Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Ουλές Πολέμου

Δεν αντέχω ν’ ακούω τα κλαψουρίσματα των σελίδων μου, (οι Άνθρωποι) έτσι σήμερα έβγαλα στην επιφάνεια απ’ την εγκατάλειψης μια σελίδα ακόμη:

Εποχή της πείνας, ο Ιταλικός στρατός κατοχής είχε επιτάξει τα καλλίτερα σπίτια του χωριού, στην Κεφαλονιά μαζί κι ένα δικό μας. Ανεβασμένος ξυπόλυτος στο φράχτη τους χάζευα που μοίραζαν συσσίτιο στην αυλή, που κάποτε ήτανε δική μας, οι φαντάροι με κοίταζαν με πρόσωπα ανέκφραστα λες και φορούσαν κέρινες μάσκες.
Τους κοίταζα λαίμαργα, τα μάτια μου γουρλωμένα μπρος στη θέα του φαγητού, ένας από τους στρατιώτες με λυπήθηκε, με φώναξε και μου έδωσε μια καραβάνα σούπα κόκκινη με μακαρόνια.
Το σάλιο άρχισε να υγραίνει τη γλώσσα μου, λίγο ακόμα θα έπεφτε μέσα στη σούπα. Χαρούμενος πήδηξα το φράχτη, ανέβηκα τα σκαλοπάτια δυο, δυο και φώναξα:
Γρήγορα φέρτε μου ένα κουτάλι κοίτα τι σας φέρνω, αμβροσία.
Η θεια μου που απ’ τον φόβο της έμενε μαζί μας βγήκε στην εξώπορτα βλοσυρή, άγρια. Που την βρήκες την καραβάνα με τη σούπα την έκλεψες;
Όχι θεια, ένας στρατιώτης μου την έδωσε, πρόσθεσα με περίλυπο ύφος.
Να πας να την δώσεις πίσω, δεν σου έχω πει χίλιες φορές να μην παίρνεις τίποτα από τους κατακτητές;
Ικετευτικά την κοίταξα, Μα θεια πεινάω!
Άντε χάσου από τα μάτια μου, δεν ντρέπεσαι ρε! Πήγαινέ την πίσω δεν τη θέλουμε!
Φαΐ από κατακτητές, όχι ποτέ!
Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου, φοβήθηκα την ντροπή, ο Ιταλός με κοίταξε παράξενα με είδε πόσο χλωμός και κοκαλιάρης ήμουν, τα μάτια μου βαθουλωμένα στις κόγχες τους, απορημένος πήρε πίσω την καραβάνα με τη σούπα.
Το μίσος νίκησε την ανθρωπιά!
Πόλεμος και ανθρωπιά δεν μπορούν να συνυπάρχουν.
Όλοι μας μικροί κάνουμε όνειρα, για εμένα ο βιοπορισμός τα σκότωσε, και όταν ο χρόνος μου επέτρεψε να ονειρεύομαι δεν με άφηνε να σταθώ σε χλωρό κλαρί κυνηγώντας με, με το καμουτσί των γηρατειών. Ίσως στην επόμενη ζωή.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης Μπρονξ, Νέα Υόρκη

8 σχόλια:

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Φίλε μου Γαβριήλ η σελίδα είναι υπέροχη. Και είναι υπέροχη γιατί εκτός απ' την μαστόρικη περιγραφή μάς ξετυλίγει ένα τεράστιο μήνυμα!

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που κατάλαβες το μήνυμα φίλε Φαίδων, πολλές φορές μου έρχεται η επιθυμία να συνάξω αυτές τις σκόρπιες σελίδες που είναι πολλές πάρα πολλές, να τις εκδώσω σε βιβλίο με τίτλο:
ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΦΥΓΑΜΕ:
Έτσι θα βοηθήσουμε τους νεοέλληνες να καταλάβουν από πού πηγάζουμε, εμείς και η κουλτούρα μας.

Ευχαριστώ, δια την απάντησή σου.

Γαβριήλ

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Να το κάνεις Γαβριήλ είναι καταπληκτική ιδέα! Κι αν και οι άλλες σελίδες σου είναι παρόμοιες με αυτήν, τότε θα πρόκειται για ένα πολύ δυνατό βιβλίο

Ανώνυμος είπε...

Καλογραμμένο! Εικονογραφημένο!
To μίσος νίκησε την ανθρωπιά!
Τότε ήταν ο πόλεμος. Υποτίθεται, έπρεπε να πνίξουμε το συναίσθημα για να επιβιώσουμε. Τώρα τι είναι που η ψυχή του ανθρώπου, χύνει μελάνι με την πρώτη ευκαιρία.
Πότε η ψυχή θα κάνει την υπέρβαση και η ανθρωπιά θα νικήσει το μίσος;
Βάνα.

Ανώνυμος είπε...

Γειά σου φίλε Γαβρίλη
Μου ξύπνησες τις δικές μου αναμνήσεις από την Κατοχή. Στο βιβλίο μου, ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΑ ΔΟΞΑΣ σελίδα 55 - σου το έχω δώσει αυτό το βιβλίο - είναι το διήγημά μου Το κατσαρολάκι μου. Διάβασέ το. Άρεσε πολυ έχει επαινεθεί πολύ και κάτι..... αλλο ακόμη, Έχει δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά. Πάντως όπως σου είπα και προχτές που συναντηθήκαμε, όλα αυτά να μην χαθούν.
Νάσαι καλά
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Ναι και το διάβασα αυτό το βιβλίο σου φίλε Ντέννη, (το κατσαρολάκι) όσο προχωρώ στο διάβα του χρόνου, τόσο καταλαβαίνω ότι εμείς που φύγαμε έχουμε έναν κοινό 'παρονομαστή'.
Γαβριήλ
-----------------------------------
Διαβάζοντας το βιβλίο σου αγαπητή μου Βάνα, έμεινα άναυδος, έκπληκτος, για την αυθεντικότητα των γεγονότων, ξανα-είδα τον εαυτόν μου πιτσιρικά, να πηγαινοέρχεται στα λημέρια του εμφυλίου που περιγράφεις...
ακόμα μια φορά πίστικα ότι όλοι μας που φύγαμε έχουμε έναν κοινό 'παρονομαστή'...

Γαβριήλ

Μηθυμναίος είπε...

Σας απολαμβάνω!