Πωλείται:

                   Ο ήλιος της Πυλάρου, εξακολουθεί ν’ ανατέλλει.

Ο ήλιος μου, όχι, δεν είναι ο ίδιος με του γείτονα, αυτός είναι ο δικός μου ήλιος, είναι αυτός που βγαίνει δειλά, δειλά πίσω απ’ τη οροσειρά του καλόν-όρου, και τον χειμώνα πίσω απ τα βουνά της Ιθάκης,  ακριβώς απέναντι απ’ τα Μαρκάτα, απ’ το παράθυρό μου, το παράθυρο του πατρογονικού μου σπιτιού, εκεί όπου πρώτο-ανάπνευσα, είναι αυτός που με θάμπωνε κι έκλεινα τα μάτια μου, όταν ευτυχισμένο μωρό θήλαζα της μάνας μου το γάλα, είναι αυτός, που με θώπευε με τις ακτίνες του στα κρύα του χειμώνα, είναι αυτός που μεγαλώσαμε μαζί. Είναι αυτός που με το κρύο του χειμώνα έτρεχα να καθίσω απέναντί του να με ζεστάνει, η μόνη θερμότητα που υπήρχε.   Είναι αυτός που χρύσωνε τις θημωνιές, είναι αυτός όπου ωρίμαζε τα στάχυα. Είναι αυτός που κλαίγαμε μαζί όταν κρυβόταν πίσω απ’ τα σύννεφα, είναι αυτός όπου με το φως του έμαθα γράμματα, είναι αυτός όπου μου δώρισε κι εξακολουθεί να μου δωρίζει την σκιά μου, την ποιο πιστή σύντροφο της ζωής μου, είναι αυτός που με περιμένει να με ξαναδεί κάθε καλοκαίρι. Να χαρώ τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάμπο, τις πέτρες, να μαζέψω λουλούδια, να τρέξω, να ιδρώσω, και τελευταία να με πάρει στην αγκαλιά του, τρέχοντας προς τη δύση, να μετρώ όπως τότε την απόσταση από την απέναντι βουνοκορφή πρώτα με την οργιά, μετά με τη σπιθαμή, μέχρι να δύσει, να χαθεί, να κοιμηθούμε μαζί στης νύχτας την αγκαλιά. Είναι τόσο δα λίγο αυτό που ζητώ, μια απλή σύνδεση με τα περασμένα, ένας άκοφτος ομφάλιος λώρος, ο ήλιος της Πυλάρου, ένα αιώνιο φωτισμένο μονοπάτι ελπίδας, όπου κάποτε μωρό μπέρδευα τα όνειρά με την φαντασία πλέοντας με βάρκα, στο λευκό ποτάμι του γαλαξία της νύχτας.

Πέρασαν τα χρόνια, σήμερα ξαναγυρίζω στα παλιά μου λημέρια, ο ίδιος ήλιος με καλωσορίζει, αλλά υπάρχει μια ερημιά που με φοβίζει. Τι απέγιναν οι τότε κάτοικοι, τι απέγιναν οι γείτονες, οι φίλοι, οι περισσότεροι έφυγαν με βάρκα στον Αχέροντα οι εναπομείναντες σκορπίστηκαν λες και ήταν άχερα  από θημωνιά, που αλώνιζαν τ΄ άλογα για   να κατακάτσει το σιτάρι  στο αλώνι,  άχερα  που πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε μακριά του,   λες και ήταν μια κάποια προφητεία  να ερημώσει,  το χωριό, λες και  δεν χωρούσαν στον τόπο μας.       

Σήμερα έσβησαν τα όνειρα, και εμείς σαν οι τελευταίοι προσκυνητές στον τόπο που γεννηθήκαμε σε αυτόν που αγαπήσαμε τόσο θωρούμε τα ερείπια, τις πινακίδες σπαρμένες σε κάθε γωνιά πωλείται,

Και ξαναφεύγουμε με μια πίκρα στην καρδιά.

Χάσαμε το παρελθόν μας, χάσαμε την ταυτότητά μας, και ξαναγυρνάμε σαν έρμαιο σαπιοκάραβο που κλυδωνίζεται από τα κύματα της παγκοσμιότητας.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης