Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Μια Νύχτα στον Ινδικό

                                                           Ιστορίες της νύχτας #2

                                     Μια νύχτα στον Ινδικό.
Οι Ιστορίες της νύχτας είναι  κάπως διαφορετικές ως ναυτικός δεν είχα την πολυτέλεια της ώρας, ούτε του να ονειρεύομαι, ή ας το πούμε αλλιώς το χάσιμο χρόνου σε καρδιοχτύπια να την περιμένω, ή να με περιμένει, ραντεβού για αύριο ή για την ερχόμενη εβδομάδα. Πάντα τρέχαμε σε όλα τα λιμάνια του κόσμου.
Οι  Ιστορίες της νύχτας έχουν να κάνουν με την νεανική  ζωή γεμάτη δράση, τότε που μόνο την νύχτα περπατάγαμε, ένεκα που με το φως της ημέρας δουλεύαμε στο πλοίο.   
 Ήταν λοιπόν μια ζεστή τροπική μέρα γεμάτη ιδρώτα, γεμάτη θόρυβο μα και βρώμα,  περιμέναμε την   νύχτα να μας δροσίσει  την  γεμάτη μυστήριο.
Μας  ξεγέλασαν τα φώτα που φώτιζαν εκεί πέρα την στεριά, φώτα γεμάτα ελπίδα, γεμάτα περιέργεια τι άραγε να κρύβουν μέσα τους;
 Έτσι σαν είδαμε το ρυμουλκό να πλησιάζει να τραβήξει την άδεια πια μαούνα (φορτηγίδα) ετοιμαστήκαμε να βγούμε στη στεριά, πηδήσαμε μέσα και μας πέταξαν σε μια στεριά. Ήταν το λιμάνι του Κολόμπο στην Κεϋλάνη,   το βαπόρι μας ήταν στο αγκυροβόλιο φόρτωνε ρύζι για την Βιρμανία.
Με το που πατήσαμε το πόδι μας στην στεριά αμέσως μας πλησίασαν κύματα ντόπιων άλλος μας πρόσφερε ν’ αγοράσουμε πολύτιμους λίθους, άλλος μας έκανε τον φακίρη, άλλος τον θαυματοποιό κάνοντας ένα κέρμα να κινείτε πάνω στο μπράτσο του, άλλοι μας ζήταγαν  μπαξίσι .
Κοιτάζαμε σαστισμένοι, ένας από τους περίεργους αυτούς τύπους  μας πρόσφερε να μας πάει στον παράδεισο έξω από την πόλη, μακριά  από τον υπόκοσμο του λιμανιού. Όλη η πόλη μύριζε μια μπόχα ρώτησα τι να είναι αυτή μου είπαν είναι από το σαπούνι ή λάδι καρύδας που χρησιμοποιούσαν ή αλειφόταν. Οι κάτοικοι ανήκαν σε δυο ειδών φυλές  Sinhalese  και Tamil με διαφορετική γλώσσα και γραφή. Τελικά μπήκαμε σε ταξί, μετά από ώρα φθάσαμε στον «παράδεισο  ήμασταν 3 άτομα, δυο Κεφαλλονίτες κι ένας Πειραιώτης  είπαμε του ταξιτζή να μας περιμένει. Ήταν μια εξοχική κατοικία έξω από την πόλη, θα ήταν στην μέση μιας πρασινο-καφετιάς ζούγκλας. 
Ένα ολόκληρο τετράγωνο, με την πρώτη ματιά που έριξα μέσα μου θύμισε τους  οντάδες των πασάδων που είχα δει κάποτε σε ζωγραφιές. Η αίθουσα  ήταν γεμάτη γυναίκες, ναυτικοί εμείς όπου ακούγαμε γυναίκα τρέχαμε.

