Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη


                                Χριστουγεννιάτικες ιστορίες # 3

                                     Απ’ το 'Σεντούκι'  των αναμνήσεων
 Όλοι  μας θυμόμαστε τα πρώτα μας Χριστούγεννα που περάσαμε μακριά από το σπίτι που γεννηθήκαμε, είτε είχαμε πάει σε άλλη  πόλη ή είχαμε φύγει για ανεύρεση  καλύτερης τύχης.
Μέσα μας όμως κρατάγαμε την μητρική τρυφερότητα, την οικογενειακή θαλπωρή, αυτή που μεγαλώσαμε.   
Έτσι τον παλιό καιρό, τα πέτρινα χρόνια  στην Ελλάδα  τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα τα παιδιά έφευγαν από το σπίτι τους, μικρά ανήλικα με την ελπίδα να δουλέψουν οπουδήποτε να βοηθήσουν τους γονείς τους και μετά τον εαυτόν τους.  
Πιο κάτω σας παραθέτω μια ιστορία, όπου πολλές φορές ντρέπομαι να την εξιστορώ,  οι φίλοι νομίζουν ότι τους λέω ψέματα πολλοί με αποπαίρνουν με την λέξη, ε! αυτά δεν γίνονται σήμερα και όμως η ιστορία επαναλαμβάνετε, η Ελλάδα η ίδια έχει γεμίσει παιδάκια, σήμερα τα λένε προσφυγόπουλα, εμάς μας λέγανε παράνομους, λαθραίους  κλπ… 

                   Τα πρώτα μου Χριστούγεννα στην  Νέα Υόρκη 1951


Αποβραδίς παραμονή Χριστουγέννων ήρθε η φιλόπτωχος, κάποιας Ελληνικής  ενορίας της Νέας Υόρκης, μερικές συμπαθητικές κυρίες, μαζί τους κι ένας ιερέας,  μας μοίρασαν δωράκια γλυκά απ’ την πατρίδα, μας σύστησαν υπομονή κι έφυγαν, τίποτε άλλο.
 Ξημέρωνε  Χριστούγεννα. Η σκηνή στα κρατητήρια του νησιού Ellis Island, εκεί όπου φυλάκιζαν τους παράνομους μετανάστες, αυτούς που είχαν πηδήξει απ’ τα βαπόρια τους πασχίζοντας να βρουν μια ευκαιρία καλυτέρευση της ζωής τους και ήταν εκατοντάδες, νεαρά  της Ελλάδος  παιδιά...
 Εκεί μέσα είχα κλειστεί στον εαυτόν μου, μικρό παιδί αμούστακος, μην γνωρίζοντας κανέναν, η δύναμη της αυτοσυντήρησης  με γέμιζε θέληση, όνειρα. Τα βράδια σηκωνόμουν απ το κρεβάτι, κόλλαγα το μάτι μου στο παράθυρο,  τα  πολλά  κάγκελα  είχαν φράξει την θέα, αλλά εκεί στην κάτω δεξιά γωνιά από την σκουριά είχε δημιουργηθεί μια τρύπα.
 Κολλούσα το μάτι μου σε αυτή και κοίταζα.
Από τόση δα μικρή τρυπούλα χωρούσαν τόσα πολλά πράγματα! Απίστευτο!
Φαινόταν σα να είχε ανοίξει ο ουρανός. Τεράστια στενόμακρα κτίρια είχαν κατεβεί και είχαν βάλει τις ρίζες τους πάνω στη γη σαν πλοκάμια θηρίου. Είχαν φυτρώσει στο απέναντι νησί το  Μανχάταν προσπαθούσαν ασφυκτικά να το πνίξουν. Φωτισμένα παράθυρα, άλλα κιτρινωπά χλωμά, άλλα στενόμακρα, άλλα κυκλικά, πολύχρωμα, μερικά σε ευθείες γραμμές, άλλα σε τεθλασμένες, όλα μαζί έδιναν την εντύπωση πλεξίματος δαντέλας. Για βελόνες οι τεράστιοι μυτεροί ουρανοξύστες.
Έβλεπα το φωτάκι της σημαδούρας να αναβοσβήνει στο λιμάνι,  αυτής που βοηθούσε την πορεία των βαποριών τη νύχτα. Αγκυροβολημένη στον ποταμό χορεύοντας με την λικνιστική κίνηση των κυμάτων. Κοίταξα  πιο ψηλά στον ουρανό τα αστέρια της νύχτας χλωμά, μόλις και μετά βίας διακρινόταν,  έψαχνα για το λαμπερό  άστρο της Βηθλεέμ, αλλά δεν φαινόταν πουθενά. Έχασα πάσα ελπίδα.  Ξάφνου    ένοιωσα μια εσωτερική  γαλήνη σκέφθηκα ότι ξημέρωνε  Χριστούγεννα, κοιτάζοντας όλα αυτά κολλημένος στην τρύπα του παραθύρου, με τα μάτια υγρά αποκοιμήθηκα. Άρχισαν   τα όνειρα, αυτά που θα γιόρταζαν οι άνθρωποι γύρω απ’ την θαλπωρή του σπιτιού, με τα λαμπιόνια του δένδρου, με την ανθρώπινη ζεστασιά και συντροφικότητα, με την αγάπη της μάνας.  Με ξύπνησε θόρυβος από κλειδιά αυτά που κουδούνιζαν  στα χέρια του δεσμοφύλακα, τρόμαξα, συνήλθα, έτριψα τα μάτια μου και  έτρεξα  στο κρεβάτι μου, κρύφτηκα κάτω απ τα σκεπάσματα, η θέα από την τρύπα ήδη είχε αρχίσει να χλομιάζει, ξημέρωνε,.
Η μαγκούρα του φύλακα άρχισε να δέρνει τον σιδερένιο σκελετό του κρεβατιού, ενώ αυτός φώναζε ξυπνήστε    όλοι,  πέντε η ώρα. Σηκώθηκα τρομαγμένος στη πόρτα ακουγόταν το κλικ, κλικ που πατούσε ο δεσμοφύλακας αυτός που μέτραγε πόσα κεφάλια πέρναγαν, ήσουν κι εσύ ένας αριθμός.   Σκέφθηκα ότι για τον κόσμο ήταν η  Άγια νύχτα, για εμάς μια νύχτα σαν τις άλλες, κοινή, γεμάτη πικρία, έχθρα  για τους έχοντες και κατέχοντες, αυτοί που στα χέρια τους κρατούσαν τα κλειδιά  της τύχης των κρατουμένων…
Και όμως ήταν Χριστούγεννα, η γέννηση του Θεανθρώπου.

                                                          Γαβριήλ Παναγιωσούλης


  

21 σχόλια:

airis είπε...

Αχ Γαβρίλη μου!
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν περάσει μαύρα Χριστούγεννα;
Συγγενείς του μπαμπά μου πέρασαν από το νησί των φυλακισμένων λαθραίων ...αριθμών! (Ο μπαμπάς πήγε ευτυχώς με πρόσκληση)
Πολλές δύσκολες καταστάσεις τότε, που δυστυχώς για αμέτρητους άλλους πρόσφυγες επαναλαμβάνονται!
Μας έδωσες ένα μικρό πονεμένο κομμάτι από το σεντούκι σου και επειδή είναι βίωμα έχει ιδιαίτερη αξία!
Σε ευχαριστώ πολύ πολύ ! :))

nikol είπε...

Εκείνο που κράτησα από την πρώτη ανάγνωση είναι αυτό που λες ότι έφευγαν τα για να βοηθήσουν πρώτα την οικογένεια και μετά τον εαυτό τους !!! Αυτό το έλεγε πάντα ο πατέρας μου που ήταν ένα παιδί ορφανό από μάνα και ένας Θεός ξέρει πως θα μεγάλωναν 6 παιδιά αν εκείνος και ο αδελφός του δεν έφευγαν !!!Αυτό το αμούστακο παιδί είναι ένα πολύ δυνατό χαστούκι για μένα όπως και για κάθε μάνα!!! Πικρή ανάμνηση αλλά άλλοι ορίζουν τις τύχες των προσφύγων , των λαθρομεταναστών .
Να είσαι καλά με αγάπη και γαλήνη να περάσετε αυτές τις μέρες !!!

nikol είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,

Κάποτε η ζωή ήταν μοναχική, δηλαδή έπρεπε να αντμετωπίσεις μόνος σου τα πάνta
Oi φωτογραφίες, μάρτυρες, στο πανεπιστήμιο της Ζωής
Η πρώτη είναι ένα καράβι σαν αυτό που έφυγα απ το Ηράκλειο της Κρήτης, 12 Αυγούστου 1950
Είναι τύπου Liberty αμερικανικής κατασκευής 1943 φορτηγό χωρικότητος 10.000 τόνων
Η δεύτερη Φωτογραφία είναι το Καστιγάρι ή το νησί Ellis Island εκεί όπου τα τελευταία χρόνια φυλάκιζαν τους λαθραίους.
Τώρα στα γεράματα με φώναξαν μου πήραν verbal interview κατάθεση των τότε γεγονότων και μου έδωσαν copy της κασέτας
Σήμερα το νησί αυτό είναι μουσείο, Απ/ έξω φαίνεται κουκλίστικο, μέσα ακόμα υπάρχουν τα ονόματα των φυλακισμένων χαραγμένα στις ξύλινες κολώνες, ένα είδος graffiti
Η τρίτη φωτογραφία είμαστε στην πλώρη του καραβιού στο Pier 3 North River In NY μετά από χρόνια μπροστά από την Wall Street

