Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Το Πως Θυμάμαι την 28 Οκτ. 1940

                        Στην Φωτογραφία στην μέση ο Πατέρας μου στους Αγίους Σαράντα 1937
Το πώς Θυμάμαι την 28η Οκτωβρίου 1940
Ήμουν στην πρώτη (μικρή) τάξη δημοτικού, το σχολείο που ήταν ακριβώς δίπλα απ το σπίτι μας ένα παλιό οίκημα στα Μαρκάτα, το καινούργιο το τελείωναν όπου νάναι θα μεταφερόταν στα Μακρυώτικα. Εποχή 1939-40
Η στολή μου ήταν μπλε, κοντό παντελονάκι, άσπρη γραβάτα και δίκοχο με ένα στέμμα κιτρινόχρυσο. Καμαρώναμε ήμασταν οι σκαπανείς.
Ο Νίκος Πανώργιος (Κόκος) από τα Ποταμιανάτα ήταν αυτός που μας έκανε γυμναστική το στοίχιση και ζύγιση, (αν θυμάμαι καλά λεγόταν οδηγός ή Φαλαγγίτης)…
Τραγουδάγαμε:
(Στην γλυκιά μας την πατρίδα την τρανή και ιστορική Συ απόμεινες ελπίδα νεολαία Ελληνική…)
Οι αφίσες στην αίθουσα, στα μαγαζιά με την φωτογραφία του κυβερνήτη και την λεζάντα
«Σήκω επάνω Ελληνική Νεολαία.»
«Ούτε σπιθαμή γης να μην μείνει ακαλλιέργητη»
Στην ησυχία του χωριού μια κραυγή ακούστηκε: Πόλεμος…
Αμέσως επίταξαν τα άλογα και τα μουλάρια του χωριού, μαζί με την επιστράτευση.
Χάσαμε απ’ το χωριό Μαρκάτα την μοναδική άμαξα, έμεινε χωρίς μουλάρι. Πολλοί χωριανοί Πυλαρινοί συγγενείς και μη εργαζόταν στην Αλβανία στους Αγίους Σαράντα σε τυροκομία ως έμποροι, ο πατέρας μου ως γραμματικός σε αυτούς μα και πράκτορας της Ελληνικής Ατμοπλοΐας… όλοι αυτοί κατέβηκαν στην Ελλάδα πριν την Ιταλική κατοχή στην Αλβανία. Ο πατέρας μου ήρθε μέσω Κερκύρας, Θα πρέπει να ήταν αρχές 1939.
Θυμάμαι που μου έφερε δώρα μια φλογέρα σε κάθε παιδί, ένα αυτοκινητάκι με κουρδιστήρι, μια φυσαρμόνικα μάρκα Violeta, Hohner την οποία έχω μαζί μου μέχρι σήμερα, είναι η συντροφιά μου ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε αυτούς που με αγάπαγαν, σε αυτούς που είδαν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται (ένεκα πολέμου) για τα παιδιά τους. Επίσης ένα τόπι, ένα μαντεμένιο κύπελλο του κάθε ενός μας, που είχαν φωτογραφία μια γυναίκα, της αδελφής μου μια κούκλα με ένα κόκκινο οργαντί φόρεμα. κλπ… θα μου πείτε γιατί τα θυμάμαι;
Μα είναι τα μόνα παιχνίδια που είχαμε ως παιδιά μέχρι τα δέκα επόμενα χρόνια…

Τα νέα απ’ το μέτωπο ενθαρρυντικά… 
Δεν άργησαν οι καμπάνες να σημαίνουν χαρμόσυνα, γέμισαν με αφίσες τα καφενεία το σχολείο, ο ελληνικός στρατός νικά κατάλαβε την Κορυτσά το Τεπελένι την Κλεισούρα την Πρεμετή κλπ…
Θυμάμαι μια τεράστια τέτοια αφίσα τοιχοκολλημένη σε καφενείο στο χωριό Μακρυώτικα με την λεζάντα (Γιγαντομαχία Ευζώνων) κάθε που περνούσα στεκόμουν και την χάζευα, είχα δυο εύζωνες με την γροθιά ανυψωμένοι εναντίων των εχθρών... 
Από στόμα σε στόμα διαδιδόταν οι χαρμόσυνες ειδήσεις, αν και στο χωριό υπήρχε σταθμός χωροφυλακής και τηλέφωνο, δεν ξέρω με ποιον τρόπο έφθαναν οι τόσες μεγάλες πολύχρωμες αφήσεις οι οποίες τις τοιχοκολλούσαν στα καφενεία του χωριού.
Αμέσως ακούστηκαν και τα τραγούδια: σε χαρμόσυνο σκοπό, τραγουδούσε η Σοφία Βέμπο, όχι δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο ούτε ηλεκτρικό ρεύμα… η μόνη εφημερίδα που κυκλοφορούσε ερχόταν από την απέναντι στεριά από την Πάτρα ο «Νεολόγος» Πατρών κάθε όποτε είχε καΐκι, επίσης η Πελοπόννησος και η Αχαΐα.
Με το χαμόγελο στα χείλη
πάνε οι φαντάροι μας μπροστά
και γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι
γιατί η καρδιά τους δεν βαστά.
Κορόιδο Μουσολίνι,
κανένας δεν θα μείνει
εσύ κι η Ιταλία
η πατρίδα σου η γελοία
τρέμετε όλοι το χακί, κλπ…
2) Βάνει ο Ντούτσε την στολή του
και την ψάθα την ψηλή του
τσούρμο κουβαλά,
και μια νύχτα με φεγγάρι
την Ελλάδα πάει να πάρει,
βρε τον φουκαρά…
Κι εμείς πιτσιρικάδες μην έχοντας γνώση τι εννοεί πόλεμος παίζαμε καραμπάνα, τα βαρελάκια και τρέχαμε στεφάνια στους χωματένιους δρόμους γελώντας και χοροπηδώντας με την αθωότητα, αυτήν που μας χαρίζει η παιδική μας ηλικίας...
Ήταν η αρχή μιας εποχή γεμάτη όνειρα, που όλα διαψεύστηκαν από μια ωμή σκληρή πραγματικότητα, αυτή που έφερε ο πόλεμος
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
LikeShow more reactions
Comment