Σε μια στιγμή χαθήκαμε εκεί που ήμουνα μόνος στην αίθουσα  ξάφνου με πλησιάζει μια γυναίκα  και μου λέει μην βγεις έξω από την κύρια είσοδο, την έχει μπλοκάρει η αστυνομία, και με πήρε απ το χέρι να μου δείξει μια άλλη έξοδο, κρυφή όπου έβλεπε σε μια αυλή κι από εκεί σε ένα μονοπάτι μες την Ζούγκλα.  Εδώ  τα χρειάστηκα κι εάν είναι κόλπο να με κλέψουν ή να με σκοτώσουν;
Αποφάσισα να βγω από εκεί που μπήκαμε να αναζητήσω του άλλους φίλους μου ναυτικούς. Στην πόρτα με περίμενε ένα Land Rover πράσινο με μια κλούβα, άνοιξαν την πόρτα και με πέταξαν μέσα.
Με υποδέχθηκαν δυο αστυνομικοί με καπέλα μισό ανεβασμένο από το ένα μέρος έμοιαζαν σαν ουρά  αεροπλάνου, με πέταξαν στην κλούβα, ήταν απόλυτο σκοτάδι,  εκεί βρήκα και τους δυο φίλος μου ναυτικούς, τι γίνεται τους λέω;   Δεν ξέρω μας είπαν μόνο ότι απαγορεύεται ο λευκός  να αγγίξει  ντόπια γυναίκα. Έτσι είναι ο νόμος του κράτους.  Θα πρέπει να είναι νόμος Αγγλικός τους είπα, αλλά δεν ξέραμε τίποτα.
Το Τζιπ ξεκίνησε, ένας από τους αστυνομικούς ήρθε στην κλούβα μας ανέκρινε  αν είχαμε σχέση με γυναίκες, μας φοβέριζε ότι θα μας πάνε σε νοσοκομείο για εξετάσεις κι αν αποδειχθεί αλήθεια μας περίμενε φυλακή. Πρέπει να πω ότι τα αγγλικά μας ήταν πολύ φτωχά, μόλις και μετά βίας μπορούσαμε να συνεννοηθούμε.
Μάταια τους λέγαμε ότι από περιέργεια πήγαμε, εν τω μεταξύ από πίσω μας έτρεχε κολλητά μας άλλο αυτοκίνητο αναβοσβήνοντας τα φώτα του, μας ακολουθούσε ο ταξιτζής, κάνοντας χειρονομίες και  σφυρίζοντας. Σταμάτησε  η κλούβα και μας λένε πληρώστε τον να φύγει.
Μετά πάλι τα ίδια, μας οδηγούσαν μέσα σε ζούγκλα σε άγνωστα μέρη, λέγαμε να τους προσφέρουμε λεφτά να μας αφήσουν, οι άλλοι ήταν ανένδοτοι, αφού δεν κάναμε τίποτα γιατί;
Η ώρες περνούσαν, κι εμείς στην κλούβα, ταξιδεύαμε, ταξιδεύαμε, κατά τις 3 τα χαράματα είχαμε φτάσει σε μια τεράστια πεδιάδα σαν ένα χέρσο χωράφι, το Τζιπ σταμάτησε βγήκε ένας από τους αστυνομικούς ήρθε από πίσω άνοιξε την πόρτα της κλούβας και φώναξε.   Get Out!   Ο Πειραιώτης ο πιο ηλικιωμένος της Παρέας φώναξε λες νάναι τα τελευταία μας; 
Τι να πούμε εμείς τα πιο παιδιά δεν βγάλαμε τσιμουδιά.            Η αλήθεια είναι ότι τα χρειαστήκαμε, έτσι απότομα το τζιπ έβαλε μπρος κι έφυγε. Τότε αρχίσαμε να περπατάμε με οδηγό μας την ανταύγεια των φώτων της πόλης του λιμανιού, σκεφθήκαμε ότι προς τα εκεί θα ήταν η θάλασσα. Περπατούσαμε μέχρι να ξημερώσει, θάταν 6-7 το πρωί όταν είδαμε την θάλασσα, γλυτώσαμε φώναξε ο Πειραιώτης,  μπήκαμε σε μια μαούνα που την τραβούσε ρυμουλκό και πλευρίσαμε στο βαπόρι δεν είπε κανένας μας τίποτα.   
Άλλη μια νύχτα πέρασε και ήταν τόσες πολλές κάθε μια διαφορετική, κάθε μια σε διαφορετικό μέρος του πλανήτη γη, νύχτες ξελογιάστρες γεμάτες με ψεύτικους όρκους, γεμάτες με μυστήριο, καρδιοχτύπια αλλά και μια ωμή πραγματικότητα των λιμανιών την αγοροπωλησία τα σάρκας… 


