Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Το Πεπρωμένο

Ιστορίες της Νύχτας!


                                    Το Πεπρωμένο


                          Φωτογραφία από το Baton Rouge Louisiana

Η ορχήστρα του Μπαρ άρχιζε παίζει στις 9 το βράδυ, ήταν ένα τεράστιο ξυλόφωνο, μια τυπική ορχήστρα Μαρίμπα, οι οργανοπαίχτες όρθιοι στην γραμμή χτυπούσαν ρυθμικά τα πλήκτρα με τέσσερα ξυλάκια που στις άκρες τους είχαν ένα σφαιρικό βαρίδι. Η ορχήστρα χρησίμευε και σαν πόλος έλξης των ξένων ναυτικών που συνωστιζόταν να δουν το περίεργο αυτό όργανο.
Μια επιγραφή χρυσοκίτρινη φώτιζε την είσοδο.
Bar Los Marinos «Μπαρ οι ναυτικοί»
Τα κορίτσια μαζευόταν με την ελπίδα να γνωρίσουν ναυτικούς.
Η Αμαλία μπήκε κάθισε σε σκαμπό παράγγειλε ένα χυμό, ένας Πορτογάλος ναυτικός από το Σανβίντσο που ήταν πλήρωμα του πλοίου Τακανά την πλησίασε, την κέρασε ένα ποτό κι άρχισαν να συζητούν, δεν της άρεσε ήταν κοντός μελαχρινός.
Ο Γιώργος  ο ανθυποπλοίαρχος του βαποριού Elizabeth   ένα λεβεντόπαιδο παλιός  συνάδελφος και φίλος μου   σαν νύχτωσε βγήκε απ’ το βαπόρι με βρήκε στην πιάτσα των ταξί ακριβώς  απέναντι από την πλατεία και μου έπιασε κουβέντα. Χαρήκαμε και οι δυο μας, είπαμε τα παλιά μας. Εκείνη την ημέρα   είχα αγοράσει ένα ρολόι του χεριού  μάρκας Haverhill μαύρο με πολλούς δείκτες και κουμπάκια, ακόμα και για να κάνεις βουτιές στον βυθό της  θάλασσας, φάνταζε σαν μαύρο φεγγάρι σε λευκό χέρι, το δικό μου, του έκανε τέτοια εντύπωση ώστε λέει μα παιδί μου εσύ είσαι Αστροναύτης. Από τότε μου είχε μείνει το όνομα.
- Θέλω να πάμε κάπου να δω κάτι το αξιοπερίεργο της νύχτας, θέλω να ξεσκάσω από την ζωή του βαποριού.               
Πήγαμε στο μπαρ, ο κόσμος χόρευε, έπιναν φουμάριζαν, παραγγείλαμε ένα ποτό,  η Αμαλία μόλις τον είδε σηκώθηκε, παράτησε τον Πορτογάλο  και ήλθε κοντά του.
Ο Πορτογάλος θύμωσε σηκώθηκε, ήρθε δίπλα στον Γιώργο, τούδωσε το χέρι και του είπε.
Δεν αξίζει  εμείς οι ναυτικοί να μαλώνουμε για γυναίκες, υπάρχουν τόσες! Άνοιξε την πόρτα κι έφυγε.
Ήπιαν δυο ποτά ακόμη, χόρεψαν μετά τους  πήγα για φαγητό στο εστιατόριο Ελ Ντοράδο που το σπεσιαλιτέ του ήταν θαλασσινά, γαρίδες μαγειρεμένες με γάλα και διάφορα μπαχαρικά του τόπου.
Τους άφησα κι έφυγα.  

