Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Το Σκουριασμένο Χιόνι!

                                   Το Σκουριασμένο χιόνι!

Σκούριασε και το γραμμόφωνο, το κουρδιστήρι έσπασε, το κλειδί ζάβωσε,    το σάλιο στη γλώσσα του  ξεράθηκε, η φωνή του έμεινε εκεί βαθιά κρυμμένη στο λαρύγγι του, τα μαλλιά  του πέσανε κι αυτά.
 Από  τ’ αυτιά  του   περνά μια συνεχή βοή, ίλιγγος τούπαν,  για να ακούει χρειάζεται ένα  χωνί να  το βάνει στο αυτί του.
Τα  μάτια του δακρύζουν συνέχεια, τούπαν είναι από την ξεραΐλα, τούδωσαν γυαλιά,     διαβάζει στην αρχή καλά μετά οι σειρές γραμμάτων πηδάνε, χάνονται, είναι φυσικό τούπαν.
Το φαγητό τον βαραίνει, το νερό δεν έχει γεύση, το κρασί τον πειράζει στο συκώτι,
Τα νύχια των ποδιών μαύρισαν λες και έχουν χολέρα, τα γόνατα λυγίζουν από τους πόνους, αρθριτικά τούπαν.
Το  μυαλό λαχταρά  θέλει,  το σώμα αρνείται να υπακούσει.    
Οι νεότεροι τον αποφεύγουν τι να ξέρει αυτός από την δική μας γενιά αφού τρέμουν και τα δάχτυλά του για να στείλει μήνυμα,
Οι φίλοι και αυτοί χάνονται ή πεθαίνουν, η μοναξιά τον κυριεύει, κοιτά γύρω του ακόμη και το χιόνι στην αυλή σκούριασε ένα χρώμα καφετί λάσπης.
Όχι  δεν είχε στρώσει έτσι το χαλί της ζωής του, εδώ έρχεται η παροιμία,   (Άλλες   μεν βουλές ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει.)     
Οι λέξεις τα ονόματα τον αποφεύγουν όλα τρέχουν εναντίων του με το ζόρι επανέρχονται σιγά, σιγά. Ακόμα και τα μελλοντικά τους σχέδια οι γύρω του δεν του τα λένε, αφού δεν θα είναι παρών, ποιος ο λόγος να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους!
Στο τέλος μένει άφωνος, κοιτά το άπειρο, τον κόσμο αυτά που πίστευε  και βγάζει ένα επιφώνημα:                                           Μα κι εσύ!!!
Παίρνει την απόφαση να περπατήσει,  μόνος του έτσι όπως ξεκίνησε, τουλάχιστον να ξαναβρεί το παρελθόν του, ίσως να μην είναι αργά,
 Όπως  λένε η ελπίδα πεθάνει τελευταία.

Να έχετε έναν καλό μήνα, μια όμορφη και λουλουδάτη άνοιξη σαν το ποίημα του Γ. Δροσίνη «Ετίναξε την ανθισμένη μυγδαλιά με τα χεράκια της…»  
Είναι και αυτό το ποίημα  της ρομαντικής εποχής που γεννηθήκαμε, αυτή που χάθηκε…
Γαβριήλ Παναγιωσούλης 

10 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Γαβρίλη μου,

...έτσι και... "ρολάρεις το ...ποντίκι" πάνω κάτω...
οι γλάροι σου, δεξιά κι αριστερά του κειμένου... φτερουγίζουν χαρούμενα και ζωντανεύουν το όνομά σου...
αν διαβάσει κάποιος και τα λόγια της ανάρτησής σου δυνατά, με λίγη προσπάθεια, θα ακούσει τον ήρωά σου -δηλαδή τον Γαβρίλη μας-
να σπαθίζει την ζωή του άγρια... με αξιοθαύμαστη δύναμη.

Είναι η δυσκολότερη τακτική να τροφοδοτείς το άγχος και την απογοήτευση της στιγμής, φίλε μου.

Θέλω να πιστεύω ότι η Ελπίδα δεν σε εγκαταλείπει, αφού τα πανέμορφα άνθη σου συνοδεύουν μια κάποια όμορφη οπτασία του τότε... με το τραγούδι της μυγδαλιάς.....

Μέχρι τελευταία στιγμή, η ζωή είναι πολύτιμη!

Καλό σας Μήνα.

Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Mελαγχολική διάθεση διακρίνω Γαβρίλη μας.
Μα ακόμα κι έτσι, ξεχειλίζει συγκίνηση και λυρισμό το κείμενό σου.
Τον ανθισμένο επίλογο και την επίκληση στην ελπίδα... αυτά κρατώ και σε καληνυχτίζω...

Μηθυμναίος είπε...

Εγώ θα χρησιμοποιήσω τα δικά σου λόγια που μου ’γραψες, Γάβο, στο τελευταίο σου σχόλιο: «Το ’φερες πάνω, κάτω» και σκάρωσες μια όμορφη, παρότι μελαγχολική, όπως επισημαίνει η κυρία Κανελλάκη, παραβολή. Και επειδή σε γνωρίζω καταλαβαίνω πολλά.
Ωστόσο παραβλέπω –και διαγράφω– τις υπερβολές και θα κρατήσω κι εγώ τον αισιόδοξο χαιρετισμό σου τον οποίο εγκαρδίως ανταποδίδω!

pylaros είπε...

Ευχαριστώ για τα λόγια σου αγαπητή μου Υιώτα,

Στην ζωή μας έρχοντε στιγμές όπου τα όνειρα αυτά που ξέραμε πετούν μακριά μας,
κοιτάζουμε γύρω μας τι απόμεινε, που να μιλήσουμε όμως δεν υπάρχουν ευήκοα ώτα οπότε παίρνει τον λόγο το χέρι και γεννοβολά πάνω στην λευκή αθωότητα του χαρτιού, ή της οθόνης.

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα από τον Νέο Κόσμο αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη

Ναι έχεις δίκιο, μελαγχολική η γραφή μου, είναι στιγμές που πρέπει να παραδεχθείς καταστάσεις που ποτέ σου δεν πίστευες ότι θα σε αφορούσαν, μα και πάλι η δύναμη του παρελθόντος μαζί με την άνοιξη, με τα λουλούδια σου προσφέρουν την ελπίδα για ένα χαμογελαστό αύριο.

Αυτό και μόνο σε αναζωογονεί...

Ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Καλημέρα από την πέρα άχθη φίλε μου Στράτο,

Όπως γράφω και στην κ. Κανελλάκη, πολλές φορές παραδέχεσαι καταστάσεις όχι γιατί σου αρέσουν αλλά γιατί δεν υπάρχει διέξοδο...
Αυτό με έκανε να γράψω διότι και η γραφή είναι ένα ξέσπασμα του εσωτερικού σου κόσμου, αυτού που όταν ήσουν νέος όλοι κρεμόταν από τα χείλη σου.
Σήμερα η δύναμη του παρελθόντος μαζί με την άνοιξη μας φέρνουν την ελπίδα, οπότε με το άνθισμα των λουλουδιών επανέρχεται η αισιοδοξία, κάτι απαραίτητο για την συνέχιση της ζωής μας.

ευχαριστώ φίλε

Γαβριήλ

Dennis Kontarinis είπε...

Καλημέρα φίλε.
Δεν είσαι ο μόνος από τη γενιά μας που έχεις προχωρήσει στη ζωή σου.
Όλοι μας έχουμε προχωρήσει. Και μάλιστα πολλοί από μας σηκώνοντας και κάποιο βάρος στις πλάτες μας; Θυμάσαι τι με βρήκε πριν πέντε χρόνια;
Κοίτα ψηλά φίλε. Κοίτα τον ήλιο και προχώρα.
Καλό σου μήνα.

nikol είπε...

Εδωσες τις απαντήσεις μόνος σου Γαβρίλη μου στο μελαγχολικό σου κείμενο όμως η ζωή είναι εδώ και την απολαμβάνουμε με την παραδοχή ότι κάποτε τελειώνει !!! Καλό μήνα σου εύχομαι με ανανεωμένη διάθεση μέσα από το άνθισμα των λουλουδιών !!!
Την αγάπη μου

pylaros είπε...

καλημέρα Ντένη,
Φίλε μου η ζωή προχωρά,
Άνοιξη έρχεται Εύχομαι και εμείς οι παλαίμαχοι να αισθανόμαστε όπως η άνοιξη...


Ευχαριστώ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
ναι το παραδέχομαι το κείμενό μου λίγο μελαγχολικό, αλλά δεν μπορούμε να κρύψουμε της ζωής τα γυρίσματα έναν τετραγωνικό ρεαλισμό που φέρνει η ωρίμανση της ηλικίας, προπαντός τον χειμώνα όπου όλα σαν το χιόνι σκουριάζουν ακόμα και οι σκέψεις.
Σήμερα πρώτη ανοιξιάτικη μέρα, Θεού χαρά που λένε...
Σε ευχαριστώ πολύ και σου εύχομαι καλό μήνα
με αγάπη

Γαβριήλ