Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Η χώρα των μικρών Πραγμάτων!

                                  Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου Παραμύθι # 4

                          Το βασίλειο των μικρών πραγμάτων… 


Σε είδα, κρεμόσουν  από την κλειδαριά σκουριασμένο,  σε λυπήθηκα, μα τέτοια αφοσίωση! 
Φτωχό μου κλειδί σου έχουν φύγει και τα δόντια, δεν ανοίγεις ούτε κλείνεις  παραδείσους.  Θυμάσαι  τα όνειρα που κάναμε μαζί όταν σ’ έκρυβα κάτω απ’ το κεραμίδι για να μη σε χάσω, τώρα κρέμεσαι σαν πεθαμένο  απ’ της πόρτας  μου την κλειδαριά, αυτή  που κάποτε  άνοιγες ανυπομονώντας να μου προσφέρεις τη θαλπωρή της αγάπης της ευτυχίας. Σκούριασες να με περιμένεις, η κλειδαριά γέμισε αράχνες,  σάπισε η πόρτα, έφυγε και η θαλπωρή, πέταξε η αγάπη, τα όνειρα σβήστηκαν,  γέμισες σκουριασμένες ρυτίδες κι εσύ επιμένεις εκεί πιστό  να εξακολουθείς να με περιμένεις;  Μα  δεν ξέρεις ότι   στην τελευταία μας  κατοικία δε βάζουν  κλειδί;   Δεν σε χρειάζομαι  πια, έλα μην κλαις έτσι είναι, ο χρόνος είναι ο κυρίαρχος των πάντων, αυτός σε σκούριασε, κι εσένα κι εμένα.
 
Τα ζωάκια με άκουσαν που μιλούσα  κι αποφάσισαν να μου κάνουν συντροφιά, την αρχή έκανε ο σκαντζόχοιρος, με επισκέφθηκε φορώντας τα γιορτινά του ένα σωρό ξερά φύλλα, έτρεξα στην αυλή  τον σκούντησα  έκανε τον περίπατό του και με κοίταζε χαρούμενος… τον καλωσόρισα, στην παρέα.

Μετά ήρθαν τα μυρμήγκια, άπλωσα τα χέρια μου, γέμισαν από επισκέπτες έτρεχαν πάνω κάτω χαρούμενα.

Η  σαύρα μαζί με την αράχνη   κατάλαβαν το παράπονό μου κι ερχόταν κάθε βράδυ να μου κάνουν  παρέα.  Πέρναγαν κάτω απ το κατώφλι της κλειστής πόρτας κι ανέβαιναν  πάνω στην οροφή ακριβώς δίπλα από το φως της πισινής εισόδου, καρτερούσαν  κι έτρωγαν όλα τα ζωύφια που έλκυε η λάμπα του φωτός.

Στης νύχτας τη σιγαλιά μια κουκουβάγια φώλιαζε στο διπλανό κυπαρίσσι, εκεί άρχιζε το μονότονο σε λυπητερό σκοπό τραγούδι της, άλλη πετούσε δίπλα μου αισθανόμουν  τα νυχτερινά  φτερουγίσματά της, λες και ήταν βεντάλια   για να με δροσίζει από την ζέστη του καλοκαιριού.

Το γαϊδουράκι ήρθε κι αυτό να με επισκεφτεί, με κοίταζε σα να ήμασταν  φίλοι από παλιά έλα μου λέει ανέβα πάνω μου θα σε οδηγήσω στην χώρα των μικρών πραγμάτων.

Από κάπου μακριά ακουγόταν αλυχτίσματα  σκύλου, αυτών που φύλαγαν τα κοπάδια των προβάτων.
Τα χαράματα με ξυπνούσε του κοκόρου  η λαλιά  κι εγώ άνοιγα τα μάτια μου και μέτραγα τις ακτίνες του ήλιου, αυτές που τρύπωναν από τις χαραμάδες του σκεβρωμένου παραθύρου.

Κι   όλα αυτά ήταν τότε που  γύρισα, τότε που όλοι αυτοί που άφησα  είχαν φύγει για το μεγάλο ταξίδι πριν προλάβω να τους πω έχετε  γεια!
Αλήθεια, Τι Κρίμα!

Γαβριήλ Παναγιωσούλης



27 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Μπράβο παραμυθά μου!
Κάθε ένα και καλύτερο!
Πολύ χαίρομαι που ασχολείσαι και με παραμύθια.
Καλή συνέχεια!

ποιώ - ελένη είπε...

Μας μιλούν τα πράγματα
όταν τα αγαπάμε!!!!

Καληνύχτα

ποιώ - ελένη είπε...

Μας μιλούν τα πράγματα
όταν τα αγαπάμε!!!!

Καληνύχτα

ποιώ - ελένη είπε...

Μας μιλούν τα πράγματα
όταν τα αγαπάμε!!!!

Καληνύχτα

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Πολύ μου άρεσε, κυρίως ο πρόλογος με το ξεδοντιάρικο κλειδί.
Έδωσες ζωή στα άψυχα και έμψυχα με την ιδιαίτερη διήγησή σου Γαβρίλη.
Ψυχή που ξεχειλίζει επίγνωση και αγάπη, ακόμα και για τον αέρα που αναπνέεις.
Αυτό νομίζω πως σε χαρακτηρίζει...

Dennis Kontarinis είπε...

Πάρα πολύ καλό.
Νάσαι καλά φίλε.

pylaros είπε...

Καλησπέρα από την απέναντι όχθη φίλε μου Στράτο,
Παραμύθι, παραμυθάς, όμως η κάθε γραμμή γραπτού μου, μάλλον η κάθε φιγούρα του κειμένου συμβολίζει, ή συμβολίζουν όλα μαζί την τροχιά ενός πούφυγε, ενός ξενιτεμένου που τελικά δεν πρόλαβε να πει έχετε γεια σε αυτούς που αποχαιρέτισε για τελευταία φορά νομίζοντας ότι ήταν κοντινός ο δρόμος...

Η ζωή είναι ένα μυστήριο, σε κατευθύνει όπως θέλει αυτή...
Ευχαριστώ
πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Πράγματι έχεις δίκιο αγαπητή μου
ποιώ - ελένη.
ότι αγαπάμε, όλα έχουν κρίση και μιλιά ακόμα και τα δένδρα...
σε ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη
Η χαρά του νόστου του γυρισμού είναι τόσο μεγάλη ώστε κάθε τι αποκτά μεταφορικώς ψυχή και έννοια. Αρκεί να βάλεις το χέρι στην καρδιά να θυμηθείς τις υποσχέσεις και τα όνειρα αυτών που μείνανε πίσω, σήμερα ανοίγεις τον εσωτερικό σου κόσμο και μιλάς με τα άψυχα αντικείμενα αυτά που ακόμα υπάρχουν, αυτά που ακόμα απέμειναν σε ένα χώρο όπου πρωτάνοιξες τα μάτια σου.
κάθε τι συμβολίζει μια ιστορία, (το κλειδί) προσπαθείς και βρίσκεις την αγάπη και φιλοξενία από τα ζωάκια αυτή που περίμενες να σου δώσουν αυτοί που έφυγαν για το μεγάλο ταξίδι, αυτοί που δεν πρόλαβες να τους πεις ούτε ένα Γεια!!
Τελικά η ζωή είναι μια ανάλυση περιστατικών, γεμάτη με συμβολισμούς ώστε να γίνεται υποφερτή, ενδιαφέρουσα, είναι η στιγμή από όπου αρχίζεις και φιλοσοφείς...

Ευχαριστώ πολύ
Γαβριήλ

nikol είπε...

Το παραμύθι , είναι η αλήθεια της ζωής σου που με τρυφερότητα ξεδιπλώνεις!!! Να είσαι καλά Γαβρίλη μου να ξαναπάς εκεί στον τόπο του προσκυνήματος!!!

pylaros είπε...

Φίλε Ντένη,
Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, χαίρομαι που σου άρεσε!
ευχαριστώ
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Τα παραμύθια αντιπροσωπεύουν αλήθειες της ζωής που δεν μπόρεσες να εκπληρώσεις ή μάλλον αντανακλούν ένα εσωτερικό σου κόσμο, σαν συμβολικό ξέσπασμα για αυτά που χάθηκαν περιμένοντα τον γυρισμό...

ευχαριστώ πολύ

με αγάπη
Γαβριήλ

ANNA FLO είπε...

Γεμάτο συγκινήσεις, ευαισθησία και φαντασία είναι το παραμύθι σου Γαβριήλ! Πολύ μου άρεσε. Έχεις δίκιο, όταν γυρίζεις πίσω το κάθε άψυχο πράγμα όπως το κλειδί σου αλλά και τα έμψυχα μιλούν για τόσα πράγματα που η μνήμη ανασύρει.
Να σαι καλά να γράφεις.
Σε απόλαυσα
Καλή σου μέρα

Αστοριανή είπε...

Γεια σου Φίλε αστείρευτε!!!

Πάντα παραβολικός και ευαίσθητος.

Αν προσέξεις ότι είναι 6΄34 ξημερώματα... θα καταλάβεις ότι η ...ξαγρύπνια είναι κολλητική!