Η γνωριμία τους θέριεψε η Αμαλία ήταν από το νησί Ουτίλα της Καραϊβικής όπου ανήκει στην Ονδούρα. Η μητρική της γλώσσα Αγγλικά. Είναι ένα από αυτά τα νησιά όπου είχε την φωλιά του ο Άγγλος Πειρατής Captain Morgan και πολλοί από τους  κατοίκους, είναι ξανθοί και ομιλούν αγγλικά.
Ήταν η αρχή, η χαρά τους κράτησε μέχρι να ξημερώσει, έτσι άρχισε η γνωριμία τους. Τις επόμενες τρεις νύχτες που έμεινε το βαπόρι στο λιμάνι τις πέρασαν αγκαλιά. Προσπαθούσαν και οι δυο τους να απολαμβάνουν όσο πιο πολύ μπορούσαν την ευτυχία τους ο ναυτικός με αυθόρμητη ειλικρίνεια, η Αμαλία με προμελετημένη στρατηγική σαν την αράχνη που απλώνει τον ιστό της.
Και οι δυο ήξεραν ότι όλα θα τελείωναν όταν θα έφευγε το βαπόρι.
Το βαπόρι αυτό ήταν τακτικών γραμμών ναυλωμένο από την United Fruit Company  έκανε ταξίδια ανάμεσα Νέα Ορλεάνη και στο  Puerto Barrios Guatemala κεντρική Αμερική  από όπου και η ιστοριούλα αυτή.
 Έτσι η Αμαλία είχε την Ελπίδα να τον ξαναδεί στα επόμενα ταξίδια.  Του είχε ετοιμάσει μια ζεστή φωλιά γεμάτη ζεστή γυναικεία αγκαλιά και εκεί περνούσαν τις ώρες τους ευτυχισμένοι. Ρωτούσε συνέχεια πότε θάρθει το βαπόρι,  γιατί ρωτάς;  πια μέρα θάρθει το βαπόρι;
Α! μα πρέπει να προετοιμάσω το σώμα μου, έπαιρνε κολόνιες, αρώματα, και μετά μούπε κι ένα γυναικείο μυστικό που δεν γράφεται.
Τα νέα πετούν σαν χελιδόνια, έφτασαν και στην Ελλάδα, τότε φρόντισαν οι δικοί του,  μόλις το βαπόρι έφτασε στην Νέα Ορλεάνη τον περίμενε αντικαταστάτης του, έτσι τον έστειλαν στην Ελλάδα.
Όταν γύρισε το βαπόρι ο Γιώργος  δεν ήταν μαζί,  η Αμαλία έτρεξε στην πύλη, βρήκε τον Αστροναύτη πάμε μούπε σε όλα τα μέρη μήπως είναι με καμιά άλλη.  Στο μπαρ Μόντε Κάρλο συναντήσαμε τον Λευτέρη συνάδελφο του Γιώργου που έπινε με παρέα.
Βρε καλώς τους, κάτσε να σας κεράσω ,
Όχι είπε η Αμαλία μόνο να μου πεις γιατί δεν βγαίνει έξω ο Γιώργος, αποκλείεται να με ξέχασε. Τότε ο Λευτέρης σηκώθηκε, πήρε ύφος σπουδαίο, έσκυψε και κόλλησε  τον στόμα του στο αυτί της και της σφύριξε σαν οχιά, σα να ήθελε να εκδικηθεί όλες τις γυναίκες που πλησίαζαν συμπατριώτες του ναυτικούς. Μην τον περιμένεις, έφυγε για Ελλάδα και όχι μόνο αλλά οι δικοί τον περίμεναν να τον παντρέψουν,  την έπιασαν τα κλάματα  σκεφτόταν, μα  τόσο μηδαμινή, τόσο τιποτένια, τόσο ανάξιά του με θεωρούσε και να μην μου πει τίποτα,  είδε τα όνειρά της να γκρεμίζονται, εκεί ακριβώς που είχε αρχίσει να χτίζει. Χάλασε την φωλιά τους και γύρισε στο σπίτι της μάνας της.
Πέρασε αρκετός καιρός
Ένα καινούργια βαπόρι ήρθε στο λιμάνι, Έλληνας  ναυτικός φάνηκε στην πιάτσα και είπε:
ζητώ έναν ταξιτζή τον επονομαζόμενο Αστροναύτη.
Παρών  του είπα εγώ ο ίδιος, είμαι παλιός φίλος του Γιώργου και ζητώ να βρω μια κοπέλα, την Αμαλία  μου έλεγε ότι εσύ θα μπορούσες να με κατατοπίσεις αν παρουσιαζόταν ανάγκη.
Ναι την ξέρω είπα,
Λοιπόν θα της πεις το βράδυ που θα τελειώσω την βάρδια μου θα πρέπει να την συναντήσω θα με περιμένεις να πάμε μαζί.
Εντάξει είπα.
Πήγα στο σπίτι της Αμαλίας εκεί ήταν η μάνα της,  της είπα ότι κάποιος ναυτικός της φέρνει νέα από τον Γιώργο και θα ήθελε να συναντηθούν.  Η Αμαλία όταν της το είπε η μάνα της τρελάθηκε από την χαρά της, κι εγώ που νόμιζα ότι με είχε ξεχάσει.
 Που θα σας πάω; Ρώτησα.
Μα φυσικά στο Los Marinos, εκεί που πρωτογνωριστήκαμε, κάθισε στο ίδιο τραπεζάκι παράγγειλε  χυμό και περίμενε. Πήγα στην πύλη κι έφερα τον ναυτικό.
Με λένε Κώστα αυτοσυστήθηκε, παλιός συνάδελφος και φίλος του Γιώργου,  μα να σας κεράσω κάτι φώναξε φέρε μας ρούμι με κόκα κόλα και πράσινο λεμόνι.
Όχι είπε η Αμαλία προτιμώ να μάθω τα νέα της παλιάς μου αγάπης, μήπως είναι στο βαπόρι και δεν θέλει να βγει έξω; Έλα πες μου μην με παιδεύεις.
Όχι ακόμα είπε ο Κώστας, θα πιούμε δυο-τρία ποτά και μετά.
Η ορχήστρα έπαιζε χαρούμενους σκοπούς . η Μαρίνα παντρεμένη με Έλληνα ναυτικό από άλλο βαπόρι χόρευε μ’ έναν ψηλό σκανδιναβό, περνούσε από μπροστά μας και κουνιόταν επιδεικτικά. Ο Κώστας την κοίταξε καλά και είπε: πάμε να φύγουμε, πάμε σε άλλο μέρος;
Όχι , μην της δίνεις σημασία, διαλαλεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ότι παντρεύτηκε έλληνα ναυτικό, είναι μια τιποτένια, εξ άλλου δεν είναι ούτε από εδώ, είπε η Αμαλία.
Μα  πιες ακόμα ένα θα σου κάνει καλό, εβίβα λοιπόν τσούγκρισαν τα ποτήρια τους,
Λοιπόν ο Γιώργος  αφού γύρισα στην Ελλάδα παντρεύτηκε μια γυναίκα της σειράς του, η απογοήτευσή του ήταν τέτοια ώστε αυτοκτόνησε.
Δεν σε πιστεύω είπε η Αμαλία, μου το λες για να τον ξεγράψω και μπορεί να είναι στο βαπόρι και να κρύβεται, ίσως να θέλει να ξεκόψει από εμένα.
Όχι, σου μιλώ σοβαρά, αυτοκτόνησε και χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι, χώνεψε το τερμάτισε την ζωή του. Απ  το χτύπημα της γροθιάς του το τραπέζι κουνήθηκε, ένα ποτήρι έπεσε κάτω κι έσπασε. Η Μαρίνα σταμάτησε να χορεύει πήγε και κάθισε στο τραπέζι της φιλενάδας της Μπέλας  και άρχισαν το κουτσομπολιό.
Φώναξε έφεραν καινούργια ποτήρια, σερβίρισαν ποτό, εκεί ο Κώστας άρχισε τον μονόλογο , όλοι οι γνωστοί του οι φίλοι του οι γονείς του έμειναν παγωμένοι σαν νεκροί απ τον θάνατο του παλικαριού.   Εκείνο το βράδυ μέθυσε, έγινε σαν τρελή έσπαγε τα μπουκάλια τα ποτήρια στις πλάτες των καρεκλών,  πάνω στο τραπέζι πλήγωσαν τα χέρια της κάποιος  φώναξε φέρτε σκοινί να την δέσουμε, φώναξαν των πρώτων βοηθειών της έβαλαν εφτά ράμματα στην δεξιά της παλάμη.             

