόμα και αγάπης, είναι μοναδικός, εγωιστής, δεν υπάρχει κανένας μα κανένας που να του μοιάζει, ούτε σε φάτσα,  ούτε σε πιστεύω, μα ούτε και στην αγάπη, είμαστε όλοι άνθρωποι.

Η ψυχή σου λαχταρά από αγωνία, όταν τα δάκτυλα σου κρατούν την πένα και γράφουν τις εμπνεύσεις του νου σου στο χαρτί, εκεί ανοίγει η πηγή των σκέψεών σου, και ρέουν σα ρυάκι γάργαρου νερού που ξεσκεπάζει τις ρίζες του τόπου σου. Κλαις, υποφέρεις από παιδική νοσταλγία. Γράφεις με τα ίδια ελληνικά γράμματα που γαλουχήθηκες, δεν τα ξέχασες. Είναι τα μόνα που δεν έχουν αλλάξει. Αποτυπώνεις τις σκέψεις σου σε χάρτινες σελίδες οι οποίες φιλικά προσκείμενες αντέχουν σε ότι γράφεις, τις γεμίζεις και τις πετάς σε μιαν άκρη με την ελπίδα δημοσίευσης κάποτε σε φόρμα βιβλίου. 

Σελίδες γεμάτα έρωτα, αγάπη, αναμνήσεις, σελίδες που εξυμνούν το δόξα εν υψίστης, άλλες μυρίζουν λιβάνι, άλλες λεν το πάτερ ημών, άλλες υμνούν την θεά Αθηνά, άλλες κατηγορούν, άλλες μισούν τις υπόλοιπες δια το πιστεύω τους. Έτσι όπως είναι τσαλακωμένες ξεχασμένες, σκονισμένες πεταμένες σε μια γωνιά μαλώνουν αναμεταξύ τους, κολλούν οι ομοϊδεάτισσες η μια με την άλλη, γίνονται φύλλα, εχθρεύονται τις άλλες, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι φτάνει μια καύτρα ανθρώπινου τσιγάρου, αυτού που καπνίζεις, αυτό που παίρνεις μια ρουφηξιά το βάζεις στο τασάκι, συνεπαρμένος απ’ το γράψιμο το ξεχνάς, όταν το θυμάσαι είναι πλέον στάχτη. Η καύτρα του μπορεί να πέσει σαν ουράνιο αστροπελέκι πάνω στις σελίδες,  για να χαθούν μια για πάντα.

Τι θα μείνει μετά; Μα ασφαλώς η στάχτη για όλες, αυτές τις σελίδες που έγραφαν για αγάπη, για έρωτες, για εγωισμούς, για λιβάνι και λιτανείες, μα και αυτές που έγραφαν για το θάνατο της Υπατίας, ή την καταστροφή της Αλεξανδρινής  βιβλιοθήκης. Όλες θα χαθούν…
Θεέ μου! τι ουτοπία να προσπερνάμε εμείς οι άνθρωποι τον αλτρουισμό, την ανθρώπινη ομόνοια κι αγάπη, την φιλοπατρία  και να φθονούμε τους άλλους λες και  είμαστε οι μόνοι αλάθητοι, χωρίς να σκεφτούμε ότι κανείς δεν είναι  αθάνατος.                                  
 Οι άνθρωποι τα πάθη τους, οι ιδέες τους, μοιάζουν σαν τα τσαλακωμένα χάρτινα φύλλα, συνυπάρχουν, μαλώνουν αναμεταξύ τους, δεν σκέφτονται ποτέ ότι είμαστε περαστικοί πάνω στη γη μας υπάρχει χώρος για όλες τις ιδέες, για όλους τους ανθρώπους,  ότι δεν είναι τίποτα δικό τους, όλα ανήκουν στην μητέρα γη.                            
                                               ***

Γαβριήλ Παναγιωσούλης







12 σχόλια:

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Φίλε μου.
Σοφά τα λόγια σου.
Όμως χρειάζονται καρδιές να μπορούν να τα δεχτούν.
Και τέτοιες σήμερα δεν υπάρχουν.
Οπότε......
Νάσαι καλά.