Να είσαι καλά
και να ΓΡΑΦΕΙΣ!

Φιλί από πελαγωμένο Γουεστμπερυ,

Υιώτα

***(παλιά) Αστοριανή* που φεύγουν γείτονες και γειτόνισσες και η απόσταση δεν επιτρέπει πλέον να πεις το στερνό ¨αντίο¨....)

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Όντως κρίμα να μην προλάβεις να πεις αντίο.
Οι εικόνες πολύ ζωντανές και παραστατικες.
Τα κλειδιά και οι πόρτες θα μπορούσαν να μας διηγηθουν άπειρες ιστορίες.
Να είσαι καλά.

airis είπε...

Ω τι όμορφο κείμενο ήταν αυτό Γαβρίλη μου!
Μου άρεσε η δική σου, διαφορετική πινελιά!
Αγαπημένε μου Γαβρίλη δεν σταματάς να με εκπλήσεις!
Ολόψυχα σε ευχαριστώ! ♥

Σταυρούλα Δεκούλου είπε...

Πόσο ποιητικά δοσμένη αυτή η εξομολόγηση.... γλυκοπαραπονούμενα λόγια ...τα αγαπησα πολύ
Κρύβουν κατι από όλους μας μέσα τους !
Καλησπέρα Γαβριήλ!
Υπέροχο !

pylaros είπε...

Αγαπητή μου ANNA Flo
Περνούν τα χρόνια ο καιρός τρέχει και δεν το καταλαβαίνεις όταν κάποτε γυρνάς, τότε είναι που σε παίρνει το παράπονο και λες γιατί;

Ψάχνεις να βρεις τις αγάπες σου, τα όνειρά σου, είναι πλέον αργα...

Σε ευχαριστώ πολύ
την καληνύχτα μου από την απέναντι όχθη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Υιώτα,
μου άρεσε αυτές οι δυο σου λέξεις (Φίλε αστείρευτε!!!0

Ξέρεις τώρα με τα μεγάλα κρύα και την παγωνιά ο υπολογιστής είναι σύντροφος τον κοιτώ και μαζί γεννάμε ιδέες, αυτές που βγαίνουν στην οθόνη...


σε ευχαριστώ πολύ

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου
Ρένα Χριστοδούλου,
σε ευχαριστώ πολύ δια την επίσκεψή σου, ναι φτιάχνω εικόνες με το ότι απέμεινε από το παρελθόν ή ακόμα με το πως θάθελα να ήταν η ζωή μας
Το κάθε ένα πράγμα εγκαταλειμμένο στα χωριά στην ύπαιθρο έχει και από μια ιστορία, ένα παραμύθι...
και πάλι ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Αριστέα,
Χάρη στην δική σου πρωτοβουλία, χάρη στο δικό σου έναυσμα έλαβα κι εγώ μέρος στα "παραμύθια της καρδιάς..."
Σε ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία

Πάντα με την αγάπη μου

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
χαίρομαι που το βρήκες υπέροχο το κείμενό μου.
όπως λες κι εσύ (Κρύβουν κατι από όλους μας μέσα τους!)

Σε ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

BUTTERFLY είπε...

Κριμα που φευγουν οι ανθρωποι... πληγες ξυσαμε σημερα... αλλα δεν πειραζει φτανει να γινονται ολα με τη σωστη σειρα...

BUTTERFLY είπε...

Κριμα που φευγουν οι ανθρωποι... πληγες ξυσαμε σημερα... αλλα δεν πειραζει φτανει να γινονται ολα με τη σωστη σειρα...

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Το κλειδι πάντα θα συμφολίζει πολλα παραγματα στην ζωή μας.. είναι αυτό που κλεινει η ανοιγει τις καρδιες μας.. πόσο νοσταλγικα καιλίγο πικρα εγραψες για οτι σε στεναχώρεσε το εκανες ενα ομορφο παραμυθι..καλο σου απόγευμα να είσαι καλα φιλε..!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Πεταλούδα! BUTTERFLY
Ευχαριστώ για την επίσκεψή σου, όμως η ζωή μας είναι γεμάτη παρελθόν.
Χωρίς αυτό θα είμεθα σαν χαμένοι στην παγκοσμιότητα μιας αφομοιωτικής θάλασσας ανθρώπων...
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Σμαραγδένια Ρούλα
Συμφωνώ απολύτος, το κλειδί ανοίγει ακόμα και καρδιές,
όμως τα παραμύθια φτιάχνοντε από την πείρα του παελθόντως με την τρομακτική διαφορά του σήμερα χωρίς να υπολογίσουμε την φθορά του χρόνου...

Ευχαριστώ πάρα πολύ
Γαβριήλ