Μάνα δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι κανένας δεν ξέρει τον λόγο της αυτοκτονίας του. Μόνο εγώ νομίζω ότι ξέρω, το γυναικείο  ένστικτό μου δεν λαθεύει, του έλειψα τόσο πολύ ώστε δεν άντεξε.
Η αγάπη μου γι’ αυτόν είχε ειλικρίνεια, είχε ανθρώπινη στοργή, κάτι το ωραίο το παντοτινό.
Ήταν τόσο σφοδρή η σύγκρουση  ανάμεσα στον ανθρώπινο αισθηματία εαυτόν του, αυτόν που μου είχε χαρίσει την καρδιά του και αυτόν τον άλλο που του επιβάλει η κρύα και άψυχη κοινωνία της σειράς του, ώστε δεν άντεξε. Μόνο εγώ τον καταλαβαίνω κι όταν πεθάνω θα πάω να τον βρω στον ουρανό.  
Αχ! Κόρη μου τι είναι αυτά που λες;  Μην  αφήνεις τον ενθουσιασμό σου να σε συνεπαίρνει, αυτός πάει τελείωσε έφυγε, θα πρέπει να ξέρεις ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, θάβει τα πάντα, αν θέλεις να ξεχάσεις θα πρέπει να βρεις μια καινούργια αγάπη, όπως λέει και η παροιμία του λαού μας το ένα αγκάθι βγάζει το άλλο αγκάθι, εξ άλλου τι φοβάσαι νέα είσαι ακόμα, σκέψου το καλά αυτός πάει έφυγε, κανείς δεν τον ήξερε ήταν ένας ξένος, ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Η Αμαλία την κοίταξε καλά άρχισε να μονολογεί ήταν σα να μην υπήρξε ποτέ, κοίταξε απ το παράθυρο η νύχτα είχε απλώσει το πέπλο της, από μακριά ακουγόταν αντίλαλος μουσικής, μα και σφυριξιές των βαποριών που αποχαιρετούσαν το λιμάνι, μουρμούρισε ήταν  ξένος ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Απότομα σηκώθηκε, φέρε μου ρούχα   ν’ αλλάξω θα βγω μια βόλτα ίσως να βρω το άλλο αγκάθι…
Μια καινούργια ιστορία της νύχτας άρχιζε…
Πέρασαν  τα χρόνια η Αμαλία με φίλο της έναν  ναύτη του λιμενικού, νύχτα ταξίδευαν με μοτοσυκλέτα τρακάρισαν  και σκοτώθηκε. 

Γαβριήλ Παναγιωσούλης
   



22 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

το ένα αγκάθι βγάζει το άλλο αγκάθι,...........ΓΠ

...πιστεύεις ότι δεν είχα ακούσει αυτή την παροιμία;;;;;

Σοφό!
όσο για το τι μας επιφυλάσσει η μοίρα: Κανένας μας δεν ξέρει...
Καλό μήνα!

Υιώτα

Κική Κωνσταντίνου είπε...

Καταπληκτικό!
Σε παρασέρνει μαζί του.
Κανεις εικονα τα λογια και ο αναγνωστης μπαινει μεσα της.
Ευχαριστω για το ταξιδι.

airis είπε...

Αχ Γαβρίλη μου. Πάλι μας άφησες να μπούμε σε μια ακόμα αληθινή ιστορία από τις τόσες που έζησες εκεί στα ξένα, με τον μοναδικό σου τρόπο!
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την πρώτη ιστορία του νέου κύκλου... Είμαι σίγουρη ότι θα διαβάσουμε κι άλλες στην πορεία!
Πολλά φιλιά από την πατρίδα!

Δημητριος Ασλάνογλου είπε...

Μια Ιστορία από την πόλη της Τζάζ, τη πόλη που έχουμε αφήσει πολλούς αναστεναγμούς οι Έλληνες ναυτικοί. Όσο κυλούσε δίπλα της ο Μισσισσιππής τόσο κυλούσαν κι οι καϋμοί που γεννιόντουσαν από τις ανθρώπινες σχέσεις. Τέτοιες σαν την περιγραφή σου Γαβρίλη, που μπορεί να μοιάζουν όλες ίδιες όμως καμμιά δεν ήταν ίδια με την άλλη. Γύρισα με το νου την Bourbon street μπήκα στο Los Marinos και άκουσα τα τσουγκρίσματα και τα γέλια όλων.
Νάσαι καλά να ξεδιπλώνεις, τους καϋμούς και τις λαχτάρες των ναυτικών στα λιμάνια του κόσμου.

Dennis Kontarinis είπε...

Ακόμη μια από τις τόσο όμορφες ιστορίες της ναυτικής σου ζωής.
Η λεπτομερής αναγραφή των γεγονότων δίνει μια ξεχωριστή ομορφιά στην αφήγησή σου.
Πολύ ωραίο φίλε μου.

Ελένη Φλογερά είπε...

Η πολύ όμορφη αφήγηση γεμάτη εικόνες από την ζωή των ναυτικών με οδήγησε σε κείνο το μπαρ και ακολούθησα τους ήρωες ως το τέλος.
Πολύ ωραία συμμετοχή στις ιστορίες της νύχτας!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Σαν τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες σου που μοιράζεσαι μαζί μας, αυτή η τραγική ιστορία της Αμαλίας είναι ένα προσωπικό κειμήλιο που το χειρίστηκες με σεβασμό και αποστασιοποιημένος. Τόσο, όσο ένας έμπειρος αφηγητής που έχει ζήσει πολλά και ξέρει πού πρέπει να σταματήσει το συναίσθημα, για να ξεδιπλώσει με σαφήνεια τα γεγονότα.
Απολαυστικός ο λόγος σου, όπως πάντα κ. Γαβριήλ...

Giannis Pit. είπε...

Καλησπέρα σου αγαπητέ Φίλε. Πρώτη φορά βρίσκομαι στο ιστολόγιό σου, φερμένος σαν ...ναυτικός και εγώ στο όμορφο λιμάνι σου.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχεις σχέση ζωής με τη θάλασσα, υπκολίνομαι στα βιώματά σου, και η ιστορία σου είναι γεμάτη συναισθήματα, γεμάτη ανθρωπιά, γεμάτη εικόνες από έναν κόσμο που λίγοι γνωρίζουν. Από έναν κόσμο της θάλασσας, του λιμανιού, με τους δικούς του νόμους, τα δικά του βιώματα.
Με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου πραγματικά να το ξέρεις. Το ζευγάρι Γιώργος-Αμαλία στη δική του μοίρα και διαδρομή.
Σε ευχαριστούμε ειλικρινά για τη συγκίνηση.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
Πράγματι ένα αγκάθι βγάζει άλλο.


Ναι είναι μια ακόμη ιστορία μιας εποχής που πέρασε.

Σε ευχαριστώ

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Κ.Κ. (ΕΚΦΡΑΣΟΥ0

Οι Μαυρόασπρες Εικόνες του τότε είναι αυτές που νοστιμίζουν την σημερινή ατμόσφαιρα σαν το αλάτι στο φαγητό...
Σε Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Χάρη στην δική σου πρωτοβουλία, την δική σου ιδέα μου δόθηκε κι εμένα η ευκαιρία να αναρτήσω- δημοσιεύσω τα γεννοβολήματα της πένας μου...
ένα μεγάλο ευχαριστώ
με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητέ μου Δημήτρη,
H πόλη της Τζαζ ήταν η αφετηρία μας για τα ταξίδια, της Κεντρικής Αμερικής, η Bourbon street στο French quarters ήταν ένας μαγνήτης για τους τουρίστες μα και ναυτικούς που τον καιρό εκείνον ήταν ο Μισισιπής γεμάτος από Ελληνικά βαπόρια.

Τα καμώματα της θάλασσας (των ναυτικών) πάντα αφήνουν μια νοσταλγική γεύση, άλλοτε πικρίας κι άλλοτε, απίθανων γεγονότων στα λιμάνια, που στα μάτια των στεριανών φαίνονται απίστευτα.
Σε ευχαριστώ πολύ

πάντα με την εκτίμησή μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Ντένη καλησπέρα,
Η θύμηση μιας περασμένης μου ζωής είναι σαν το αλάτι που νοστιμίζει το φαγητό στο μονότονο καθημερινό φαγητό του ΜΠΡΟΝΞ

Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ελένη Φ.
Μια αφήγηση από ξένους τόπους πασπαλισμένη από την αρμύρα της θάλασσας, όπου μέσα απ' την ζωή του λιμανιού, ανθίζουν και λουλούδια της αγάπης, ανθρώπινα έστω κι ας είναι από διαφορετικές κοινωνίες.

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,
Αν η ζωή των στεριανών είναι ένα σταθερό κομμάτι της κοινωνίας όπου ζουν και υπάρχουν,
Η ζωή των ναυτικών εκείνου του καιρού ήταν μια συνεχή περιπέτεια όπου οι καταστάσεις και οι κοινωνικές αξίες άλλαζαν σύμφωνα με το περιβάλλον με μόνο, του να αισθανθείς την ανθρώπινη τρυφερότητα, κάτι που έλειπε στους ναυτικούς των ποντοπόρων πλοίων όπου έκαναν ολόκληρους μήνες να δουν στεριά.
να συναντήσουν έναν συνάνθρωπό τους...

Σε ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλησπέρα από την απέναντι όχθη αγαπητέ μου Giannis Pit
Χάρη στην Αριστέα και τις Ιστορίες της Νύχτας διάβασα το πανέμορφο πόνημά σου.
Μου άρεσε τόσο ώστε έμεινα έκπληκτος, μάλιστα σου έγραψα κι ένα σχόλιο, ακολούθησα τις οδηγίες του Μπλογκ σου αλλά εξαφανίσθηκε.
Δεν ξέρω γιατί!

Ναι μεγάλωσα από τα 16 στα καράβια στην θάλασσα, οι ιστοριούλες των λιμανιών έχουν κι αυτές γραφεί στην μνήμη μου σαν να ήταν το μέρος που γεννήθηκα.
Οι άνθρωποι όσο και διαφορετικές να είναι οι κοινωνίες η κουλτούρα τους δεν σταματούν να είναι άνθρωποι.
Σε ευχαριστώ πολύ

πάντα με την εκτίμησή μου

Γαβριήλ

Ωραιοζήλη! είπε...

Μια ιστορία από άλλη εποχή...!
Μου άφησες μια γλυκόπικρη γεύση...αλλά μου άρεσε!
Καλό μεσημέρι :)

pylaros είπε...

Στις άλλες εποχές τις προηγούμενες δεν υπήρχε η ηλεκτρονική αλληλογραφία, άρα όλοι μας περιμέναμε απ το ταχυδρομείο να μάθουμε τα νέα, τα οποία αργούσαν πολλές φορές ολόκληρους μήνες.
Προπαντός στους ναυτικούς, αυτή η ιστοριούλα μου είναι της τότε εποχής, αλλά καθρεφτίζει μια ωμή πραγματικότητα.
Σε ευχαριστώ πολύ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Γαβριήλ

Memaria είπε...

Μια ιστορία της νύχτας τόσο διαφορετική, με άλλον αέρα, από άλλη εποχή φερμένη κι από λιμάνια μακρινά!
Τη διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον!
Καλή συνέχεια!!

pylaros είπε...

Dear (me) maria
Οι νύχτες είναι όλες σκοτεινές, όμως η κάθε μια διαφέρει σύμφωνα με το χρώμα που της δίνει ο γράφων.
Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου

Γαβριήλ

nikol είπε...

Κάθε φορά που διαβάζω τις αληθινές σου ιστορίες Γαβρίλη μου νιώθω ότι έχεις ζήσει τα πάντα , τόσα πολλά , τόσους θανάτους !!!
Για την ιστορία σου αναφέρω ότι στο Puerto Caballo η αδελφή μου γνώρισε τον σημερινό της άντρα !!! Ναυτικός κρητικός , της έδωσε τηλέφωνο και όταν ήρθε ταξίδι η αδελφή μου συναντήθηκαν , αργότερα παντρεύτηκαν .
Την αγάπη μου

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
χάρηκα τόσο,
Στο Puerto Cabello κάναμε τακτικά ταξίδια ήταν τότε επί της δικτατορίας του Pérez Jiménez.
Μια φορά λοιπόν οι τελωνειακοί έκαναν έρευνα στα δωμάτιά μας στο βαπόρι με το πρόσχημα λαθραίων.
Τελικά κατέληξαν να μας πάρουν ότι καινούργια ρούχα είχαμε.
Ο ασυρματιστής μας ένας Κουβανός μαζί κι εγώ πήγαμε στην αστυνομία να διαμαρτυρηθούμε, μια που μίλαγε καλά τα Ισπανικά.
Δεν βαριέσαι δεν κάναμε τίποτα.

Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