Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Ψαρεύοντας στον Ατλαντικό

Μια και πέρασε κι αυτή η εορτή των ευχαριστιών σκέφτηκα να πάμε πίσω στις βρεμένες ρίζες μου αυτές που αν και ήταν ρίζες εν τούτοις ήταν αιωρούμενες πλέοντας στον αφρό των κυμάτων.

                                Ψαρεύοντας στον Ατλαντικό    
Η ναυτική ζωή είναι γεμάτη, περιπέτειες και απρόοπτα, για εμένα είναι γεμάτη αναμνήσεις. Και όχι μόνο, αλλά μεγάλωσα έγινα άνδρας μέσα στις πλώρες, άσχετο αν τώρα είμαι στεριανός της Νέα Υόρκης. Ε! κάποτε έπρεπε να υπάρξει ένα τέλος.
Το πλοίο όπου ήμουν πλήρωμα ήταν ένα μικρό φορτηγό 3,550 τόνων  μιας παλιάς τεχνολογίας κατασκευασμένο στην Δανία από Γερμανούς κατακτητές το  1944, ταχύτητα 9 μίλια
Ναυλωμένο από την αμερικανική εταιρία United Fruit Company  με σημαία Παναμά φορτώναμε General cargo στο pier 3 north River New York City   για Αβάνα Κούβα. Στην  ρώτα μας προς νότο για να αποφύγουμε το ρεύμα του Gulf Stream πηγαίναμε πλησίον της στεριάς, από δε τη δεξιά μεριά της πρύμης πάνω  στην κουπαστή και δεμένο πάνω στις δέστρες  ένα μακρύ ξύλο όπου στηριζόταν το δρομόμετρο «παρκέτα» με το σχοινί αμολημένο στη θάλασσα, όπου στην άκρη του στριφογύριζε ένας μικρός έλικας ο οποίος έδινε στροφές κι έγραφε τα μίλια στο κοντέρ. Κάθε μεσημέρι μετά από το στίγμα του βαποριού με τον εξάντα, έπαιρναν και τα μίλια του δρομόμετρου «παρκέτας» κι άρχισαν οι υπολογισμοί αν μας παρέσυρε το ρεύμα κλπ… το τιμόνι ένα ηλεκτρικό κατασκεύασμα της AEG είχε την ιδιοτροπία μερικές φορές να κολλάει, πότε δεξιά πότε αριστερά και το βαπόρι έκανε κύκλους μέχρι να τρέξουν οι μηχανική πίσω στο τιμονάκι να ξεμπλέξουν τα γρανάζια. Εκτός αυτού είχε και χειροκίνητο μια μεγάλη ρόδα, πυξίδα μόνο μια, τη μαγνητική.
Πολλές φορές αφού διάβαζαν τα μίλια, ετοίμαζαν το ίδιο σχοινί για ψάρεμα. Έβγαναν την «παρκέτα» κι επάνω στο σχοινί έβαζαν ένα γάντζο-αγκίστρι και για δόλωμα έναν άσπρο γιακά από πουκάμισο και μια κόκκινη κλωστή ή ύφασμα ένα είδος ψαρέματος, το ονόμαζαν συρτή. Κάναμε μια καμπύλη στο σχοινί και την δέναμε με ένα σπάγκο τον στερεώναμε πάνω στη μπαστέκα από τη κατεβασμένες μπίγες, εκεί κρεμάγαμε έναν τενεκέ άδειο όταν πιάναμε ψάρι κοβόταν ο σπάγκος κι έπεφτε με θόρυβο ο τενεκές στην κουβέρτα. Όταν το ψάρι ήταν πολύ μεγάλο το βαπόρι έστριβε λίγο δεξιά και το φέρναμε σχεδόν δίπλα από όπου το ανεβάζαμε στην κουβέρτα.
Ψάρια πολλά ιδίως ένα είδος που όταν ήταν ζωντανό είχε ένα ζωηρό χρώμα μπλε με χρυσοπράσινο, μετά μεταμορφωνόταν σε ένα χρώμα χλωμό κίτρινο-σταχτί. Θα ζύγιζαν το κάθε ένα περίπου 10-30 λίτρες. Λέπια μικρά πολύ λεπτά κι ένα κρέας κόκκινο, το αρσενικό από το θηλυκό διέφεραν στη μούρη τους, του αρσενικού ήταν μια τετράγωνη σαν πλώρη βαποριού, το δε θηλυκό στρογγυλή πιο μικρή και λεπτή. Τα έγδερνα και κάναμε το κρέας του φιλέτο. Το όνομα των ψαριών αυτών είναι Mahimahi, ανήκουν στο είδος των Dolphinfish.

Μιας εποχής που έφυγε, άφησε όμως ευχάριστες ασυνήθιστες αναμνήσεις όπου εξακολουθούν να έχουν τη δύναμη να χαροποιούν την καρδιά, να παρομοιάζουν την ανθρώπινη ύπαρξη συνδεδεμένη σε μια συνέχεια γεγονότων μιας πολυποίκιλης παγκόσμιας ανθρώπινης ζωής.
Στην φωτογραφία εν πλω, ένα τέτοιο ψάρι, που είχε πιάσει το αγκίστρι με φίλους συνάδελφους ναυτικούς, καμαρώνοντας για το επίτευγμά μας, όλα νεαρά παιδιά της τότε εποχής.
Αυτά ήταν τότε

                                                                      Το σήμερα...


                                                       Γαβριήλ Παναγιωσούλης




8 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

.... βρεμένες ρίζες μου αυτές που αν και ήταν ρίζες εν τούτοις ήταν αιωρούμενες
πλέοντας στον αφρό των κυμάτων. GP

pretty writing...
Yiwta

Μαριάνθη είπε...

Πολύ όμορφα όλα!!! Και η τούρτα γλυκιά....
Καλή εβδομάδα!!!!! Χαιρετισμούς!!!!

Ελένη Φλογερά είπε...

Όμορφες αναμνήσεις που χαροποιούν την καρδιά των 82 χρόνων!!!
Να είστε καλά!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Αυτές ήταν ψαριές! Χόρτασα θαλασσινό αγέρα και όμορφες εικόνες απ' το παρελθόν.
Κι αυτή η γλυκιά τούρτα του σήμερα, είναι ένας μικρός φόρος τιμής στον άνθρωπο που αξιώθηκε να κατακτήσει την προσωπική του Οδύσσεια...
Τις ευχές μου και την καλησπέρα μου κ. Γαβριήλ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
ήταν κι αυτή μια εποχή που πάει πέρασε.


χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
ευχαριστώ για την επίσκεψή σου,
Η τούρτα είχε γεύση Μόκα

χαιρετισμούς,
καλή εβδομάδα
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Ε. Φλογερά.
οι αναμνήσεις συντροφεύουν τις στιγμές της μοναξιάς που είναι κι αυτές πολλές καθώς περνά η ηλικία.
Είναι κι αυτό μια αναλαμπή από το παρελθόν σαν ένα αστέρι που πετάει και χάνεται...

ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Ε. Κανελλάκη
Ήταν τότε που ανέμελα γυρίζαμε τις θάλασσες, ήταν τότε που ακόμα δεν είχαμε γνωρίσει την παθιασμένη ζωή της αγάπης, του έρωτα, ήταν τότε που σπίτι μας ήταν ο ουρανός και η θάλασσα.
Σήμερα ναι αυτές οι αναμνήσεις είναι σαν λαμπερές αχτίνες του παρελθόντως που νοστιμίζουν τα γηρατειά.

Σε ευχαριστώ πολύ,
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