                                                      Γαβριήλ Παναγιωσούλης  
                             
              




23 σχόλια:

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Φαντάζομαι ότι εκείνες τις ώρες, πέρασε η ζωή μπροστά σας απ' την αγωνία. Την ένιωσα στο έπακρο μέσα απ' τις περιγραφές σου. Αλήθεια πώς είναι να έχεις περάσει τέτοιες περιπέτειες, να έχεις υπερβεί τα όρια του φόβου και τώρα να τα διηγείσαι με νηφαλιότητα;
Ακριβές οι μνήμες σου κ. Γαβριήλ και σ' ευχαριστούμε που τις αναβιώνεις και τις μοιράζεσαι μαζί μας. Να'σαι πάντα καλά!

airis είπε...

Τι πρέπει να έχεις ζήσει αγαπημένε μου Γαβρίλη!
Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας τις μνήμες σου!
Σε απολαμβάνω πάντα !
Μα'σαι καλά!
Και καλά να περνάς! :)))

Dennis Kontarinis είπε...

Πάλι καλά που γλύτωσες από τέτοιες και τόσες περιπέτειες.
Πάντως έζησες τη ζωή σου.
Νάσαι καλά φίλε.

fish eye είπε...

αν εχετε ζησει μια τετοια νυχτα νομιζω πως τα εχετε ζησει ολα!
δυσκολη η δουλεια του ναυτικου, νομιζω θελει γερη καρδια να την αντεξεις, αλλα ταξιδιαρικη και πολυεμπειρικη - σκεφτειτε πως σας βλεπουμε εμεις που δεν εχουμε ξεφυγει απο την θαλπωρη του σπιτιου μας!

ευχαριστω για το μοιρασμα
καλο σ/κ

:)

nikol είπε...

Μόνο για το πέρασμα στη ζούγκλα με αυτοκίνητο η με τα πόδια με πιάνει σήμερα ανατριχίλα !!!Στη ζωή σου το γράφω και πάλι έχεις γνωρίσει , γευτεί , στερηθεί πολλά . Αλλά κάθε φορά που σε βλέπω αμούστακο παιδάκι στις φωτο , κάτι σφίγγεται μέσα μου !!!!
Μια μεγάλη αγκαλιά !!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,
Ήταν τότε μια εποχή όπου μέσα στο βαπόρι δεν υπήρχε καμιά άνεση, κανένα κομφόρ, η ζέστη ήταν φοβερή, έτσι πολλοί από εμάς συνήθως οι νέοι για να ξεσκάσουμε για να θυμηθούμε ότι υπάρχει ελπίδα, ότι είμαστε άνθρωποι με την πρώτη ευκαιρία βγαίναμε στην στεριά.
Τα μέρη αυτά που βρέχει ο Ινδικός ωκεανός τουλάχιστον τα χρόνια εκείνα ήταν από τα χειρότερα που είχα δει, από πολλές απόψεις.

Αν παρατηρήσεις στην τελευταία ροζ φωτογραφία στο Ν. Φυλλάδιό μου φιγουράρει η σφραγίδα του Ελληνικού προξενείου της Κεϋλάνης, ημερομηνία 30/05/1957.
ήταν τότε που επισκέφθηκα προς ανανέωση Διαβατηρίου, πρόξενος ένας ντόπιος δεν μιλούσε Ελληνικά.