Μια ζωή γεμάτη από περιπέτειες

Σε ευχαριστώ πάρα πολύ
με αγάπη

Γαβριήλ

Nasia είπε...

μου αρέσουν τόσο οι αληθινές αυτές ιστορίες!
Πόσα πράγματα μπορούμε να διδαχτούμε από αυτές! Απορω κ. Γαβριήλ γιατί δεν σας πιστεύουν κάποιοι όταν τις διηγείστε!Πού ζουν αυτοί;
Καλά Χριστούγεννα να έχετε!

ΦΛΩΡΑ είπε...

Κράτα τα επόμενα Χριστούγεννα και κρύψε αυτά βαθιά στην ψυχή σου για να μην σε πληγώνουν. Να είσαι πάντα καλά και φέτος τα Χριστούγεννά σου να είναι τα καλύτερα της ζωής σου.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Έτσι ήταν τότε η Ελληνική οικογένεια, ή μάλλον η νοοτροπία, ένας για όλους κι όλοι για έναν, όταν ξενιτευόσουν με οποιοδήποτε τρόπο ΄σε έκαναν εικόνα οι εναπομείναντες από σένα περίμεναν να ζήσουν τόσα στόματα. Το κράτος ανύπαρκτο,
Σήμερα ο κόσμος έχει αλλάξει, η κοινωνία δεν πιστεύει πλέον σε αυτά, ο καθένας ανοίγει δικό του δρόμο.
Έλα όμως που οι αναμνήσεις του τότε μένουν χαραγμένες σε αυλακωμένες ρυτίδες που μιλούν μόνες τους.
Επίσης έτσι ήταν τότε στα ξένα, κάνανε μπλόκα στις γωνίες των δρόμων στις κουζίνες των εστιατορίων για αυτούς που πλένανε πιάτα ζητούσαν χαρτιά, ακόμη υπήρχαν και σπιούνοι πατριώτες...

Αλλά σκέπτομαι όλα πέρασαν η ζωή η ίδια μας δίδαξε τι εστί κοινωνία, η επιβίωση,
Σήμερα περιμένουμε για μια ακόμη χρονιά τα Χριστούγεννα να τα εορτάσουμε σε μια οικογενειακή γλυκιά θαλπωρή

Ευχαριστώ για τις ευχές σου,
Με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Nasia,

Οι ιστορίες που γράφω και παίρνω ως παράδειγμα τον εαυτόν μου διότι έτσι ήταν τα πράγματα τον καιρό εκείνο, και κράτησε αυτή η κατάσταση για 20 ολόκληρα χρόνια ταξιδεύοντας την υφήλιο πριν μονιμοποιηθώ στην στεριά, Νέα Υόρκη. Με δίδαξαν να παλεύω σε μια παγκοσμιότητα για να επιζήσω και όχι μόνο αλλά να παραμείνω Έλληνας, έτσι όπως γεννήθηκα.
Νομίζω ακόμα μέχρι σήμερα ότι με το να μην ξεχνώ, τιμώ τους γονείς μου αυτούς που η ανέχεια τους υποχρέωσε να σπρώξουν το παιδί τους στην ξενιτιά μόνο για να χορτάσει ψωμί.
Άλλοι μεγάλωσαν με το χρυσό κουτάλι στο στόμα, το παραδέχομαι, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Σε ευχαριστώ πολύ,
καλές και χαρούμενες γιορτές
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου FLORA GIA
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, πράγματι αυτός είναι ο σκοπός μας να περάσουμε όλοι μαζί μέσα σε μια ζεστή οικογενειακή θαλπωρή χαρούμενα Χριστούγεννα.

Ξέρεις καμιά φορά μέσα στην μοναξιά και κρύο του Χειμώνα, με πιάνει μια παιδική νοσταλγία, αυτό μου φέρνει στο νου το πως μεγάλωσα σε κάποια άλλα Χριστούγεννα, μα και το πως φθάσαμε ως το σήμερα, με το άγχος των Χριστουγεννιάτικων δώρων με τόσα περιττά υλικά αγαθά που νομίζουμε ότι είναι απαραίτητα για να ζει κάποιος ευτυχισμένος.

