Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

ΠΟΙΗΣΗ, οι γάτες των φορτηγών (καραβιών)



ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΦΟΡΤΗΓΩΝ,

Οι ναυτικοί στα φορτηγά μια γάτα τρέφουν,
που την λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουνε γιατί,
 κι αυτή, σαν απ’ τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.
                                    *
Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στην πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει
είναι γι’ αυτούς σα μια γλυκιά γυναικεία συντροφιά
                                    *
Είναι περήφανη κι οκνή, καθώς και όλες οι γάτες,
κι είναι τα γκρίζα μάτια  της γιομάτη ηλεκτρισμό    
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της νομίζεις,
πως αναλύεται σ’ ένα αργό και ηδονικό σπασμό.
                                    *
Στον ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι’ αυτό
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τους κοιτάζει,
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.
                                    *
Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο. Ποτέ να κατορθώνουν,
να την φυλάξουν απ’ το μαύρο θάνατο μ’ αυτό.
                                    *
Γιατί είναι τ’ άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα,
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο την τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ’ ένα σημείο κοιτώντας,
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.
                                    *
Λίγο πριν απ’ το θάνατο από τους ναύτες ένας,
αυτός οπού ‘δε πράματα στη ζήση του φριχτά,
χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει,
κι ύστερα μες την θάλασσα την άγρια την πετά.
   
                                 *
Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά      
                                    τους
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.

Νίκος Καββαδίας



 Από την εφημερίδα «Η Θάλασσα»  του Συλλόγου ναυτικών Κεφαλληνίας (Νίκος Καββαδίας) αντιγράφω ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία
 Γαβριήλ   Παναγιωσούλης

7 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους...ΝΚ

*************
Γαβρίλη μας,

....κι όμως, σχεδόν όλοι γνωρίζουμε και την δική σου ευαισθησία...

Η δε μαύρη γάτα σου,

ίδιος Τουλούζ, ο ...δικός μας που μετοίκησε στην ...Βιρτζίνια...........

Θα τα πούμε...
Φιλιά, Υιώτα

nikol είπε...

Ενα ποίημα ωραίο , αλλά οι γάτες είναι τρυφερά πλάσματα και δένονται πολύ με τους ανθρώπους διατηρώντας την ανεξαρτησία τους !!
Την αγάπη μου!!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Φιλοξενούν στ' αλήθεια γάτες τα καράβια στα υπερπόντια ταξίδια τους;
Πώς μπορεί να προσαρμοστεί μια γάτα στους κανόνες και στο πλαίσιο ενός καραβιού;
Το ποίημα εξαιρετικό και ομολογώ πως το πρωτοδιαβάζω εδώ.
Τους χαιρετισμούς μου Γαβρίλη!

pylaros είπε...

Δεν ξέρω γιατί για τις γάτες λένε ότι είναι εφτάψυχες,
πάντως στην γειτονιά μου υπάρχει αφθονία, τις κυνηγώ κι αυτές έρχονται στην αυλή μου.

την καλημέρα μου

χαιρετισμούς Δημήτρη

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Αυτό είναι αλήθεια δένονται με τους ανθρώπους, είναι τρυφερές υπάρχει το πρόβλημα εδώ υπάρχουν αρκετές της γειτονιάς, η γυναίκες του σπιτιού τους δίνουν φαγητό, εγώ τις κυνηγώ, αλλά αυτές επιμένουν να έρχονται...

Ευχαριστώ
Με αγάπη
Γαβριήλ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου κ. Κανελλάκη,
Τα παλιά βαπόρια πάντα υπήρχαν γάτες, επειδή αρρώσταιναν (ψυχικές αρρώστιες) από την λαμαρίνα τους κρεμούσαν στον λαιμό ένα μενταγιόν χάλκινο (για να μην τις πιάσει η λαμαρίνα)

Προερχόμενοι από Ινδία δεν θυμάμαι πως μπήκε στο βαπόρι ένας γάτος μαύρος. ήταν σαν άνθρωπος έκανε συντροφιά μαζί μου. Τριβόταν στα πόδια μου.
(Φθάνοντας Ολλανδία Ρόντερνταμ, ήρθε ο Εφοπλιστής, ο γάτος έτρεξε να τον υποδεχτεί. Με φωνάζει και μου λέει ο μαύρος γάτος είναι γρουσούζικος, λοιπόν εξαφανισέ τον. Το βράδυ τον έβαλα σε ένα σακί περπάτησα 6-7 τετράγωνα στο λιμάνι και τον αμόλησα.
Την άλλη μέρα πάλι ήρθε ο γάτος στο καράβι.
Το βράδυ τον έκλεισα σε ένα σακί πάλι, πήγα στο κέντρο και πήρα το ΤΡΑΜ από το Schiedam στο Rotterdam, εκεί χωρίς να με βλέπει κανείς άνοιξα το σακί και έφυγε ο γάτος...)

Σε ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ




Dennis Kontarinis είπε...

Φίλε Γαβρίλη
Νάσαι καλά που μας έφερες κοντά μας τον αγαπημένο Κόλλια του νησιού μας.Καταπληκτικό το ποιήμα του. Πάντα ήξερε να ζωγραφίζει πανέμορφα το κάθε τι αυτός ο ποιητής της θάλασσας.
Νάσαι καλά φίλε.