8 σχόλια:

nikol είπε...

Ολοζώντανες οι μνήμες σου από την εποχή εκείνη Γαβρίλη μου . Εζησες τον πόλεμο μικρό παιδάκι και είδες όλες τις απώλειες !!
Αυτοί οι πόλεμοι ποτέ δεν σταματούν !!
Στο πνεύμα των ημερών σου εύχομαι να περάσετε όμορφα με το δικό σας εορτασμό !!
Την αγάπη μου

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Νικόλ,
Για την Επέτειος αυτή της 28ς Οκτωβρίου όλοι γράφουν κάτι ή που έχουν διαβάσει ή που έχουν διδαχθεί.
Εγώ έγραψα κάτι που έζησα,
Σου εύχομαι καλή εβδομάδα αν και σήμερα για εσάς είναι Παρασκευή.

Σε ευχαριστώ πολύ.
χαιρετισμούς
Γαβριήλ.
υ.γ. Οι πόλεμοι συνεχίζοντε αλοίμονο σ' αυτό που τόχει η μοίρα του να μπλέξει με αυτούς

Αστοριανή είπε...

...α! και το διάβασα στον Δημήτρη!!!
τραγουδούσε τα "εμβατήρια" με την συγκινημένη φωνή του!!

έχει κι αυτός μια προσωπική τρομερή εμπειρία... να δω πότε θα την δακτυλογραφήσω...


Φιλιά,
Υιώτα

pylaros είπε...

Είναι μαρτυρίες μιας ζωής που πέρασε,
όταν εμείς θα έχουμε φύγει δεν θα υπάρχει κανένας να λέει ή να πει το πως ήταν τότε η ζωή από πρώτο χέρι....
Ευχαριστώ
χαιρετισμους Δημήτρη

Γαβριήλ

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Πολύτιμα φυλαχτά οι μνήμες σου Γαβρίλη.
Σεβασμός και σκέψη κάθε φορά που διαβάζω μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν τη σκληρή εκδοχή της ζωής και πορεύτηκαν με αξιοπρέπεια και πείσμα.
Και του χρόνου να είστε όλοι καλά, πολλούς χαιρετισμούς σου στέλνω!

airis είπε...

Γαβρίλη μου, θαύμασα τη μνήμη σου!
Ο μπαμπάς μου, λίγους μήνες μεγαλύτερός σου, δεν θυμάται πολλά πράγματα και μόνο επιγραμματικά έχει αναφερθεί σε κείνα τα χρόνια ( περάσαμε δύσκολα για παράδειγμα!)
Κι εμένα ο δικός μου παππούς(του μπαμπά μου ο πατέρας) πολέμησε στην Αλβανία.
Να ζήσεις πολλά πολλά ακόμα χρόνια και να είσαι γερός !
Φιλιά από την πατρίδα :)

pylaros είπε...

Κλησπέρα από την απέναντι όχθη αγαπητή μου κ. Μ Κανελλάκη
Μια φορά τον χρόνο κάθε χρόνο επει τι επετείω της 28ης Οκτωβρίου ξανάρχοντε οι μνήμες και ψάχνω να βρω που είμουνα τον καιρό εκείνο.
Το μυαλό του μικρού παιδιο΄τ είναι σαν σφουγκάρι αποτυπώνει ότι βλέπει, βλέπει έχει αρκετο χώρο στον εγγέφαλο αχρησιμοποίητο, ενώ όταν υπερωριμέσει βλέπει και τα ξεχνά!!!!

Μου έκανε τεραστία εντύπωση η καινουργια λέξη που έμαθα από εσάς εννοώ μαζί με την Αριστέα ΝΙΧΟΥΔΕΣ

Σας ευχαριστώ πολύ

Γαβριήλ

pylaros είπε...

Γιεα σου Αριστέα μου, γενικώς πεθύμησα τα παλιά μας τότε που έγραφα πολλά,
Τα συμβάντα της παιδικής ηλικίας είναι τόσο ζωντανά ώστε νομίζεις πως ήταν χθες.
Η παιδική αθωότητα χαιρόταν με τα πιο απλά πράγματα για παιχνίδια π.χ. ένα τόπι
μαζί με την φτωχεια ήμασταν νίδεοι γιατό τι σύμβαινε γύρω μας κι αισθανόμεθα χαρούμενοι...

Αλλά πάλι αυτή την λέχη Νιχούδες πρώτη μου φορά την άκουσα αλλά θα γράψω κάτι και γιαυτές στης Μ. Κνελλάκη το μπλογκ
Χίλια ευχαριστώ
με πολή αγάπη

Γαβριήλ