Σε ευχαριστώ πολύ
καλές και χαρούμενες εορτές.
Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Κάθε φορά που διαβάζω ένα κεφάλαιο της ζωής σου, νιώθω συγκίνηση και ταπεινότητα, γιατί οι δικές μας ιστορίες είναι συνήθως προϊόν μυθοπλασίας. Ενώ εσύ μας κάνεις κοινωνούς στα δύσκολα χρόνια που πέρασες & στα βάσανα που εμείς, ούτε στη φαντασία μας δεν μπορούμε να συλλάβουμε.
Και κάθε φορά που τελειώνω την ανάγνωση, μένει η γεύση του θαυμασμού και της συγκίνησης.
Καλά Χριστούγεννα εύχομαι ολόψυχα κ. Γαβριήλ! Με τις μνήμες αυτές ζωντανές, για να θυμίζουν τις φουρτούνες της ζωής σου και τις μάχες που έδωσες.
Τα σέβη μου!

to e-periodiko mas είπε...

Πώς να συναγωνιστεί η φαντασία, τη ζωή και τη σκληρότητα που πολλές φορές επιφυλάσσει στους ανθρώπους!
Νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω άλλη μια φορά, για τις εμπειρίες που μοιράζεστε μαζί μας κ. Γαβριήλ, κάνοντάς μας κοινωνούς της ζωής σας!
Εύχομαι από καρδιάς να έχετε όμορφα Χριστούγεννα με τους αγαπημένους σας και να είστε πάντα καλά, χαμογελαστός κι ευτυχισμένος!
Με βαθιά εκτίμηση
Μαρίνα

pylaros είπε...

Καλημέρα από την απέναντι όχθη, (αν και στην Ελλάδα είναι απόγευμα) αγαπητή μου κ. Κανελλάκη.
Αληθινά εξεπλάγην στο πόσο βαθιά μπορείς να νιώθεις τα βιωματικά βάσανα των τότε Ελλήνων, με κάνει να το εκτιμώ αφάνταστα.
Ειλικρινά πιστεύω ότι όσοι από εμάς γεννηθήκαμε τα χρόνια εκείνα, ή μάλλον μεγαλώσαμε στα πέτρινα χρόνια, θα έχουν να πουν τρομερές ιστορίες, αλλά απλούστατα δεν τις έχουν γράψει ή δεν είχαν το χάρισμα να γράφουν,
Έχω όμως συναντήσει πολλούς ανθρώπους τις νέας γενιάς που μου λένε ναι αυτά μας τα διηγώταν ο πατέρας μας ή ο παππούς μας, ακόμα και μέσω internet.

Τα δικά μου βιωματικά διαφέρουν ένεκα που έφυγα απ' την Ελλάδα και είναι σε μια παγκόσμια κλίμακα, για να μάθω ότι, ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.
Σήμερα αποδίδω την πίεση των πάντων προς τα μικρά παιδιά να ξενιτευτούν προπαντός στα χωριά της Ελλάδος, από την πλύση εγκεφάλου που τους είχαν κάνει οι φανταχτερές κόκκινες γραβάτες και τα ρολόγια της τσέπης με αλυσίδες να κρέμονται οι επισκέπτες Ελληνοαμερικανοί που επισκεπτόταν τα χωριά τους μετά το τέλος του Β! παγκοσμίου πολέμου κι εμείς φοράγαμε κουρέλια...
ένα ατελείωτο θέμα ανάλυσης.

Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, καλές εορτές.

με αγάπη κι εκτίμηση

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαρίνα, periodiko mas official
Ναι είναι αλήθεια ότι, οι βιωματικές περιπέτειες της ζωής ξεπερνούν αυτές της φαντασίας,
Νομίζω ότι άνθρωποι της ηλικίας μου, δηλαδή αυτοί που έχουν ζήσει τα πέτρινα χρόνια της Ελλάδος, ή ακόμα κι αυτοί που ξενιτεύτηκαν μόνο για να χορτάσουν ψωμί οι εναπομείναντες στο σπίτι, συνήθως γερασμένοι γονείς μα και αυτοί οι ίδιοι, δεν έχουν την ευκαιρία εκμάθηση της καινούργιας τεχνολογίας ώστε να εκφράζουν γραπτώς τις τότε συνθήκες... Ναι μεν υπάρχουν βιβλία εξιστόρησης των γεγονότων, αλλά αλλιώς είναι να διαβάσεις ένα βιβλίο κι αλλιώς να διηγείσαι τις απίστευτες περιπέτειες από όλο τον κόσμο μέσω ιντερνέτ...
Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλές και χαρούμενες εορτές.
με αγάπη
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ!!!
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΥΠΗΡΞΕ ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ...
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ.
ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ!!!

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Αχ και νάξερες Αγαπητέ Γαβριήλ τις σκηνές που εξελίσοντναι εδώ στο Μόλυβο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από αυτές που περιγράφεις, να σου πω είναι και χειρότερα, γιατί εδώ είναι ξαπλωμένοι μέσα στο δρόμο, στη βροχή και στο κρύο. Δεν υπάρχουν καν καταλύματα. Τώρα άρχισε να φτιάχνει ο Ερυθρός Σταυρός μετά από πέντε χρόνια. Τα ίδια με το 1922. Είμαι παιδί πρόσφυγα και ξέρω τι τραβηξε ο πατέρας μου. Και μόλις άρχισαν να ορθοποδίζουν ήρθε ο πόλεμος και ξανά απ την αρχή. Ίδια κατάσταση, η εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Χθές χάθηκε μια γυναίκα με το παιδάκι της, σε λίγες μέρες θα τη ξεβράσει η θάλασσα ποιος ξέρει που; Φεύγουν να γλητώσουν απ' το πόλεμο και πνίγονται στο Αιγαίο, Χριστούγεννα πάλι. Η ιστορία σου επαναλαμβάνεται.
Όλες μου τις ευχές για καλές γιορτές. Θα τα ξαναπούμε ως τότε.

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,

Ναι είναι κι αυτή μια ιστορία απ' τα παλιά, αυτά τα οποία μας ανέθρεψαν σε μια κοινωνία γεμάτη άγχος που δεν ήξερες που θα ξημερωθείος την επόμενη μέρα,

Ευχαριστώ,
Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Δώρα,
Κάθε μέρα υπάρχουν πόλεμοι, είναι αυτοί οι οποιοι δημιουργούν τους πρόοσφυγες, τους παράνομους, τους λαθραίους,
Τώρα ποιος δημιουργεί τους πολέμνους; Μα οι άνθρωποι φυσικά, το κεφάλαιο, το κέρδος...
Ναι βλέπω τα νέα για την Λέσβο και για όλη την Ελλάδα, γέμισε από πρόσφυγες, είναι αυτοί που δεν φταίξανε σε τίποτα, οι αθώοι.
Λες και η ζωή είναι σφαίρα, μια σε φέρνει από πάνω, μια από κάτω.
Ας ευχυθούμε να γίνει ειρήνη στον κόσμο, αλλά δεν αφήνουμν οι έμποροι των όπλων.

Ευχαριστώ
καλές και χαρούμενες γιορτές

Γαβριήλ

Mia Petra είπε...

Πως γίνεται κι ο πόνος γράφεται πάντα τόσο λυρικά... Η δύναμη τής ψυχής σας όμως αγαπητέ Πύλαρε, ξεπέρασε όλα τα εμπόδια! Καλά Χριστούγεννα με Υγεία! :)

pylaros είπε...

Mia Petra
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, ναι η δύναμη της ψυχής πάντα κατορθώνει και υπερβαίνει τα εμπόδια.

Χαρούμενα κι ευτυχισμένα Χριστούγεννα

Γαβριήλ

Makis Del είπε...

Είναι καταπληκτικός ο τρόπος που διηγείστε ότι σημάδεψε την ζωή σας... Γλαφυρός, λυρικός λες και συμβαίνουν τώρα όλα αυτά... Ίσως μέσα σας όντως να συμβαίνουν τώρα... Τόσες θύμησες, αναμνήσεις, σκέψεις... Καλή χρονιά σας εύχομαι!

pylaros είπε...

Το Makis Del
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σας, επίσης και για τα όμορφα λόγια σας.

Ο άνθρωπος ειδικά ο ξένο-γεννημένος στον τόπο όπου ζει, πάντα θυμάται τον αγώνα, που έκανε για να στεριώσει σε μια στεριά, ψάχνοντας να βρει φιλοξενία, κάτι που δεν υπήρχε.

Η αφομοίωση στο αμερικανικό χωνευτήρι είναι πολύ δύσκολη συνήθως ο άνθρωπος παραμένει με το χρίσμα που γεννήθηκε, ως το τέλος.
Οι αναμνήσεις είναι κι αυτές μέρος της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου στον αγώνα της επιβίωσης...
Σας εύχομαι Χρόνια πολλά
Γαβριήλ