Ευχαριστώ πολύ,
με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Χάρη στην δική σου ιδέα άρχισα και βγάνω τις νύχτες μου μέρες στο φως της ημέρας.

Σ' ευχαριστώ πολύ

με αγάπη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα Ντένη,
Σήμερα Σάββατο μένω στο Μπρονξ,
Η αλήθεια είναι ότι τον καιρό εκείνο ψάχναμε όλοι οι νέοι για κάτι τι καλύτερο από αυτό που είχαμε.
Στην πραγματικότητα δεν είχαμε τίποτα.

Αλλά η εμπειρίες μένουν

ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Στην μπλε καρδιά με το γατάκι.
Στην ζωή υπάρχουν καταστάσεις πρωτόγνωρες όπου όλα συμβαίνουν για πρώτη φορά.
Κι εμείς από περιέργεια γεμάτοι νιάτα ψάχναμε να γνωρίσουμε τον κόσμο την κοινωνία.
Όμως συναντήσαμε άλλους ανθρώπους συνήθειες πιστεύω...

Ευχαριστώ
Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Εσύ, Γάβο, με τούτες τις «Ιστορίες της νύχτας» σε συνέχειες, δείχνεις να μη θέλεις, έστω και πεισματικά, να γυρίσεις την πλάτη στο παρελθόν… Ακόμη έχεις αποθέματα. Ατέλειωτα!
Καλά να ‘σαι να τα θυμάσαι και να τα διηγείσαι...

Yo de verdad te admiro, y te lo he dicho sin cansarme de repetirlo, esta facilidad que tienes te traer de vuelta al presente tantos detalles, sin importar si unos son alegres y otros tristes…

Mi saludos y mi estimación y un gran abrazo!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ
Ήταν τότε μια εποχή όπου μας στέρησε την παιδική μας ηλικία.
Με μιας γίναμε άντρες στην βιοπάλη, όμως μέσα μας έμεινε αυτό που δεν νιώσαμε ποτέ και ακόμα λαχταράμε. Η παιδική αθωότητα, η παιδική φυσική εξέλιξη σε έφηβο και μετά σε άντρα.

Σήμερα που ναι είμαι μετά από πολλά χρόνια σε στερεό έδαφος μόνιμος κάτοικος κάπου, εδώ στην ΝΥ, όταν σκέπτομαι ότι για 22 χρόνια ήμουν προσωρινός σε κάθε γωνιά γης, κάτι που δεν ξεχνιέται ποτέ.
Τότε ήταν οι νύχτες γεμάτες περιπέτειες κλπ

ευχαριστώ πολύ

Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

καλημέρα φίλε μου Στράτο,
Αχ! οι Νύχτες είναι πάντα γεμάτες σκοτάδι και το σκοτάδι ανάβει φωτιές πόθους ανεκπλήρωτα όνειρα.
Το ότι είναι από τα περασμένα δεν έχει σημασία είναι κάτι τι δικό μου που έζησα μέχρι να φτάσω στο μονοπάτι της μονιμότητας σε μια γη.
Αν παρατηρήσεις την σφραγίδα του Ελληνικού βασιλείου του προξενείου μας στην Κεϋλάνη στην ροζ φωτογραφία του Ν. φυλλαδίου γράφει έτος 1957.
πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά τα ίχνη που άφησε δεν μπορεί να ξεχαστούν και το πιο παράξενο είναι ο δρόμος μου μέχρι να φτάσω στο σήμερα.

Muchas gracias amigo por sus dulces palabras (Te admiro) pero lo que cuento son las travesuras, o las aventuras de mi mismo caminando en el sendero del mundo buscando mi suerte o mi destino, no se cual de los dos.
Gracias y saludos
Gabo

ANNA FLO είπε...

Καλησπέρα Γαβριήλ
Ενδιαφέρουσα η ιστορία σου όπως κάθε ιστορία ναυτικού. Βέβαια μου προκαλεί ανατριχίλα η σκέψη όσως ζήσατε ή ζουν οι ναυτικοί σε ξένους τόπους. Όμως σίγουρα πρόσφεραν όλες αυτές οι εμπειρίες γνώση του κόσμου από πρώτο χέρι που λέμε, σκληραγώγηση και πείρα.Σωστά;
Καλή σου νύχτα
Ελπίζω να τα λέμε
ΥΓ Είμαστε και από την Κεφαλονιά και οι δυο! Τι καλά!!!

to e-periodiko mas είπε...

Διαβάζοντας την ιστορία σας με αμείωτη αγωνία, σκέφτομαι πόσο πυκνή σε εμπειρίες μπορεί να είναι η ζωή του ναυτικού, κ. Γαβριήλ. Είναι πολλές ζωές σε μία!...
Νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω που τις μοιράζεστε τις δικές σας εμπειρίες μαζί μας, με μια τόσο όμορφη και άμεση γραφή!
Καλή Κυριακή σας εύχομαι
Μαρίνα

Αστοριανή είπε...

... μήπως ...συνάντησες και τον Μίμη... σε κάποια από αυτές τις νυχτερινές επιδρομές;;;;;;;

(τελικά, φέραμε σε ...σειρά το Νο 3 πρίντερ...!!!!!!!!!)

Θα τα πούμε.
( ...και έχω γράψει στον Ντένη, δύο φορές, να συνεννοηθήτε να μου στείλετε την δ/σή σας να σας ταχυδρομήσω "κάτι"... ουδεμία απάντηση... ΟΚ! )

Τότε, εσύ.

Φιλιά,
Υιώτα

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Άννα,
ναι οι ιστορίες της νιότης μένουν αξέχαστες και είναι όλες έξω από τα σύνορα της Ελλάδος,
Όμως ζήσαμε τις περάσαμε και σήμερα πλέον στην στεριά αναπολώ τα νιάτα,
Αλλά έτσι είναι η ζωή!
Από πιο μέρος της Κεφαλονιάς είσαι;
εγώ από Πύλαρο!

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Σχεδόν όλες οι ναυτικές ιστορίες προπαντός του παλιού καιρού με τα αργοκίνητα ποντοπόρα πλοία παλαιάς τεχνολογίας, έχουν κάποια δόση κινδύνου μα και αναπάντεχων γεγονότων.

Σε ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου.
Σας εύχομαι καλή Εβδομάδα

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα.

Λες να ήταν και ο Μίμης σε καμιά γωνιά και να μην έδωσε το παρών;
Δεν ξέρω στην ζωή όλα είναι πιθανά.
Όχι εγώ δεν είχα καμιά ειδοποίηση για διεύθυνση ούτε από Ντένη ούτε από εσένα,

σε ευχαριστώ χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Μπάρμπα Γαβριήλ.
Χρόνια πολλά για την γιορτή σου.
Εύχομαι να είσαι πάντα καλά, γερός σαν τα ψηλά βουνά της Κεφαλλονιάς
και να μας γράφεις αυτές τις απίθανες ναυτικές ιστορίες που μερικές
φορές μας τρομάζουν με την ειλικρίνειά τους, άλλες μας φοβίζουν, άλλες
μας συγκινούν, αλλά όλες, μας διδάσκουν κάτι.
Με αγάπη και εκτίμηση Γιώργος.

pylaros είπε...

φίλε Γιώργο,
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,

καιρό έχουμε να τα πούμε,
εύχομαι να είσαι καλά
πάντα με υγεία

από την ΝΥ
Γαβριήλ

evonita είπε...

Ζωή γεμάτη περιπέτειες!!! Είναι υπέροχο να έχετε τόσες ιστορίες στο βιογραφικό σας!