Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη

                                Χριστουγεννιάτικες ιστορίες # 3

                                     Απ’ το 'Σεντούκι'  των αναμνήσεων

 Όλοι  μας θυμόμαστε τα πρώτα μας Χριστούγεννα που περάσαμε μακριά από το σπίτι που γεννηθήκαμε, είτε είχαμε πάει σε άλλη  πόλη ή είχαμε φύγει για ανεύρεση  καλύτερης τύχης.

Μέσα μας όμως κρατάγαμε την μητρική τρυφερότητα, την οικογενειακή θαλπωρή, αυτή που μεγαλώσαμε.   

Έτσι τον παλιό καιρό, τα πέτρινα χρόνια  στην Ελλάδα  τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα τα παιδιά έφευγαν από το σπίτι τους, μικρά ανήλικα με την ελπίδα να δουλέψουν οπουδήποτε να βοηθήσουν τους γονείς τους και μετά τον εαυτόν τους.  

Πιο κάτω σας παραθέτω μια ιστορία, όπου πολλές φορές ντρέπομαι να την εξιστορώ,  οι φίλοι νομίζουν ότι τους λέω ψέματα πολλοί με αποπαίρνουν με την λέξη, ε! αυτά δεν γίνονται σήμερα και όμως η ιστορία επαναλαμβάνετε, η Ελλάδα η ίδια έχει γεμίσει παιδάκια, σήμερα τα λένε προσφυγόπουλα, εμάς μας λέγανε παράνομους, λαθραίους  κλπ… 

                   Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην  Νέα Υόρκη 1951

Αποβραδίς παραμονή Χριστουγέννων ήρθε η φιλόπτωχος, κάποιας Ελληνικής  ενορίας της Νέας Υόρκης, μερικές συμπαθητικές κυρίες, μαζί τους κι ένας ιερέας,  μας μοίρασαν δωράκια γλυκά απ’ την πατρίδα, μας σύστησαν υπομονή κι έφυγαν, τίποτε άλλο.

 Ξημέρωνε  Χριστούγεννα. Η σκηνή στα κρατητήρια του νησιού Ellis Island, εκεί όπου φυλάκιζαν τους παράνομους μετανάστες, αυτούς που είχαν πηδήξει απ’ τα βαπόρια τους πασχίζοντας να βρουν μια ευκαιρία καλυτέρευση της ζωής τους και ήταν εκατοντάδες, νεαρά  της Ελλάδος  παιδιά...

 Εκεί μέσα είχα κλειστεί στον εαυτόν μου, μικρό παιδί αμούστακος, μην γνωρίζοντας κανέναν, η δύναμη της αυτοσυντήρησης  με γέμιζε θέληση, όνειρα. Τα βράδια σηκωνόμουν απ το κρεβάτι, κόλλαγα το μάτι μου στο παράθυρο,  τα  πολλά  κάγκελα  είχαν φράξει την θέα, αλλά εκεί στην κάτω δεξιά γωνιά από την σκουριά είχε δημιουργηθεί μια τρύπα.

 Κολλούσα το μάτι μου σε αυτή και κοίταζα.

Από τόση δα μικρή τρυπούλα χωρούσαν τόσα πολλά πράγματα! Απίστευτο!

Φαινόταν σα να είχε ανοίξει ο ουρανός. Τεράστια στενόμακρα κτίρια είχαν κατεβεί και είχαν βάλει τις ρίζες τους πάνω στη γη σαν πλοκάμια θηρίου. Είχαν φυτρώσει στο απέναντι νησί το  Μανχάταν προσπαθούσαν ασφυκτικά να το πνίξουν. Φωτισμένα παράθυρα, άλλα κιτρινωπά χλωμά, άλλα στενόμακρα, άλλα κυκλικά, πολύχρωμα, μερικά σε ευθείες γραμμές, άλλα σε τεθλασμένες, όλα μαζί έδιναν την εντύπωση πλεξίματος δαντέλας. Για βελόνες οι τεράστιοι μυτεροί ουρανοξύστες.

Έβλεπα το φωτάκι της σημαδούρας να αναβοσβήνει στο λιμάνι,  αυτής που βοηθούσε την πορεία των βαποριών τη νύχτα. Αγκυροβολημένη στον ποταμό χορεύοντας με την λικνιστική κίνηση των κυμάτων. Κοίταξα  πιο ψηλά στον ουρανό τα αστέρια της νύχτας χλωμά, μόλις και μετά βίας διακρινόταν,  έψαχνα για το λαμπερό  άστρο της Βηθλεέμ, αλλά δεν φαινόταν πουθενά. Έχασα πάσα ελπίδα.  Ξάφνου    ένοιωσα μια εσωτερική  γαλήνη σκέφθηκα ότι ξημέρωνε  Χριστούγεννα, κοιτάζοντας όλα αυτά κολλημένος στην τρύπα του παραθύρου, με τα μάτια υγρά αποκοιμήθηκα. Άρχισαν   τα όνειρα, αυτά που θα γιόρταζαν οι άνθρωποι γύρω απ’ την θαλπωρή του σπιτιού, με τα λαμπιόνια του δένδρου, με την ανθρώπινη ζεστασιά και συντροφικότητα, με την αγάπη της μάνας.  Με ξύπνησε θόρυβος από κλειδιά αυτά που κουδούνιζαν  στα χέρια του δεσμοφύλακα, τρόμαξα, συνήλθα, έτριψα τα μάτια μου και  έτρεξα  στο κρεβάτι μου, κρύφτηκα κάτω απ τα σκεπάσματα, η θέα από την τρύπα ήδη είχε αρχίσει να χλομιάζει, ξημέρωνε,.

Η μαγκούρα του φύλακα άρχισε να δέρνει τον σιδερένιο σκελετό του κρεβατιού, ενώ αυτός φώναζε ξυπνήστε    όλοι,  πέντε η ώρα. Σηκώθηκα τρομαγμένος στη πόρτα ακουγόταν το κλικ, κλικ που πατούσε ο δεσμοφύλακας αυτός που μέτραγε πόσα κεφάλια πέρναγαν, ήσουν κι εσύ ένας αριθμός.   Σκέφθηκα ότι για τον κόσμο ήταν η  Άγια νύχτα, για εμάς μια νύχτα σαν τις άλλες, κοινή, γεμάτη πικρία, έχθρα  για τους έχοντες και κατέχοντες, αυτοί που στα χέρια τους κρατούσαν τα κλειδιά  της τύχης των κρατουμένων…

Και όμως ήταν Χριστούγεννα, η γέννηση του Θεανθρώπου.

                                                          Γαβριήλ Παναγιωσούλης