Ελληνική ύπαιθρο

                                            Ιστορίες της νύχτας # 6

                                                  Ελληνική ύπαιθρο

 Είχε βραδιάσει όταν η κυρά Ρεγγίνα ξεκίνησε να πάει στο εκκλησάκι του Άη Λια, στο χέρι της κρατούσε ένα μπουκάλι λάδι για το καντήλι.

Άνοιξε την πόρτα στο ερημοκλήσι απόλυτο σκοτάδι κατάλαβε ότι το λάδι είχε σωθεί και το καντήλι είχε σβήσει. Τα βήματά της την οδήγησαν στην καθιερωμένη θέση που θα πρέπει να ήταν το καντήλι, στα τυφλά άναψε ένα σπίρτο.

 Δεν πρόλαβε και το σπίρτο της έσβησε στο χέρι. Ξαναδοκίμασε πάλι τα ίδια.

Θα έπρεπε να φέρω ένα κούτσουρο αναμμένο απ την φωτιά του σπιτιού μονολογούσε.

Της έμεινε το τελευταίο σπίρτο. Έπιασε την καντηλήθρα στα τυφλά και τράβηξε το φυτίλι, άναψε το τελευταίο σπίρτο, η φλόγα μεταδόθηκε στο καντήλι, το αεράκι χάιδευε την φλόγα που τρεμόσβηνε, γέμισε το καντήλι με λάδι, να κρατήσει έως αύριο σκέφτηκε.

Έσκυψε προσκύνησε την εικόνα. Ένα παράξενο αίσθημα της έσφιγγε την καρδιά, ο αέρας φαινόταν παγωμένος σα να ερχόταν από τον Άδη. Έκανε τον σταυρό της και βαδίζοντας προς τα πίσω έχοντας την εικόνα πάντα μπροστά της απομακρύνθηκε με βήμα αργό, ευλαβικό. Μεγάλη η χάρη του ψιθύρισε.

Τότε ήταν που το κεφάλι της άγγιξε κάτι στερεό που κουνήθηκε. Ο τρόμος την παρέλυσε, δεν τολμούσε να γυρίσει το κεφάλι της να δει.

Ίσως να είναι η ιδέα μου, ή το χέρι του Θεού, ή κάποιο θαύμα, ή κάτι τι το εξωτικό, πάντως κάτι είναι, ψιθύρισε και κοκάλωσε από τον φόβο.

          Σκέψεις πολλές θόλωσαν τον νου της, ίσως να ήταν η δακτυλοδεικτούμενη απ’ τον Θεό, ή να ήταν η εκλεγμένη της  Παναγίας να φέρει κάποιο μήνυμα, ποιος ξέρει ποιες δόξες την περίμεναν, σα να αναθάρρησε λιγάκι, ίσως να είναι κάποιο μήνυμα να χτίσουμε μια καινούργια εκκλησία σκέφθηκε και ένας ενθουσιασμός ξεπήδησε από μέσα της.

Το τρεμουλιαστό φως του καντηλιού έριχνε τη μικρή του ανταύγεια στον ναό. Πήρε την απόφαση και γύρισε σιγά, σιγά το κεφάλι της. Η φρίκη έσβησε απότομα τον ενθουσιασμό της. Οι κόρες των ματιών της  άνοιξαν διάπλατα.

Δυο ανθρώπινα πόδια κρεμόταν  αιωρούνταν εκεί μπροστά της.

Αυτά την είχαν αγγίξει.

Τα ακολούθησε με την ματιά της προς τα πάνω, απ’ το πατερό με σχοινί περασμένο απ τον λαιμό του κρεμόταν ένα σώμα.

Το καντήλι θέλησε να την βοηθήσει  δυνάμωσε την ασθενική φλογίτσα του, ξανακοίταξε καλύτερα το αιωρούμενο σώμα… Της φάνηκε γνωστός, γνώρισε τα παπούτσια του, τα ρούχα του.

Κύριε ελέησον ήμαρτον θεέ μου είναι  ο γιος μου, ω!  ήλιε μου…

Έβγαλε μια ανατριχιαστική φρικαλέα κραυγή, που τρύπησε το βουνό και ακούστηκε στα πέρα φαράγγια. Οι κουκουβάγιες τρόμαξαν έπαψαν να λαλούν, οι σκύλοι απ το χωριό άρχισαν να γαυγίζουν, ένα ουρλιαχτό μακρόσυρτο λυπητερό…

Έπιασε με απόγνωση τα πόδια να τα σηκώσει, παγωμένα βαριά ασήκωτα.

Έτρεξε στο σπίτι της στον άνδρα της, έβγαλε μια στριγκλή   φωνή, τρεχάτε χωριανοί, βοήθεια, ελάτε όλοι στο εκκλησάκι του Άη Λια, ίσως είναι ακόμη καιρός η χάρη του μου σκότωσε το γιο μου και ξέσπασε σε αναφιλητά…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης