Ημέρα Ευχαριστιών

Στην αρχή ήταν ένας, για πολλά χρόνια έκανε παρέα με την μοναξιά, αυτή που τούχε κολλήσει απ’ το χωριό  του τα Μαρκάτα Πυλάρου  λες και φοβόταν μην δεν ξαναγυρίσει. Βαρέθηκε την συντροφιά της, έτσι  σαν χελιδονόψαρο που πετά στον αφρό της θάλασσας, ταξίδευε για μέρες, νύχτες, χρόνια μέχρι που η θάλασσα τον βαρέθηκε και τον ξέβρασε σε μια στεριά.

Σε μια στεριά όπου δεν έτρωγαν γαλοπούλες αλλά  η τροφή τους βασιζόταν στο καλαμπόκι μια που και ο μύθος των προπατόρων τους μας λέει, ότι ήταν δώρο των θεών… σύμφωνα με την μυθολογία Μάγια.

Εκεί από ένας έγιναν δυο, μετά γίνανε πέντε.

Περνούσαν τις μέρες τους ξέγνοιαστα, φτωχικά, χαρούμενα, μέχρι τους θάμπωσαν τα κάλλη αυτά που προερχόταν απ’ το κράτος του  βορά. Πάμε κι εμείς να χαρούμε του πολιτισμού μας τα υλιστικά αγαθά.

Κι έφθασαν

Έχασαν την αθώα του συμπεριφορά, έπρεπε να παλέψουν για την αποκτήσουν αυτά που γυάλιζαν,  αλλά κατάλαβαν ότι  όλα αυτά δεν φέρνουν την ευτυχία.  Έδωσαν την προσοχή τους αλλού.

Έτσι η οικογένεια μεγάλωσε  από πέντε γίνανε 13 άτομα, όπως και κάθε χρόνο θεωρούν ότι είναι ευλογία Θεού  να μπορούν να συγκεντρώνονται όλοι μαζί να ευχαριστούν τον Θεό, μιμούμενοι τα του τόπου, απολαμβάνοντας το γεύμα γαλοπούλας.

Και να σκεφτεί κανείς έφυγε μόνος χωρίς παπούτσια,  η ζωή τον πήρε και τον δίδαξε τον έντυσε κι αυτός γυρνά το κεφάλι προς τα πίσω εκεί όπου ήταν γδυτός.

Τι παράξενη που είναι η  νοσταλγία, ο νους σε ταλανίζει όχι μόνο την σκέψη αλλά και το σώμα, αυτό που αρνείται να υπακούσει.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης