Οι Διαφορετικές φάσεις της Ζωής μας

                                                             Ιστορίες της Νύχτας # 5

                                                 Οι διαφορετικές φάσεις της Ζωής μας:

Φάση 1η

Στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας υπήρχε ένα άγαλμα στoν σταθμό Central   όπου σήκωνε τα χέρια του ψηλά  με σκισμένες τις σάρκες, εις ένδειξη  διαμαρτυρίας για τις ωμότητες των Ναζί. Πάνε πολλά χρόνια πίσω που επισκέφτηκα το μέρος αυτό παρέα με ένα κορίτσι όπου μου εξηγούσε τα καθέκαστα, είχαμε πάει να δούμε το Φιλμ «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται».   

Στην Δουνκέρκη της Γαλλίας υπήρχε μια εκκλησία γοτθικού ρυθμού, σχισμένη στα δυο από βόμβα  έκατσα και την χάζευα, ήταν μνημείο,  απομεινάρια του πολέμου.

Στο Ρίο της Βραζιλίας το άγαλμα του Χριστού με ανοιχτή την αγκαλιά του μας κοίταζε  από την κορυφή του λόφου  σα να ευλογούσε την νυχτερινή   γυναικεία επιδρομή στο αγκυροβολημένο  βαπόρι, γυναίκες του λιμανιού έπεσαν πάνω μας  σαν τα μαύρα πουλιά από το φιλμ του  Alfred  Hitchcock προσφέροντας αγοροπωλησία της σάρκας, άνοιγαν τα δωμάτια και μπούκαραν μέσα.

Ο Χριστός από πάνω μας δεν μιλούσε.

Οι κρατούμενοι λαθραίοι φυλακισμένοι στο νησί Έλλις, στο  λιμάνι της Νέας Υόρκης ξύπναγαν κάθε πρωί  ατενίζοντας το άγαλμα της ελευθερίας. Τι οξύμωρων.  

Η Helga το κορίτσι που με συνόδευε στο βαπόρι στο λιμάνι του Αμβούργου Γερμανίας μου εξηγούσε ότι στην είσοδο του λιμανιού παιάνιζαν τον εθνικό ύμνο της σημαίας, (του πλοίου) που έμπαινε στο λιμάνι.

Στην Βρέμη χορεύαμε στο Golden city μέχρι να ξημερώσει.

Στην Χάβρη της Γαλλίας μια Αλγερινή εκτός από την ζεστή αγκαλιά της,  μου  διάβαζε και την μοίρα μου στην παλάμη μου επάνω.

Στην είσοδο του λιμανιού της Αβάνας Κούβα πάνω στο  Morro Castle κυμάτιζε η σημαία του πλοίου που  έμπαινε στο λιμάνι. Τιμής ένεκεν.  Η δική μας ήταν του  Παναμά.

Είναι εκεί όπου η Εύα μου έμαθε ένα σωρό μυστικά τι εστί γυναίκα.

Φάση 2^α        

Σήμερα πλέον στην νηνεμία της στεριάς, στην υποχρεωτική ηρεμία που φέρνουν τα λευκά μαλλιά στους κροτάφους,  υπάρχει μια  φωνή που υψώνεται μέχρι ουρανού, είναι η γραπτή  φωνή του κάθε ενός μας που θέλει να περιγράψει τις  βιωματικές του εμπειρίες του παρελθόντος έτσι όπως τις έζησε, από πρώτο χέρι.

Φυσικό είναι η φωνή αυτή να μην είναι η ίδια με του διπλανού μας, μα ούτε και ίδια με αυτών που πέρασαν την θύρα κολεγίων, ούτε η ίδια με αυτών που έχουν τις περγαμηνές σε κορνίζα.

Μια φωνή που διεκδικεί πρωτοτυπία σε πονήματα όχι χτενισμένα και τσουβαλιασμένα σύμφωνα με τους νόμους των καλλιστείων των εξ υψηλών ιστάμενων εκδοτών βιβλίων…  Αυτών  που κατά κάποιο τρόπο διαμαρτύρονται όταν  η δημοσίευσή σου (μια απ’ όλες) τους παρουσιαστεί απρόσκλητη μπροστά τους,  πως τόλμησες να περάσεις το κατώφλι των λογοτεχνικών σαλονιών  εσύ ο εκ της θαλασσινής αρμύρας προερχόμενος διαφορετικός;  

Μα σήμερα υπάρχουν οι ιστοσελίδες τα λεγόμενα Blogs όπου ο κάθε ένας μας μπορεί Ελεύθερα  να εκφραστεί και να φωνάξει  αυτό που τον καίει, ή αυτό που νομίζει πρέπων, ή ν’ ανοίξει την καρδιά του να εξομολογηθεί μπρος την οθόνη του υπολογιστή του λες και είναι ο πνευματικός του σύμβουλος περιμένοντας να του δώσει άφεση αμαρτιών με το να του παράσχει την δυνατότητα να δημοσιεύει τα γεννοβολήματα της πένας του,  αυτά που βγαίνουν απ’ της ψυχής του το λαβύρινθο.

Φάση 3^η

Ο Μιχάλης, την είδε που με περίμενε στην πύλη, στο τροπικό αυτό λιμάνι  μου λέει ο φίλος μου ο γκαρδιακός  με δάκρυα στα μάτια, πλημυρισμένος από ιδρώτα και από  μουντζούρα της μηχανής στην αποπνικτική ζέστη των τροπικών:

-Μην πας με  αυτήν,  δεν είναι της πάστας σου, ήμουνα μαζί της προχθές.

-Όχι, εγώ  αυτή θέλω,

-Όμως δεν βλέπεις ότι μαζί της  δεν υπάρχει Θεός;

Η αφέλεια του μικρού παιδιού, στην  αντανάκλαση των ματιών της, πίστευε μόνο αυτά που του έλεγε αυτή.

-Και η προηγούμενη απουσία της;  Σου είπε που γύριζε;

-Μου είναι αδιάφορο!

-Τότε φταίω εγώ που σου την σύστησα,

-Ωχ μάνα μου τι έγκλημα έκανα;

Απελπίστηκε  ο άνθρωπος, άκουγε Καζαντζίδη, θυμόταν την Θεσσαλονίκη του, έπινε κι έκλαιγε.

Φάση 4η

Στην εορτή των Θεοφανείων πίσω στο χωριό  η μάνα μου ετοίμαζε τον μποναμά, θα περνούσε ο παπάς  του χωριού από το σπίτι με την αγιαστούρα του να μας ψάλλει το Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…

 Μικρά παιδιά, αθώα μυαλά την παραμονή τραγουδάγαμε τα κάλαντα: σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός και χαρά μεγάλη και ο αγιασμός…

Μια ζωή με κεντρικό άξονα την εκκλησία, μα και την πρωτόγονη αντιμετώπιση της ζωής έτσι όπως την ξέραμε από τους παππούδες μας, τα ίδια φαγητά, τα ίδια γιατροσόφια, η ίδια μουσική, τα ίδια τραγούδια, οι ίδιες ανέσεις,  αν ποτέ υπήρχαν, ο ίδιος τρόπος καλλιέργειας της γης.  

Μετά ήρθε η νύχτα και τα σκέπασε όλα, με το μαύρο πέπλο της, για όλους το ίδιο, όλοι κοιμήθηκαν, άλλοι αγκαλιά, άλλοι μόνοι τους, αμαρτωλοί και σώοι το ίδιο, άλλοι βαφτίστηκαν ξανά στην αρμύρα της θάλασσας, άλλοι στην  λάσπη των λιμανιών, άλλοι στην λήθη των περασμένων, άλλοι ξεχάστηκαν σε γυναικεία αγκαλιά μπερδεμένοι στους ιστούς της καταπράσινης ζούγκλας. 

Στην Φώτο:

Η παρουσιάστρια, ο κ. Τρανούλης, Εκδ. οίκος Ψυχογιός, ο Γαβριήλ Παναγιωσούλης. 

Φάση 5^η

Ο ύπνος βαρύς εδώ στην Νέα Υόρκη ήταν Οκτώβρης μήνας,  ξύπνησα έτσι απότομα, ονειρεύτηκα ότι  με φώναζαν στην πλατεία συντάγματος στο ξενοδοχείο King George  να μου δώσουν  το δίπλωμα, είχα λέει αποφοιτήσει απ’  το Πανεπιστήμιο της ζωής!

Θεέ μου τι αγωνία κι αυτή πάλι!

Μετά ήρθε το τηλεγράφημα,  έλα στην Αθήνα, τα γραπτά σου είναι υποψήφια να κερδίσουν σε ένα λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εστίας Τρανούλη.

Κέρδισα το Α! λογοτεχνικό βραβείο από όπου και η φωτογραφία, αισθάνθηκα σαν απόφοιτος του πανεπιστημίου της Ζωής.  

Γαβριήλ Παναγιωσούλης