ΚΑΛΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ 2015

                                                          ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ 

Καλό μήνα Φλεβάρη εύχομαι σε όλους τους φίλους-ες και επισκέπτες του ΠΥΛΑΡΟΣ.

 Αυτή η δημοσίευση δεν την είχα προγραμματισμένη όμως μιαν ημέρα σαν και την σημερινή  δηλαδή 2 του Φλεβάρη μέρα όπου εόρταζαν την Υπαπαντή ξεκίνησα να ανοίγω το νήμα της φυγής μου από το μέρος που γεννήθηκα λες και ήμουν χαρταετός όπου θα πέταγα ψηλά έξω μακριά από τα κλειστά σύνορα της Πυλάρου Κεφαλληνίας, που όμως δεν ήμουν χαρταετός αλλά ένας αδαής, άβουλος πιτσιρικάς απόφοιτος δημοτικού σχολείου, καχεκτικός,  αδύνατος, με κοντά παντελονάκια όπου άλλοι είχαν την καλούμα του χαρταετού στα  χέρια τους.

  

Ήταν λοιπόν  δύο του Φλεβάρη του 1949 ημέρα Τετάρτη θάταν  μεσημέρι, το φορτάκι ένα Τ4   (δεν υπήρχαν λεωφορεία)  του καμπαλέριου αναχωρούσε για την Σάμη το λιμάνι 15 χιλιόμετρα από τα Μαρκάτα, το χωριό μου.

Ήταν γεμάτο, ανέβηκα και κρατιόμουν στο φτερό. Ο Πατέρας μου ήταν στριμωγμένος σ’ ένα κάθισμα, η θεια μου κι αυτή το ίδιο.

Στις 5 το απόγευμα θα περνούσε το βαπόρι ΠΙΝΔΟΣ του Ποταμιάνου, της Ηπειρωτικής ατμοπλοΐας για τον Πειραιά μέσω της Διώρυγας της Κορίνθου.

Το φορτάκι ένα  έπρεπε να γυρίσει στην βάση του, οπότε ο πατέρας μου με φίλησε, μου ευχήθηκε καλή τύχη κι έφυγε.

Δεν τον ξαναείδα, όταν γύρισα μετά από 23 χρόνια είχε πεθάνει.

Μείναμε η θεια μου κι εγώ περιμένοντας να φανεί το πλοίο, σαν σκοτείνιασε μας είπαν ότι το βαπόρι δεν θα έρθει αλλά θα ερχόταν την επόμενη μέρα, τότε ξέκοψα μόνος μου και περπατούσα στους δρόμους του λιμανιού, δάκρυα κυλούσαν απ τα μάτια μου, πρώτη μου φορά μακριά απ’ την πατρική φωλιά  με είδε ένας χωριανός και με ρώτησε γιατί κλαίω, δεν του απάντησα. Όμως μετέφερε τα νέα αυτά στον πατέρα μου, ο οποίος μου έγραψε μετά να του εξηγήσω γιατί έκλαιγα. Την νύχτα είχαμε τρυπώσει στην είσοδο ενός ξενοδοχείου, ξάφνου κάποιος φώναξε όλοι έξω στο ξενοδοχείο θα έμεναν ή χωροφύλακες ή αντάρτες. Δεν θυμάμαι ποιοι από τους δυο.

Ακόμη συνεχιζόταν ο εμφύλιος, τελικά βρήκα μια καρέκλα σε πεζοδρόμιο  σ’ ένα καφενείο ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω σ’ ένα σιδερένιο στρογγυλό τραπεζάκι κι έμεινα έως το πρωί.

Είχα μαζί μου μια χάρτινη μικρή βαλίτζα μικρούτσικη τόση δα φτιαγμένη στην Τσεχοσλοβακία και τι να είχα μέσα δυο αλλαξιές εσώρουχα από σακιά ζάχαρης, δυο παντελονάκια κοντά ένα πουλόβερ (ζηλέ) καφέ πλεγμένο στο χέρι από μαλλί προβάτων και χρωματισμένο καφέ με χρώμα από καρυδότσουφλα,   ένα σακάκι καφετί. Ήρθε το βαπόρι φουντάρισε αρόδου, με μια βάρκα με κουπιά πήγαμε μέσα. Πρώτη μου φορά έβλεπα ηλεκτρικούς λαμπτήρες να μεταδίδουν φως, (κοίταζα σαν χαζός το ηλεκτρικό φως, όσο κι αν σήμερα φαίνετε παράξενο)

 Κάποιος μούκλεψε την βαλίτζα στο βαπόρι έκλαιγα τότε με βοήθησε ένας χωριανός μου, την είχε πάρει ένας καλόγηρος και την είχε σαν προσκεφάλι.

Φτάνοντας στην Αθήνα έτρεμα απ το κρύο με πήγε ο μπάρμπας μου  στην οδό Αθηνάς στα σαράφικα και μου αγόρασαν ένα μεταχειρισμένο  πανωφόρι από αυτά της Αμερικανικής βοήθειας.

Ήταν η αρχή, ήταν το πέταγμα του χαρταετού, μακριά πέρα απ τον ορίζοντα σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, η καλούμα όμως έμεινε εκεί δεμένη στο μέρος που γεννήθηκα, αυτό που σήμερα έχει ερημώσει να μου θυμίζει μια  χρονιάρα μέρα της Υπαπαντής…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης