Το Σκουριασμένο Χιόνι!

                                   Το Σκουριασμένο χιόνι!

Σκούριασε και το γραμμόφωνο, το κουρδιστήρι έσπασε, το κλειδί ζάβωσε,    το σάλιο στη γλώσσα του  ξεράθηκε, η φωνή του έμεινε εκεί βαθιά κρυμμένη στο λαρύγγι του, τα μαλλιά  του πέσανε κι αυτά.

 Από  τ’ αυτιά  του   περνά μια συνεχή βοή, ίλιγγος τούπαν,  για να ακούει χρειάζεται ένα  χωνί να  το βάνει στο αυτί του.

Τα  μάτια του δακρύζουν συνέχεια, τούπαν είναι από την ξεραΐλα, τούδωσαν γυαλιά,     διαβάζει στην αρχή καλά μετά οι σειρές γραμμάτων πηδάνε, χάνονται, είναι φυσικό τούπαν.

Το φαγητό τον βαραίνει, το νερό δεν έχει γεύση, το κρασί τον πειράζει στο συκώτι,

Τα νύχια των ποδιών μαύρισαν λες και έχουν χολέρα, τα γόνατα λυγίζουν από τους πόνους, αρθριτικά τούπαν.

Το  μυαλό λαχταρά  θέλει,  το σώμα αρνείται να υπακούσει.    

Οι νεότεροι τον αποφεύγουν τι να ξέρει αυτός από την δική μας γενιά αφού τρέμουν και τα δάχτυλά του για να στείλει μήνυμα,

Οι φίλοι και αυτοί χάνονται ή πεθαίνουν, η μοναξιά τον κυριεύει, κοιτά γύρω του ακόμη και το χιόνι στην αυλή σκούριασε ένα χρώμα καφετί λάσπης.

Όχι  δεν είχε στρώσει έτσι το χαλί της ζωής του, εδώ έρχεται η παροιμία,   (Άλλες   μεν βουλές ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει.)     

Οι λέξεις τα ονόματα τον αποφεύγουν όλα τρέχουν εναντίων του με το ζόρι επανέρχονται σιγά, σιγά. Ακόμα και τα μελλοντικά τους σχέδια οι γύρω του δεν του τα λένε, αφού δεν θα είναι παρών, ποιος ο λόγος να χαλάσουν τη ζαχαρένια τους!

Στο τέλος μένει άφωνος, κοιτά το άπειρο, τον κόσμο αυτά που πίστευε  και βγάζει ένα επιφώνημα:                                           Μα κι εσύ!!!

Παίρνει την απόφαση να περπατήσει,  μόνος του έτσι όπως ξεκίνησε, τουλάχιστον να ξαναβρεί το παρελθόν του, ίσως να μην είναι αργά,

 Όπως  λένε η ελπίδα πεθάνει τελευταία.

Να έχετε έναν καλό μήνα, μια όμορφη και λουλουδάτη άνοιξη σαν το ποίημα του Γ. Δροσίνη «Ετίναξε την ανθισμένη μυγδαλιά με τα χεράκια της…»  

Είναι και αυτό το ποίημα  της ρομαντικής εποχής που γεννηθήκαμε, αυτή που χάθηκε…

Γαβριήλ Παναγιωσούλης