Μηθυμναίος είπε...

Δεν ξέρω γιατί Γάβο, αλλά είναι σα να σε βλέπω, στη φαντασία μου φυσικά, να κρατάς την πένα στο χέρι σου, να βουτάς την άκρη της, όχι στο μελάνι αλλά στην καρδιά σου και να γράφεις. (Αυτό, άλλωστε δεν κάνω κι εγώ;)
Κι όλα είναι κομμάτια της, φίλε μου… Δικά σου κομμάτια που τα ξεριζώνεις και τα προσφέρεις απλόχερα -ελάχιστο πρόσφορο- σε όλους εμάς που συμπορευόμαστε, κατά κάποιο τρόπο μαζί σου.

pylaros είπε...

Χαιρετώ σε φίλε Ντένη,
Θα πρέπε να πιστέψουμε ότι ο κάθε ένας μας έχει μια διαφορετική ιδιοσυγκρασία, και είναι αποκλειστικά δική του.

(Όμως έχουμε μια κοινή προέλευση κι ένα κοινό τέλος. αυτό είναι που ξεχνάνε ι άνθρωποι...)
Και ΔΗ οι ομογενείς...

Αυτό είναι και το μεγαλείο της φύσης η οποία δημιουργεί δισεκατομμύρια ανθρώπινες υπαρξεις, χωρίς να μοιάζει η μία με την άλλη.

Να έχεις μια καλή εβδομάδα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο αυτό έκανα όλη μου την ζωή πριν ακόμα βγουν οι υπολογιστές όταν πηγαίναμε για ψώνια με την γυναίκα προπαντός στα Μολλ καθόμουν στο αυτοκίνητο και περίμενα, όχι δεν μου έκανε γούστο να έμπω μέσα εκτός αν ήθελα να αγοράσω κάτι.
Εκεί λοιπόν έγραφα, έγραφα μετα τα πετούσα κάπου, ώσπου να να γίνουν πολλές σελίδες μετά έχανα μερικές,

Αλλά πάει πέρασε αυτή εποχή σήμερα γράφουμε σην οθώνη...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

:) κι αν σου πως πως πολλές φορές έχει τύχει να γράψω με το φως του φεγγαριού πάνω σε χαρτοπετσέτα με χάσω τη σκέψη μου...
Να είσαι καλά. Καλή εβδομάδα.

nikol είπε...

Νομίζω καλέ μου φίλε πως πολλές ανθρώπινες αξίες έχουν ξεφτίσει πλέον !!! Ανθρωποι που κρατάμε το ΄΄εγώ ΄΄μας σφιχτά λες και είναι το αρτιότερο κομμάτι του πλανήτη .. Πόσο λίγοι έχουν μείνει τελικά οι ανθρώπινοι φίλοι!!!Πόσο σπάνια ακούμε το ΄΄εμείς΄΄ πόσο εύκολα λέμε ΄΄σ΄αγαπάω΄΄ , πόσο ΄΄λίγοι΄΄ είμαστε τελικά !!!
Καλό σου ξημέρωμα Γαβριήλ και αν σε αποκαλώ φίλο χωρίς να σε γνωρίζω , είναι γιατί μέσα από τα κείμενά σου βρίσκω κομμάτια από εμένα και έτσι μου το επιτρέπω !!!!Καλό ξημέρωμα!!

Αστοριανή είπε...

(Όμως έχουμε μια κοινή προέλευση κι ένα κοινό τέλος. αυτό είναι που ξεχνάνε ι άνθρωποι...)
Και ΔΗ οι ομογενείς... ΓΠ


...και όχι μόνο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Για να μην χάσω την σκέψη μου πολλές φορές την νύχτα σηκώνομαι και γράφω πάνω σε οτιδήποτε βρω για να μην ξεχάσω την σκέψη μου...

Ευχαριστώ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή ου Νικόλ, πόσο δίκιο έχεις σε αυτά που γράφεις,
Θυμάμαι νέος γύριζα όλο τον κόσμο με τα βαπόρια ήμασταν όλοι μας νεαροί ναυτικοι σαν μια οικογένεια, όταν έφευγε ένας μας οι υπόλοιποι του έδιναν τις καλύτερες ευχές τους, ακόμα μερικοί κλαίγανε, μας ένωνε ο κύνδινος η αγάπη, η εξάρτηση του ενός από τους άλλους στα διάφορα λιμάνια.
Ειχα ένα φίλο από την Θεσσαλονίκη, όταν έφυγα στην Γουατεμάλα μέχρι την τελευταία στγμή προσπαθούσε να με αποτρέψει, εν τέλει δεν τα κατάφερε, άρχισε να κλαίει έβγαλε από το δάχτυλό του ένα δαχτυλίδι και μου το χάρησε.

Δεν τον ξαναείδα και πάνε πολλά χρόνια.
Όμως εδώ στα ξένα όλοι οι ομογενείς αν και όλοι Έλληνες o κάθε ένας προέρχetai από διαφορετικό παρελθόν (backround) έτσι υπάρχει μια ανομοιομορφία στα έργα και στα αισθήματα.

κι όλοι μαζί συμφωνούν ότι είμαστα άνθρωποι, ότι όλοι θαέχουε την ίδια τύχη, την της φθοράς...
Αλλά ο καθένας μας ζει στον δικό του κόσμο, το δικό του εγώ υπερισχύει.

Σε ευχαριστώ πολυ το θεωρώ τιμη μου, που με αποκαλείς φίλο...
Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αχ αγαπητή ου Γιώτα,
Μια σοφή κουβέντα, βγήκε από το στίψιμο της ανθρωπινης νοημοσήνης...

Και ΔΗ οι ομογενείς

Χαιρετισμους
με αγάπη

Γαβριήλ

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

ΑΓαπητέ μου Γαβρίλη
δε ξέρω τι απ όλα να πρωτοσχολιάσω
Διαβλέπω μία πίκρα στα γραφόμενά σου, μία απογοήτευση και απο τις ανθρώπινες σχέσεις και απο την τύχη των γραπτών του καθενός που ασχολείται μ αυτά.
Για τις ανθρώπινες σχέσεις ούτε οι πιο σπουδαίοι ψυχολόγοι & και ερευνητές κατάφεραν να δωσουν επαρκείς εξηγήσεις.Οπότε πορευόμαστε ...όπου μας πάει η καρδιά κι οι αντοχές μας.
Οσο για τα γραπτά,άσχετα πού και αν θα καταλήξουν κάπου, τη στιγμή που γράφονται είναι μία ψυχική εκτόνωση.Ενα χάρισμα που δνε το έχουν πολλοί και πολύ το ζηλεύουν
Πορεύσου λοιπόν όπως μέχρι σήμερα και μη σ απασχολεί το "μεταφυσικό". Το σήμερα είναι το παν και οφείλεις να τ απολαμβάνεις όπως σου δίνεται
Την αγάπη μου και στη σκέψη μου πάντα σου στέλνω
Χαρά

pylaros είπε...

Καλησπέρα αγαπητή μου Χαρά,
Χάρηκα που σε είδα, δηλαδή να λαμβάνεις μέρος στην παρέα μας.
Welcome back!

Τα γραπτά μου όχι δεν είναι πικρία, αλλά θα έλεγα ένα Reflection, μα αντανάκλαση της κοινωνίας που ζούμε και υπάρχουμε, προπαντός εδώ στα ξένα κι αυτό γίνεται άσχετα από την δική μου θέληση, διότι στην αρχή το έβλεπα κάτι τι το ανάγωγο, κάτι τι το μη λογικό.
Μετά συνήθισα και κατάλαβα, ότι δυστυχώς αυτό που επικρατεί είναι ο κάθε ένας για τον εαυτόν του.
Κανείς δεν σκέφτεται ότι είμαστε τόσο ολίγοι!!!
ότι είμαστε άνθρωποι φθαρτοί προερχόμενοι από την ίδια εθνικότητα, αλλά το εγώ υπεράνω όλων.
Τι αυταπάτη, Que ilusión!!
καληνύχτα χαρά μου, σου εύχομαι καλή υγεία κι ένα μεγάλο ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