Σκηνικό χωρίς φωτογραφία, Νέα Υόρκη

Αποβραδίς τράβαγα το κουμπί από το ξυπνητήρι, σ’ ένα παλιό ραδιόφωνο που μου είχαν κάνει δώρο, το οποίο με κοίταζε με κάτι μάτια, μπλε μάτια που μέσα τους τρέχανε οι δείχτες μαρκάροντας τις ώρες, τον χρόνο, μετρώντας ακόμη και τις αναπνοές μου, μέχρι να έρθει η καταραμένη ώρα να αρχίσει να τρέμει, να χτυπιέται σα σεληνιασμένο, μια ώρα που ακόμα και τα κοκόρια κοιμόταν.
Μου είχε γίνει συνήθεια να ξυπνώ πέντε λεπτά πριν λαλήσει το ξυπνητήρι, 3:00 χαράματα, πατούσα το κουμπί πάλι και το απενεργοποιούσα. Έριχνα νερό στα μάτια μου έτσι για να φύγουν οι τσίμπλες, ντυνόμουν κι έβγαινα στον δρόμο.
Έβανα εμπρός το αυτοκίνητο ξεκινούσα οδηγώντας στους έρημους δρόμους της Νέας Υόρκης, κρατώντας το τιμόνι, σφιχτά με τα δυο μου χέρια, μέχρι να συνειδητοποιήσω που βρισκόμουν. Στη διαδρομή κοίταζα τ’ άστρα, το φεγγάρι αν υπήρχαν, αν όχι κοίταζα τη μαύρη μούχλα που ήταν ντυμένοι οι δρόμοι, τότε άρχιζαν τα όνειρα, αυτά μου έδιναν ένα θάρρος να συνεχίζω να υπάρχω, ένα πείσμα να νικήσω τη ζωή, την ξενιτιά, τις περιστάσεις, μέχρι να έρθει η λευτεριά, μέχρι να ξαναβρώ τον εαυτό μου, έτσι νόμιζα. Γυρίζοντας μια μέρα στο μέρος μου, θα εύρισκα αυτά που άφησα, αυτά που ήξερα. Μια ουτοπία που τόξερα ότι ήταν ουτοπία, έλα όμως που χωρίς αυτή την πίστη, η ζωή θα ήταν ωμή, άθρησκη, απαίσια. Μου φαινόταν βουνό η πράξη της προσαρμογής. Θεέ μου τι μαρτύριο ήταν οι σκέψεις αυτές, σκέψεις που ροκάνιζαν το μυαλό και μου μετέφεραν το νόστο για τον ήλιο που έλαμπε στο χωριό μου, στην Πύλαρό μου, για τα πέτρινα ξεροχώραφα, αυτά που η κάθε τους σπιθαμή ήταν ποτισμένη με σταγόνες παιδικού αθώου ιδρώτα, αυτές οι πέτρινες φλέβες χώματος που έσκαβα για να πέσει ο σπόρος για μια φτωχική σοδειά. Αυτά τα άγονα μέρη, αυτές οι βουνοκορφές είναι ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, αυτής που με τη βία ξεριζώθηκε, απ’ τον τόπο μας, τότε που το φάσμα της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας, του εμφυλίου μας σκότωνε, μιας αθώας ηλικίας που χάθηκε στα γρανάζια της δουλο-μετανάστευσης, ίσως προς όφελος του τότε ελληνικού κατεστημένου.
Δεν φταίω όμως εγώ, η Νέα Υόρκη Δεν έχει ομοιογενή πληθυσμό, είναι γεμάτη από γκέτο από όλες τις φυλές του κόσμου, κάτι που σε κάνει να ψάχνεις που ανήκεις, η κουλτούρα σου, τα πιστεύω σου, ψάχνεις για κοινά σημεία σκέψης, ερευνάς τους αφομοιωθέντας συμπατριώτες σου, παρατηρείς τους οικονομικά εύρωστους, δεν συμφωνείς στα πιστεύω τους, κοιτάς τριγύρω σου η μοναξιά σε αγκαλιάζει, μένεις αιωρούμενος αντλώντας δύναμη απ’ το παρελθόν.
Τέρμα τα όνειρα, έφθασα στον προορισμό μου, εκεί που έπρεπε για το μεροκάματο.
Μια αρμαθιά κλειδιά ήταν στις τσέπες μου. 4 η ώρα πρωινή, παρκάριζα στην άκρη του δρόμου και περίμενα να έρθει από την αντίθετη πλευρά κι ένα άλλο αυτοκίνητο ενός μεξικανού λαθραίου, εργάτη του εστιατορίου. Απότομα σταματούσαν οι σκέψεις. Περίμενα και φοβόμουν τη νυχτερινή μοναξιά, σε μια γειτονιά του Νότιου Μπρονξ όπου στους δρόμους ήταν επικίνδυνη η κυκλοφορία. Δεν κυκλοφορούσε κανένας πριν φέξει, έτσι όταν έβλεπα τα φώτα του άλλου αυτοκινήτου που ερχόταν από την αντίθετη πλευρά έπαιρνα θάρρος, σκεφτόμουν, 'έλα πάλι τυχερός ήμουν,' άλλη μια μέρα που φάνηκε συνεπής και ήρθε στη δουλειά του, ο μεξικανός. Πάντα είχα ένα μικρό αγκάθι αμφιβολίας αν τα φώτα του αντιθέτου ερχόμενου αυτοκινήτου δεν ήταν αυτά που περίμενα εγώ. Μαζί ανοίγαμε την πόρτα της αυλής αυτής που χρησιμοποιούσαμε για πάρκινγκ και μπαίναμε στο μαγαζί ένα εστιατόριο παλαιού τύπου σαν βαγόνι τρένου. Κλειδώναμε την πόρτα πίσω μας μέχρι να φέξη ώστε να έρθουν και οι υπόλοιποι εργάτες και παρασκευάζαμε το μενού της ημέρας, αρχίζοντας από το κολατσιό…
Κάθε μέρα που ξημέρωνε ένας καινούργιος ήλιος ανέτειλε στον ορίζοντα, αλλά ήταν ένας ήλιος της νύχτας, που για άλλη μια φορά ήταν γεμάτος ουτοπικές, ανεκπλήρωτες επιθυμίες.

Γαβριήλ Παναγιωσούλης