Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

ΚΑΛΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2015


                                                          ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ 



Καλό μήνα Φλεβάρη εύχομαι σε όλους τους φίλους-ες και επισκέπτες του ΠΥΛΑΡΟΣ.

 Αυτή η δημοσίευση δεν την είχα προγραμματισμένη όμως μιαν ημέρα σαν και την σημερινή  δηλαδή 2 του Φλεβάρη μέρα όπου εόρταζαν την Υπαπαντή ξεκίνησα να ανοίγω το νήμα της φυγής μου από το μέρος που γεννήθηκα λες και ήμουν χαρταετός όπου θα πέταγα ψηλά έξω μακριά από τα κλειστά σύνορα της Πυλάρου Κεφαλληνίας, που όμως δεν ήμουν χαρταετός αλλά ένας αδαής, άβουλος πιτσιρικάς απόφοιτος δημοτικού σχολείου, καχεκτικός,  αδύνατος, με κοντά παντελονάκια όπου άλλοι είχαν την καλούμα του χαρταετού στα  χέρια τους.

  
Ήταν λοιπόν  δύο του Φλεβάρη του 1949 ημέρα Τετάρτη θάταν  μεσημέρι, το φορτάκι ένα Τ4   (δεν υπήρχαν λεωφορεία)  του καμπαλέριου αναχωρούσε για την Σάμη το λιμάνι 15 χιλιόμετρα από τα Μαρκάτα, το χωριό μου.
Ήταν γεμάτο, ανέβηκα και κρατιόμουν στο φτερό. Ο Πατέρας μου ήταν στριμωγμένος σ ένα κάθισμα, η θεια μου κι αυτή το ίδιο.

Στις 5 το απόγευμα θα περνούσε το βαπόρι ΠΙΝΔΟΣ του Ποταμιάνου, της Ηπειρωτικής ατμοπλοΐας για τον Πειραιά μέσω της Διώρυγας της Κορίνθου.

Το φορτάκι ένα  έπρεπε να γυρίσει στην βάση του, οπότε ο πατέρας μου με φίλησε, μου ευχήθηκε καλή τύχη κι έφυγε.
Δεν τον ξαναείδα, όταν γύρισα μετά από 23 χρόνια είχε πεθάνει.

Μείναμε η θεια μου κι εγώ περιμένοντας να φανεί το πλοίο, σαν σκοτείνιασε μας είπαν ότι το βαπόρι δεν θα έρθει αλλά θα ερχόταν την επόμενη μέρα, τότε ξέκοψα μόνος μου και περπατούσα στους δρόμους του λιμανιού, δάκρυα κυλούσαν απ τα μάτια μου, πρώτη μου φορά μακριά απ’ την πατρική φωλιά  με είδε ένας χωριανός και με ρώτησε γιατί κλαίω, δεν του απάντησα. Όμως μετέφερε τα νέα αυτά στον πατέρα μου, ο οποίος μου έγραψε μετά να του εξηγήσω γιατί έκλαιγα. Την νύχτα είχαμε τρυπώσει στην είσοδο ενός ξενοδοχείου, ξάφνου κάποιος φώναξε όλοι έξω στο ξενοδοχείο θα έμεναν ή χωροφύλακες ή αντάρτες. Δεν θυμάμαι ποιοι από τους δυο.

Ακόμη συνεχιζόταν ο εμφύλιος, τελικά βρήκα μια καρέκλα σε πεζοδρόμιο  σ’ ένα καφενείο ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω σ’ ένα σιδερένιο στρογγυλό τραπεζάκι κι έμεινα έως το πρωί.

Είχα μαζί μου μια χάρτινη μικρή βαλίτζα μικρούτσικη τόση δα φτιαγμένη στην Τσεχοσλοβακία και τι να είχα μέσα δυο αλλαξιές εσώρουχα από σακιά ζάχαρης, δυο παντελονάκια κοντά ένα πουλόβερ (ζηλέ) καφέ πλεγμένο στο χέρι από μαλλί προβάτων και χρωματισμένο καφέ με χρώμα από καρυδότσουφλα,   ένα σακάκι καφετί. Ήρθε το βαπόρι φουντάρισε αρόδου, με μια βάρκα με κουπιά πήγαμε μέσα. Πρώτη μου φορά έβλεπα ηλεκτρικούς λαμπτήρες να μεταδίδουν φως, (κοίταζα σαν χαζός το ηλεκτρικό φως, όσο κι αν σήμερα φαίνετε παράξενο)




 Κάποιος μούκλεψε την βαλίτζα στο βαπόρι έκλαιγα τότε με βοήθησε ένας χωριανός μου, την είχε πάρει ένας καλόγηρος και την είχε σαν προσκεφάλι.

Φτάνοντας στην Αθήνα έτρεμα απ το κρύο με πήγε ο μπάρμπας μου  στην οδό Αθηνάς στα σαράφικα και μου αγόρασαν ένα μεταχειρισμένο  πανωφόρι από αυτά της Αμερικανικής βοήθειας.


Ήταν η αρχή, ήταν το πέταγμα του χαρταετού, μακριά πέρα απ τον ορίζοντα σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, η καλούμα όμως έμεινε εκεί δεμένη στο μέρος που γεννήθηκα, αυτό που σήμερα έχει ερημώσει να μου θυμίζει μια  χρονιάρα μέρα της Υπαπαντής

Γαβριήλ Παναγιωσούλης   


12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η dennis kontarinis άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Καλό Μήνα,":

Υπέροχες και συγκινητικές οι αναμνήσεις σου φίλε.
Πάντα θα έχεις κάτι πολύ ενδιαφέρον να μας πεις.
Νάσαι καλά.

Μηθυμναίος είπε...

Είναι αυτές οι ημερομηνίες, Γάβο, που μένουν μέσα μας ανεξίτηλες για να μας θυμίζουν τις ρίζες μας, τη γη μας, και τα κλωνάρια μας.
Σκέπτομαι κι αναλογίζομαι με πόση δύναμη θωρακίστηκες, μωρό πράγμα, για να ανταπεξέλθεις απ’ όλα αυτά που πέρασες για να φτάσεις εκεί που είσαι τώρα. Στην πιο τρυφερή ηλικία σού έλαχε ο κλήρος να μισέψεις αφήνοντας πίσω τόσα που σ’ έδεναν με τον τόπο σου, με τα αγαπημένα σου πρόσωπα και να απομακρυνθείς από «την πατρική φωλιά».

Και σαν να μην έφταναν όλα…
«… οπότε ο πατέρας μου με φίλησε, μου ευχήθηκε καλή τύχη κι έφυγε. Δεν τον ξαναείδα, όταν γύρισα, μετά από 23 χρόνια, είχε πεθάνει…» Τραγικό, φίλε μου. Το διαβάζω και συγκινούμαι...
Δεν έχω άλλα λόγια…

Έχεις την αγάπη, την εκτίμηση και τη φιλία μου

airis είπε...

Αγαπητέ Γαβρίλη ,
δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου στον αποχαιρετισμό του πατέρα.
Πόσα πολλά στερήθηκες σε τρυφερή ηλικία!
Ταξίδι στο άγνωστο, σε εποχές σκληρές.
Κι όμως!
Άντεξες, ανδρώθηκες, πάλεψες, έζησες, έμαθες, μορφώθηκες, έγραψες!
Κι είσαι εδώ σήμερα, να νοσταλγείς και εμείς μαζί σου να ταξιδεύουμε στο χτες, μέσα από τα λόγια σου και τις εικόνες του χτες!

Καλό μήνα!
Σου αφιερώνω τον αγαπημένο μου Φεβλάρη των Φλεβών του Π.Θαλασσινού!
https://www.youtube.com/watch?v=SHpJmO4ZhS4

Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι
κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι
Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει
στα σπίτια των απόντων φτερουγίζει

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Δε θα σου γραψω τίποτα πρωτότυπο Γαβρίλη μου,που δε τόχουν πει ήδη οι προηγούμενοι,απλά οτι με συγκινείς με κάθε σου τρυφερή αναδρομή στο παρελθόν...πόσο μαλλον μ αυτή που σ ε σημάδεψε,αλλά σ οδήγησε και σ άλλους ουρανούς!!!
Νάσαι πάντα καλά, με όλη μου την καρδια το εύχομαι

pylaros είπε...

Αγαπητέ Ντένη,
Είναι μερικές ημερομηνίες όπου δεν φεύγουν από το μυαλό μας και είναι αρκετές.
Μια από αυτές είναι και η ημέρα της Υπαπαντής τότε στα μαύρα χρόνια του εμφυλίου

Ευχαριστώ
Γαβριήλ
υ.γ.
Σήμερα πάλι χιονίζει ένα χιόνι βαρύ ανακατεμένο με πάγο

pylaros είπε...

Φίλε μου Στράτο,
Ο κάθε ένας μας που ξενιτεύτηκε θα πρέπει να έχει μια κάποια ημερομηνία.

Όμως η τότε ήταν μια τρομερή εμπειρία για πολλούς λόγους.
Η ζωή που ζούσαμε πρωτόγονη, ούτε ηλεκτρικό, ούτε ράδιο, ούτε εφημερίδες, ούτε πετρέλαιο, ούτε ρούχα, μια ζωή γεμάτη στερήσεις και απομόνωση.
Και θέλω να σιγκρίνω τον εαυτόν μου σαν χαρταετό που θα πέταγα σε άλλα μέρη όμως τον σπάγκο, την καλούμα την κρατούσαν στο χέρι στο σπίτι μου στην Κεφαλονιά, που supuestamente αυτοί θα διεύθυναν την ροή των γεγονότων ή της προστασίας μια που ήμουν ανήλικος.
Μεγάλο Λάθος, αλλά ότι έγινε, έγινε.΄

Φίλε σε ευχαριστώ πολύ

Με αγάπη

Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

"...Δεν τον ξαναείδα, όταν γύρισα μετά από 23 χρόνια είχε πεθάνει."

Δραματική καταχώρηση!!!

Μοιάζει με την δική μου!
Ευχαριστώ για το κερί της μνήμης...

Να είσαι καλά. Και να γράφεις.Τονοτικό!

Χαιρετισμούς στην Ορτανσία σου,

Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
όπως όλοι ξέρουμε το μυαλό του μικρού παιδιού είναι σαν το σφουγγάρι, θα έλεγα σαν το στυπόχαρτο αποτυπώνει ότι βλέπει, εικόνες, προπαντός αυτές που βλέπει για πρώτη φορά. Αποτυπώνει και ότι ακούει, όλα αυτά δεν ξεχνιόνται ποτέ!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια επίσης και την αφιέρωσή σου το ποίημα του κ. Θαλασσινού.

Πάντα με την εκτίμησή μου

με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Χαρά,
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, αυτή η ημερομηνία είναι η αρχή του νήματος, του σήμερα.
Επίσης
Θα μου επιτρέψεις να σε ευχαριστήσω για την λέξη Φαουλάρικα λεμόνια στην κυριολεξία την είχα ξεχάσει και όχι μόνο αλλά τρίβαμε την φλούδα στο μουράγιο και τα τρώγαμε δαγκωματιές.

Με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ε! αυτό το κερί της μνήμης είναι αθάνατο μας ακολουθεί μέχρι το τέλος.
Είναι η ημερομηνία της αρχής του νήματος της ζωής μας μακριά από τα πάτρια εδάφη.

Χιόνι με στρώμα πάγου επάνω, πήγα ξεχιόνισα λιγάκι αλλά είναι βαρύ, δεν σηκώνεται.

χαιρετισμούς Δημήτρη
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...


Var Par 12:34am Feb 2

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ κ.Γαβριήλ, απο την πατριδα!!!!!!
μολις διαβασα το σαν σημερα..............
συγκινηθηκα για μια φορα ακόμα...........


pylaros είπε...

Σε ευχαριστώ, αγαπητή μου Βαρβάρα

με αγάπη
Γαβριήλ